H επιστήμη φωτίζει το μεγαλείο του Θεού

Ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Επιστήμονες του εικοστού αιώνα, ο κ. Λουκάς Χριστοφόρου,  με βαθιά πίστη στο Θεό γίνεται τρανό παράδειγμα συμβίωσης πίστης - θρησκείας. Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται, απο έναν κορυφαίο διεθνώς, επιστήμονα, ότι η πίστη είναι πέρα από την επιστήμη και ότι η επιστήμη μπορεί να πορευτεί και αυτή με την πίστη.

Γιατί πιστεύω στο Θεό!

Μιὰ δήλωση τοῦ Francis Collins, Δ/ντοῦ Προγράμματος Ἀνθρωπίνου Γονιδιώματος, στὸ CNN

 
Γράφει ὁ Βασ. Πετρουλέας,, Δρ. Φυσικός, Ε.ΚΕ.Φ.Ε. «Δημόκριτος»

Εἶµαι ἐπιστήµονας καὶ πιστός, καὶ δὲν βρίσκω καµία σύγκρουση µεταξὺ αὐτῶν τῶν δύο. Ὡς διευθυντὴς τοῦ Προγράµµατος Ἀνθρώπινου Γονιδιώµατος, ἔχω ἡγηθεῖ συνεργασίας ἐπιστηµόνων γιὰ νὰ διαβάσουµε τὰ 3,1 δισεκατοµµύρια γράµµατα τοῦ ἀνθρωπίνου γονιδιώµατος, τοῦ βιβλίου ἐντολῶν τοῦ DNA µας.

Ὡς Χριστιανὸς βλέπω τὸ DNA, κέντρο πληροφοριῶν ὅλων τῶν ζώντων ὀργανισµῶν, σὰν τὴν γλῶσσα τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν κοµψότητα καὶ τὴν πολυπλοκότητα τῶν ἴδιων τῶν σωµάτων μας καὶ τῆς ὑπόλοιπης φύσης, ὡς ἀντανάκλαση τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ.

Ὡς µεταπτυχιακὸς φοιτητὴς στὴν φυσικοχηµεία τὴν δεκαετία τοῦ 1970, ἤµουν ἄθεος, µἢ βρίσκοντας λόγο να ὑποθέσω τὴν ὕπαρξη ὁποιασδήποτε ἀλήθειας ἔξω ἀπὸ τὰ Μαθηµατικά, τὴν Φυσικὴ καὶ τὴν Χηµεία. Στὴν συνέχεια, ὅµως, πῆγα στὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ καὶ ἐκεῖ ἀντιµετώπισα θέµατα ζωῆς καὶ θανάτου στὸ προσκέφαλο τῶν ἀσθενῶν µου. Κάποτε, µία ἀσθενής µου µὲ ρώτησε: «Ἐσεῖς σὲ τί πιστεύετε, γιατρέ;». Αὐτὸ μὲ προβληµάτισε καὶ ἄρχισα νὰ ψάχνω γιὰ ἀπαντήσεις. .

Ἀναγκάστηκα νὰ παραδεχτῶ ὅτι ἡ ἐπιστήµη, ποὺ ἀγαποῦσα τόσο πολύ, ἦταν ἀνίκανη νὰ ἀπαντήσει σὲ ἐρωτήµατα ὅπως«Ποιό εἶναι τὸ νόηµα τῆς ζωῆς;» «Γιατί εἶµαι ἐδῶ;» «Γιατί τὰ µαθηµατικὰ λειτουργοῦν, ἔτσι κι ἀλλιῶς;» «Ἂν τὸ Σύµπαν ἔχει ἀρχή, ποιός τὸ δηµιούργησε;» «Γιατί οἱ φυσικὲς σταθερὲς στὸ Σύµπαν εἶναι τόσο λεπτὰ ρυθµισµένες, ὥστε νὰ ἐπιτρέπουν τὴν δυνατότητα τῶν σύνθετων µορφῶν ζωῆς;» «Γιατί οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τὴν αἴσθηση τῆς ἠθικῆς;» «Τί συµβαίνει ὅταν πεθαίνουµε;». Εἶχα ὑποθέσει ὅτι ἡ πίστη βασίζεται µόνο σὲ συναισθηµατικὰ καὶ παράλογα ἐπιχειρήµατα, καὶ ἔµεινα ἔκπληκτος ὅταν ἀνακάλυψα, ὅτι µπορεῖ κάποιος νὰ ἀναπτύξει πολὺ ἰσχυρὰ ἐπιχειρήµατα γιὰ τὴν πιθανότητα ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ πάνω σὲ ἕνα ἀποκλειστικὰ λογικὸ ὑπόβαθρο. Ἡ ἀρχικὴἀθεϊστική µου βεβαιότητα, πὼς «ξέρω ὅτι δὲν ὑπάρχει θεός»,ἀναδύθηκε τότε ὡς ἡ πιὸ ἀβάσιµη ἐκδοχή. Καθὼς εὔστοχα ἔχει παρατηρήσει ὁ Ἄγγλος συγγραφέας G.K Chesterton, «ὁἀθεϊσµὸς εἶναι τὸ πιὸ τολµηρὸ δόγµα, γιατί εἶναι ἡ ὑποστήριξη µιᾶς καθολικῆς ἄρνησης».

Ἀλλὰ ἡ λογικὴ ἀπὸ µόνη της δὲν µπορεῖ νὰ ἀποδείξει τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Ἡ Πίστη εἶναι λογικὴ σὺν ἀποκάλυψη, καὶ αὐτὴ ἡ ἀποκάλυψη ἀπαιτεῖ σκέψη τόσο μὲ τὸ πνεῦµα ὅσο καὶ μὲ τὸ µυαλό. Πρέπει νὰ ἀκούσει κανεὶς τὴν µουσική, δὲν φτάνει νὰ διαβάσει µόνο τὶς νότες στὸ πεντάγραµµο. Τελικά,ἕνα ἅλµα πίστεως εἶναι ἀπαραίτητο.

Γι ὰ µένα, αὐτὸ τὸ ἄλµα ἦρθε στὸ 27 ἔτος τῆς ἡλικίας µου,ὅταν ἡ ἀναζήτηση γιὰ νὰ µάθω περισσότερα γιὰ τὸν Θεὸ μὲ ὁδήγησε στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἐδῶ παρουσιαζόταν ἕνα πρόσωπο μὲ ἰσχυρότατες ἱστορικὲς µαρτυρίες γιὰ τὴν ζωή του, τὸ ὁποῖο ἔκανε ἐκπληκτικὲς δηλώσεις σχετικὰ μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, οἱ δὲ ἰσχυρισµοί Του, ὅτι ἦταν γιὸς τοῦ Θεοῦ, ἀπαιτοῦσαν νὰ πάρω µία ἀπόφαση, γιὰ τὸ ἂν ἦταν πλανεµένος ἢ ἦταν ὄντως ὁ γιὸς τοῦ Θεοῦ. Μετὰ ἀπὸἀντίσταση σχεδὸν δυὸ χρόνων, ἔγινα ἀκόλουθος τοῦ Ἰησοῦ.

Ὁρισµένοι μὲ ρώτησαν: Δὲν ἔχει ἐκραγεῖ τὸ µυαλό σου; Μπορεῖς νὰ ἀναζητεῖς τὸ πῶς λειτουργεῖ ἡ ζωή, χρησιµοποιώντας τὰ ἐργαλεῖα τῆς γενετικῆς καὶ τῆς µοριακῆς βιολογίας, καὶ συγχρόνως νὰ λατρεύεις ἕνα δηµιουργὸ Θεό; Δὲν εἶναι ἡ ἐξέλιξη καὶ ἡ πίστη στὸν Θεὸ ἀσυµβίβαστες; Μπορεῖἕνας ἐπιστήµονας νὰ πιστεύει σὲ θαύµατα ὅπως ἡ ἀνάσταση;

Στὴν πραγµατικότητα, δὲν βρίσκω καµία σύγκρουση σ᾽ αὐτά, καὶ τὸ ἴδιο συµβαίνει μὲ τὸ 40% τῶν ἐνεργῶν ἐπιστηµόνων ποὺ δηλώνουν ὅτι εἶναι πιστοί. … Ἀλλὰ γιατί δὲν θὰ µποροῦσε ἡἐξέλιξη νὰ εἶναι τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν δηµιουργία; Εἶναιἀλήθεια, ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀσυµβίβαστο μὲ µία κατὰ γράµµαἑρµηνεια τῆς Γενέσεως, ἀλλὰ ἀκόµη καὶ ὁ Ἱερὸς Αὐγουστῖνος δὲν ἦταν σίγουρος γιὰ τὴν ἀκριβῆ ἑρµηνεία τῆς καταπληκτικῆς αὐτῆς ἱστορίας τῆς δηµιουργίας. Τὸ νὰ προσκολληθεῖ κανεὶς σὲ κατὰ γράµµα ἑρµηνεῖες … δὲν εἶναι σοφὸ οὔτε ἀναγκαῖο.

Ἐντυπωσιακὴ ἡ ὁµολογία τοῦ Collins. Ἀκόµη καὶ µέσα ἀπ᾽ τὰἐπιστηµονικὰ ὀχυρὰ τῆς ἀθεΐας, ἀναδεικνύει ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ ἐπιστήµονες, οἱ ὁποῖοι διακηρύττουν περίτρανα τὴν πίστη τους!

Θὰ ἦταν ἴσως χρήσιµο νὰ γίνουν δυὸ σχόλια.

Α. Ὁ Collins, ὅπως φαίνεται καὶ στὸ βιβλίο του «Ἡ γλῶσσα τοῦ Θεοῦ … »[1] ἀποδέχεται πλήρως τὴν θεωρία τῆς ἐξελίξεως[2] . Ἀκριβῶς λόγῳ τῆς τοποθετήσεώς του αὐτῆς, ἡ ὁµολογία τοῦ κορυφαίου γενετιστοῦ ἐκθέτει ἀνεπανόρθωτα ὅσους χρησιµοποιοῦν τὴν θεωρία τῆς ἐξελίξεως σὰν ἐπιχείρηµα ἐναντίον τῆς πίστεως.

Β. Τ ὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως περιγράφει γεγονότα, τὰ ὁποῖα, σύµφωνα μὲ τὶς σύγχρονες κοσµολογικὲς ἀντιλήψεις, συνέβησαν σὲ διάστηµα 14 δισεκατοµµυρίων ἐτῶν. Τὸ ἱερὸ κείµενο ἀφιερώνει λίγες µόνο σελίδες γιὰ τὰ γεγονότα αὐτὰ καὶ ἡ ἀφήγηση ἀπευθύνεται σὲ ἀνθρώπους κάθε ἐποχῆς, µορφώσεως καὶ ἡλικίας. Καὶ ἐνῶ τὸ βιβλίο εἶναι θεόπνευστο καὶ ἡ κάθε του λέξη ἔχει σηµασία, δὲν ἀποτελεῖ ἐπιστηµονικὸ ἐγχειρίδιο, παρ᾽ ὅτι περιέχει ἐντυπωσιακὲς ἐπιστηµονικὲς ἀλήθειες [3] Ἡ ἄπειρη Σοφία τοῦ Θεοῦ δὲν µᾶς ἔδωσεἕτοιµες ἐπιστηµονικὲς ἀπαντήσεις, µᾶς ἔδωσε ὅµως τὴνἱκανότητα καὶ τὶς ἀφορµὲς γιὰ ἐπιστηµονικὴ διερεύνηση: « … πολλὰ ἀπεσιώπησεν, τὸν ἡµέτερον νοῦν γυµνάζουσα πρὸς ἐντρέχειαν (εὐστροφία), ἐξ ὀλίγων ἀφορµὴν παρεχοµένη ἐπιλογίζεσθαι (ἀπὸ λίγες ἀφορµὲς νὰ συµπεράνουµε τὰ ὑπόλοιπα) … », γράφει ὁ Μ. Βασίλειος, (ΕΠΕ 4, 72/4). Τὸ µέλλον, θὰ δείξει τί ὁδὸ ἀκολούθησε ἡ Πανσοφία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν δηµιουργία τῆς ζωῆς καὶ τοῦἀνθρώπου. Ἕνα εἶναι σίγουρο. Ὁ Θεὸς δὲν ἀπειλεῖται ἀπ᾽ τὶς ἐπιστηµονικὲς ἀνακαλύψεις! «οὐ γὰρ ἐλαττοῦται ἡ ἐπὶ τοῖς µεγίστοις ἔκπληξις ἐπειδὰν ὁ τρόπος καθ᾽ ὃν γίνεταί τι τῶν παραδόξων ἐξευρεθῇ» (δὲν µειώνεται ὁ θαυµασµός µας γιὰ τὰ µεγαλεῖα τῆς δηµιουργίας, ὅταν ἀνακαλυφθεῖ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἔγιναν), λέγει ὁ Μ. Βασίλειος, (Εἰς τὴνἙξαήµερον, ὁµιλία Α´, 10).

Αὐτὸ ποὺ δοκιµάζεται, εἶναι οἱ ἁπλουστευµένες καὶἀνθρωποµορφικὲς ἀντιλήψεις µας περὶ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Κάθε νέα ἀνακάλυψη ἀποτελεῖ καὶ ἀποκάλυψη µιᾶς νέας πτυχῆς τῆς ἀπρόσιτης Σοφίας τοῦ Δηµιουργοῦ καὶ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ µᾶς ὁδηγεῖ σὲ θαυµασµὸ καὶ δοξολογία [4]

«… Ἔχω βρεῖ ὅτι ὑπάρχει µία θαυµάσια ἁρµονία στὶς συµπληρωµατικὲς ἀλήθειες τῆς ἐπιστήµης καὶ τῆς πίστεως. Ὁ Θεὸς τῆς Βίβλου εἶναι ἐπίσης ὁ Θεὸς τοῦ γονιδιώµατος. Ὁ Θεὸς µπορεῖ νὰ βρεθεῖ στὸν καθεδρικὸ ναὸ ἢ στὸ ἐργαστήριο.Ἐρευνώντας τὰ µεγαλειώδη καὶ θαυµάσια δηµιουργήµατα τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐπιστήµη µπορεῖ νὰ γίνει ἕνα µέσο λατρείας», καταλήγει ὁ Collins.

—————————————–

[1] Ἡ συνέντευξη δόθηκε τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2007. Χάρις στὸν Collins τὰ ἀποτελέσµατα τῆς µνηµειώδους ἔρευνας στὸ ἀνθρώπινο γονιδίωµα διατέθηκαν ἐλεύθερα στὴν διεθνῆ κοινότητα. Ὁ Collins (60 ἐτῶν σήµερα καὶ πολυβραβευµένος) εἶναι διευθυντὴς τοῦἘθνικου Ἰνστιτούτου Ὑγείας (ΝΙΗ) τῶν Η.Π.Α . Στὸ βιβλίο του «Ἡ γλῶσσα τοῦ Θεοῦ-Ἕνας ἐπιστήµονας δίνει µαρτυρία γιὰ τὴν πίστη» (Ἑλληνικὴ ἔκδοση Παπαζήση) κάνειἐκτενέστατη ὁµολογία πίστεως.

2 Ο ἱ τοποθετήσεις τῶν πιστῶν ἐπιστηµόνων στὸ θέµα αὐτὸ ποικίλλουν. Μερικοὶὑποστηρίζουν κατὰ γράµµα ἑρµηνεία τῆς Γενέσεως (δηµιουργιστές), ἄλλοι δέχονται περιορισµένη ἰσχὺ τῆς ἐξελίξεως καὶ ἐπέµβαση τοῦ Θεοῦ σὲ διάφορα στάδια τῆς ζωῆς (εὐφυὴς σχεδιασµὸς) καὶ ἄλλοι, ὅπως ὁ Collins, πιστεύουν, ὅτι ὁ Θεὸς προίκισε ἐξ (ἀρχῆς τὴν Δηµιουργία μὲ ὅλες τὶς δυνάµεις γιὰ τὴν γένεση καὶ ἐξέλιξη τῆς ζωῆς.Ὑπάρχουν φυσικὰ καὶ ἐνδιάµεσες ἀπόψεις. Στὸ βαθµὸ ποὺ οἱ τοποθετήσεις αὐτὲς εἶναι ἐπιστηµονικὲς ὑποθέσεις ἐργασίας, εἶναι θεµιτὲς καὶ σεβαστές.

3 Ὁ Arno Α. Penzias (βραβεῖο Νόµπελ 1978) εἶχε δηλώσει στοὺς New York Times: «Τὰ καλύτερα στοιχεῖα ποὺ ἔχουµε [γιὰ τὴν µεγάλη ἔκρηξη] εἶναι ἀκριβῶς ἴδια μὲ αὐτὰ ποὺ θὰ εἶχα προβλέψει, ἐὰν δὲν εἶχα τίποτε ἄλλο στὴν διάθεσή µου παρὰ µόνο τὰ βιβλία τοῦ Μωυσῆ, τοὺς Ψαλµούς, τὴν Βίβλο στὸ σύνολό της».

4 « Ὅταν π.χ …. νόµιζα ὅτι ὁ ἥλιος γυρίζει γύρω ἀπὸ τὴν γῆ, πίστευα ὅτι ἔτσι εἶχε τάξει ὁ Δηµιουργὸς … Τώρα ποὺ ἔµαθα τὸ σωστό, χάρηκα περισσότερο καὶ Τὸν δοξάζω γιὰ τὴν καινούργια καὶ πιὸ σωστὴ γνώση µου. Τὸ ἐπιστηµονικὸ λάθος µου δὲν μὲ ἐµπόδιζε νὰ πιστεύω στὸν Δηµιουργό. Ἡ διόρθωσή του δὲν μὲ ἐξωθεῖ νὰ Τὸνἀρνηθῶ. Ἀντίθετα, ψηλαφῶ τώρα πιὸ πολὺ καὶ πιὸ καλὰ τὰ ἴχνη Του πάνω στὴν Δηµιουργία … », Ἱεροµονάχου Λουκᾶ Γρηγοριάτου, «Πνευµατικὲς προϋποθέσεις γιὰ τὴν προσέγγιση τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως», 26 Ἰουλίου 2009. Τὸ κείµενο µπορεῖ νὰ ἀναζητηθεῖ στὸ http://www. tideon.org/.

«Η Δράσις», Μάρτιος 2011  -  http://aktines.blogspot.com/

Όταν η αθεΐα γίνεται μισαλλοδοξία

Αφιερωμένο στους Νεομάρτυρες

Θα διαβεί η θύελλα από τη ρωσική τη γη

Αμαρτίες του λαού ο Θεός θα τις συγχωρήσει

Η θεία του σταυρού Του ομορφιά θα αναφανεί

Στις εκκλησίες του Θεού τους θόλους να φωτίσει

Στην Αγία μας απ’ άκρη σε άκρη τη Ρωσία

Τα σήμαντρα το καινούριο κάλεσμα θα ηχήσουν

Απ το βαθύ λήθαργο – τη δικιά μας την αμαρτία

Στο σωτήριο δρόμο τα παιδιά της να βαδίσουν

Η πίστη όλους θα ενώσει μέσα στην Εκκλησία

Κι οι άγιες μονές στον κόσμο πάλι θα ανοίξουν

(του στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσα 1866-1949)

 

Στις 31 Οκτωβρίου 1917 στη Τσαρσκογιε Σελό ο π. Ιωάννης Κοτσούρωφ δολοφονήθηκε έξω από τον καθεδρικό ναό, γιατί έκανε λιτανεία και δέηση υπέρ της ειρήνης… Ήταν ο πρώτος νεομάρτυρας.

Την Τρίτη του Πάσχα του 1918 θάφτηκε ζωντανός σε τάφο που έσκαψε με τα ίδια του τα χέρια ο Αρχιεπίσκοπος του Περμ Ανδρόνικος.

Την ίδια περίοδο στην Αγία Πετρούπολη συνελήφθησαν σαράντα ιερείς την ώρα που λειτουργούσαν. Οδηγήθηκαν στο κοιμητήριο του Σμόλενσκ και θάφτηκαν ζωντανοί με άμφιά τους.

Στις 29 Ιουνίου του 1918 έριξαν στον ποταμό Τούρα τον επίσκοπο του Τομπόλσκ Ερμογένη, αφού πρώτα του έδεσαν στον λαιμό μια τεράστια πέτρα εξηντα δύο κιλών.

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1918 τουφεκίστηκε ο εφημέριος του ναού της Παναγίας του Καζάν Πετρούπολης, π. Φιλόσοφος Ορνάτσκι μαζί με τους δυο γιους του. Ήταν άνθρωπος με βαθιά πίστη και μεγάλη φιλανθρωπική δραστηριότητα και είχε οργανώσει πολλά παιδιά ιδρύματα.

Την ίδια μέρα μαρτύρησαν ο επίσκοπος Σελεγκίνσκ Εφραίμ, και ο πρωθιερέας Ιωάννης, πνευματικό παιδί του π. Ιωάννη της Κρονστάνδης.

Τον Σεπτέμβριο του 1918 μαρτύρησε ο επίσκοπος Αμβρόσιος Γουντκό. Εξάρθρωσαν τις αρθρώσεις των χεριών του ασπρομάλλη γέροντα και μετά τρύπησαν το σώμα του με ξιφολόγχη.

Τις 5 Ιανουαρίου του 1919 εκτέλεσαν στο Γιουριεφσκ τον επίσκοπο του Ρεβέλσκ Πλάτωνα. Το λείψανο του ιερομάρτυρα είχε πάνω του επτά πληεγές από τις ξιφολόγχες και τέσσερις από σφαίρες. Μαζί του μαρτύρησαν είκοσι πιστοί.

Την ίδια χρονιά ανασκολόπισαν το βοηθό επίσκοπο του Νόβγκοροντ Ισίδωρο, στη Σαμάρα.

Τον Δεκέμβριο του 1919 στη μονή του Αγίου Μητροφάνους κρέμασαν στην ωραία πύλη τον επίσκοπο Βορονέζ Τύχωνα.

Το 1920, ο αριθμός των νεομαρτύρων είχε φτάσει τους 10.000. 

Οι άθεοι πάσχιζαν με κάθε τρόπο να μιμηθούν τους αρχαίους διώκτες των πρώτων χριστιανών, για «να διορθώσουν τα σφάλματα του Νέρωνα, του Δέκιου, του Διοκλητιανού», όπως κόμπαζαν. Γι’ αυτό και στα βασανιστήρια εμπνέονταν από την εφευρετικότητα των αρχαίων διωκτών, όπως δείχνουν τα επόμενα περιστατικά:

Τον Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Βορονέζ, οι βασανιστές του τον «κοινωνούσαν» με λιωμένο κασσίτερο, ενώ στο κεφάλι του κάρφωναν ξύλινα καρφιά…

Στους ιερομόναχους Αρίσταρχο από την πόλη Μπόρκι και Ρουτιόν αφαίρεσαν το δέρμα από το κρανίο. 

Τον ιερέα π. Ιγνάτιο από το Πέρμ τον συνέλαβαν κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, τον έβγαλαν έξω από τον Ναό, τον έδεσαν στην ουρά ενός αλόγου, και τον έσερναν στους δρόμους της πόλης. 

Στον πρωθιερέα π. Νικόλαο Κόνιουχωφ από το Τσερντύνσκ του έχυναν νερό μέσα στην παγωνιά, μέχρι ότου ο μάρτυρας έγινε μια στήλη πάγου. 

Τον Πρωθιερέα Εύγραφο Πλετνιώ από το Σεμιρέτσιγιε μαζί με τον γιο του Μιχαήλ τους έκαψαν ζωντανούς στο λέβητα του ατμόπλοιου. 

Συμπληρώνοντας λοιπόν το παραπάνω παζλ μίσους και αντιχριστιανικής οργής, προσθέτω τα εξής:

Η σχετική ηρεμία που επήλθε μετά τις ταραχές των «νεωτεριστών» και των δικαστηρίων κατά τα έτη 1922-1923 δεν ήταν παρά μόνο μια προσωρινή ανάσα. Τον Αύγουστο του 1928 οι αρχές έκλεισαν τις θεολογικές και εκκλησιαστικές σχολές ενώ προηγουμένως, στις 8 Απριλίου, με το νέο νόμο για την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων, το κράτος επεδίωκε κυριολεκτικά να διαλύσει την Ρωσική Εκκλησία. Με τον νόμο αυτό χιλιάδες ναοί έκλεισαν, γκρεμίστηκαν ή μετατράπηκαν σε δημόσιες υπηρεσίες, πορνεία και δημόσια ουρητήρια. Αμέτρητοι κληρικοί, μοναχοί, και λαϊκοί συνελήφθησαν , εξορίστηκαν ή εκτελέστηκαν. Από το 1929 ως το 1934 επικράτησε στην Ρωσία μια τέτοια μανία καταστροφής κάθε θρησκευτικού και εκκλησιαστικού πράγματος που ανάλογή της δεν συναντά κανείς στην Ιστορία. Θησαυροί της λατρείας και της χριστιανικής τέχνης εξαφανίστηκαν, μοναστήρια, θαυμάσιοι ναοί, πραγματικά μνημεία τέχνης καταστράφηκαν οριστικά. 

Η Αγία Πετρούπολη έζησε μια φρικτή νύχτα στις 18 Φεβρουαρίου του 1932. Την νύχτα αυτή ο λαός την ονόμασε «Άγια Νύχτα». Οι άθεοι μπήκαν στα μοναστήρια της Πετρούπολης και συνέλαβαν πάνω από πεντακόσιους μοναχούς και μοναχές, καθώς και πολλούς ιερομόναχους που υπηρετούσαν σε ενορίες, λόγω του ότι είχαν καταργηθεί τα μοναστήρια τους. Από την Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι συνελήφθησαν όλα τα μέλη της αδελφότητας, σαράντα στον αριθμό, με επικεφαλείς τον Αρχιμανδρίτη Βαρλαάμ (Σατσερντότσκι) και Λεβ (Γιεγγόρωφ), καθώς και τον Αρχιεπίσκοπο Γαβριήλ (Βοεβόντιν). Όλοι τους δικάστηκαν με βάση το άρθρο58δ10 και καταδικάστηκαν σε πολλά χρόνια φυλάκισης και εξορίας. Στην πλειοψηφία τους δεν επέστρεψαν ποτέ από τα στρατόπεδα και τις εξορίες. Άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή. Ο Αρχιμανδρίτης Βαρλαάμ εργάστηκε στα καταναγκαστικά έργα στην κατασκευή του Μπελομόρ κανάλ, ενός υπερφίαλου έργου του Στάλιν, στο οποίο εργάστηκαν πάνω από 100.000 κρατούμενοι και πολλοί άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή. Το 1937 ο Αρχιμανδρίτης εκτελέστηκε στο κανάλι. Ο αρχιμανδρίτης Λέβ σκοτώθηκε στο στρατόπεδο Ουσύννικι (περιοχή Κεμερόβο) το 1941. 

Τον Οκτώβριο του 1933 οι αρχές απαγόρευσαν στον Μητροπολίτη Σεραφείμ (Τσυτσάγγωφ) να παραμείνει στην Πετρούπολη, με την πρόφαση ότι δεν έχει νόμιμο εσωτερικό διαβατήριο. Για τον ίδιο λόγο αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Πετρούπολη πάνω από διακόσιοι κληρικοί. Στις 5 Οκτωβρίου στην κενή έδρα της Πετρούπολης εξελέγη ο επίσκοπος Αλέξιος Συμάνσκι ως Μητροπολίτης Πετρουπόλεως. Η πρώην κραταιά και μεγάλη Μητρόπολη είχε σχεδόν διαλυθεί…

Ακόμη και οι κωδωνοκρουσίες εκείνη την εποχή είχαν απαγορευτεί. Ο Αριθμός των εν ενεργεία κληρικών ναών και ενοριών είχε συρρικνωθεί στο έπακρο. Πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση μέσα στην πόλη υπήρχαν 790 ναοί και υπηρετούσαν 1700 ιερείς. Τα μοναστήρια ήταν 16 και ο αριθμός των μοναχών 1629. Τον Νοέμβριο του 1933 είχαν μείνει 61 ναοί και 300 ιερείς. Τα μοναστήρια είχαν κλείσει όλα. Τον Ιούνιο του 1941 είχαν μείνει μέσα στην πόλη των 4.000.000 κατοίκων μόνο 8 (!) εκκλησίες…

Η τραγική αυτή εικόνα ήταν ίδια με την κατάσταση που επικρατούσε σ’ όλη την τότε ΕΣΣΔ. Υπήρχαν μόλις 100 ναοί ανοικτοί σ’ όλη την επικράτεια και ελάχιστοι ιερείς. Η συντριπτική πλειοψηφία των ιερέων και των μοναχών βρισκόταν στις φυλακές, σε εξορία ή στον τάφο. Με τα λόγια «ας γίνει το θέλημά Σου» χιλιάδες ιερείς και μοναχοί πήραν τον δρόμο του Σταυρού κι έχυσαν το αίμα τους υπέρ του Χριστού. 

Τα τέλη του 1935 παύθηκε η προσωρινή Πατριαρχική Σύνοδος. Σε όλη την ΕΣΣΔ είχαν απομείνει μόνο 4 ποιμενάρχες. Ο τοποτηρητής του Πατριαρχικού θρόνου Μητροπολίτης Σέργιος, ο Μητροπολίτης Λένινγκραντ Αλέξιος, ο Μητροπολίτης Ντιμιτρώφσκ Σέργιος, και ο Αρχιεπίσκοπος Πετεργκώφ Νικόλαος. Αλλά και αυτοί βρισκόταν κάτω από την μόνιμη απειλή της σύλληψης….

 

Απάντηση στο «Καλύτερο σεξ κάνουν οι άθεοι!»

Εδώ και ένα μήνα περίπου κυκλοφόρησε στο internet μια δημοσίευση με τίτλο “Καλύτερο σεξ κάνουν οι άθεοι! Έρευνα αμερικανικού πανεπιστημίου έδειξε ότι το απολαμβάνουν καλύτερα και χωρίς ενοχές”. Ομολογώ ότι καμιά φορά παρατηρώντας όλη αυτή την προπαγάνδα που γίνεται από κάποιους, δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Να γελάσω, να στεναχωρηθώ ή μήπως και τα δύο μαζί; – γιατί το θέμα είναι και κάπως λεπτό.

Υποστηρίζεται ότι σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Κάνσας που έγινε σε δείγμα 14.500 ατόμων, όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό, είναι πιο πρόθυμοι να συζητήσουν τις σεξουαλικές τους φαντασιώσεις και εμφανίζονται πιο ικανοποιημένοι με τις εμπειρίες τους. Επίσης ότι οι άνθρωποι που έχουν πίστη στο Θεό, δεν απολάμβαναν τόσο τις εμπειρίες εξαιτίας του στίγματος που δημιουργούν τα πιστεύω τους. Μάλιστα, στους δεύτερους άφηνε έντονα αισθήματα μεταμέλειας και ενοχής.

Ως απλός Ορθόδοξος Χριστιανός βλέποντας τα παραπάνω, μου δημιουργούνται κάποιες απορίες. Μήπως πρώτα από όλα ο τίτλος της δημοσίευσης είναι λάθος, δεν χαρακτηρίζει – περιγράφει σωστά δηλαδή το θέμα; Μήπως θα έπρεπε να ήταν απλά: «Οι άθεοι δεν έχουν ενοχές απέναντι στην αμαρτία» ή «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται …»; Γιατί τι σχέση έχει αυτό που διαδίδεται με το πραγματικό - βαθύτερο νόημα της έρευνας, που στο κάτω – κάτω το γνωρίζαμε κιόλας;

Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει κάτι καλό μακριά από το Θεό, ακόμα και στο θέμα των σχέσεων; Φυσικά, όταν αναφέρομαι σε σχέση, εννοώ εντός γάμου, ευλογημένη από το Θεό σχέση και όχι τις ελεύθερες σχέσεις. Γνωρίζουν αυτοί οι κύριοι και οι ψυχολόγοι που έβγαλαν τα παραπάνω συμπεράσματα, τι ψυχική ισορροπία υπάρχει μέσα στο γάμο, τι ευτυχία, τι αληθινή αγάπη και όχι ψεύτικη που αποβλέπει μόνο στις σαρκικές ηδονές και μεταχειρίζεται τον άνθρωπο σαν άψυχο αντικείμενο ηδονής; Και τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που έκαναν αυτή την έρευνα; Άθεοι είναι και αυτοί; Έχουν γνώση για την Ορθοδοξία και τον οικογενειακό βίο μέσα σε αυτή; Γιατί η έρευνα αναφέρει μόνο άτομα που ανήκουν σε αιρέσεις … Καθολικούς, Λουθηρανούς, Μορμόνους, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Πεντηκοστιανούς κ.λ.π. Πιάσαμε δηλαδή όλες τις πλάνες και βγάλαμε συμπέρασμα για τους “πιστούς” και το Θεό; Και το αστείο είναι ότι κριτικάροντας την μια πλάνη, δοξάζουμε την άλλη! Και τρέχουν κάποιοι – άθεοι - από site σε site να διαλαλήσουν τα ευχάριστα νέα …

 

Μήπως δεν γνωρίζαμε ότι ο άπιστος άνθρωπος δεν νιώθει ή νιώθει λιγότερες τύψεις απέναντι στην αμαρτία; Μήπως δεν γνωρίζαμε ότι ο αληθινός πιστός, γνωρίζοντας την αλήθεια και βιώνοντας την, πονάει για κάθε αμαρτία του, για κάθε φορά που στεναχώρησε τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό; Αυτόν που έδωσε ακόμα και τη ζωή του για να ξεπλένει τις δικές αμαρτίες.

 

Μήπως δεν γνωρίζαμε ότι μακριά από το Θεό, ο άνθρωπος διαστρέφεται ψυχικά και μπορεί όχι απλά “να συζητάει για όλες τις σεξουαλικές του φαντασιώσεις, χωρίς ενοχή” - κάτι που λέγεται λες και είναι καμιά αρετή! – αλλά να πέσει σε κάθε κακία και αμαρτία που μπορεί να υπάρξει;

 

Πραγματικά όλη αυτή η σάπια προπαγάνδα μου αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα και παρακαλώ πολύ όσοι θεωρείτε ότι το παραπάνω κείμενο σας εκφράζει, διαδώστε το, ώστε να ακούγεται και τίποτα σωστό. Όχι, όχι … μην με παρεξηγήσετε, δεν εννοώ κάτι για το άτομο μου, ένας άθλιος είμαι και εγώ απέναντι στο Θεό που παρατηρώ κάθε ημέρα το έλεος του και απορώ. Απλά κάποια πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα.

Ο Θεός να μας ελεήσει όλους μας.

Η πτώσις του Κομμουνιστικού αθεϊσμού

Μια εικοσαετία ἀπό τότε. 1990–2010. Ὁ μέγας θρίαμβος τοῦ Χριστιανισμοῦ: Ἡ πτῶσις τοῦ ἀθεϊστικοῦ Σοβιετικοῦ καθεστῶτος. Τό γεγονός, τό ὁποῖον συνεκλόνισε τόν κόσμον. Οἱ δικτάτορες ἔπεσαν. Οἱ Ναβουχοδονόσορες, οἱ Νέρωνες, οἱ Δέκιοι καί οἱ Διοκλητιανοί συνετρίβησαν. Τά στρατόπεδα Γκουλάγκ, αἱ φυλακαὶ καί αἱ ψυχιατρικαὶ κλινικαὶ τῆς κολάσεως τῶν βασανιστηρίων, ἔκλεισαν. Αἱ συλλήψεις ἐσταμάτησαν.

Οἱ ἱεροί χριστιανικοί ναοί ἄνοιξαν εἰς ὁλόκληρον τήν χώραν καί εἰς ὅλας τάς ὁμοιοπαθεῖς χώρας. Αἱ ἱεραί Μοναί, καί αὐταί ἀποκτοῦν τήν ἀναγέννησίν των.

Οἱ κώδωνες τῶν Ἱερῶν Ναῶν, οἱ ὁποῖοι ἐσίγησαν ἐπί 72 ἔτη, ἠχοῦν καί πάλιν χαρμοσύνως. Αἱ Ἐκκλησιαστικαί καί Θεολογικαί Σχολαί –προσφάτως καί εἰς τήν Δημοτικήν καί Μέσην ἐκπαίδευσιν– ἐπαναρχίζουν τήν Χριστιανικήν Κατήχησιν.

Τά ἱερά λείψανα ἐπαναφέρονται θριαμβευτικῶς καί λιτανεύονται καθ΄ ἅπασαν τήν Ρωσίαν καί τάς ἄλλας ὁμοδόξους Ἐκκλησίας. Εἰδικῶς, ἡ μεγάλη λειψανοθήκη, ἡ περιέχουσα τό λείψανον τοῦ ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ἀπωλεσθεῖσα ἐπί τόσα πολλά ἔτη, ἀνευρίσκεται πεταμένη εἰς τό ἀθεϊστικόν μουσεῖον καί λιτανεύεται εἰς πᾶσαν τήν χώραν, ὡς ὁ ὕψιστος θρίαμβος τῆς εὐσεβείας τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ. Τά Κατηχητικά σχολεῖα εἶχον καί αὐτά καταργηθῆ. Ἄλλωστε, τό 1947 τό ἐπιτελεῖον τῶν ρωσικῶν κομμουνιστικῶν νεολαιῶν εἶχεν ἐκδώσει δεκάλογον, τοῦ ὁποίου ἄρθρον ἔλεγεν ὅτι: «ἄν δέν εἶσαι ἐν πεποιθήσει ἄθεος, δέν μπορεῖς νά εἶσαι καλός κομμουνιστής». Καί ἐκεῖ πού δέν ὑπῆρχεν οὔτε ἕνας μαθητής τοῦ Κατηχητικοῦ σχολείου,τώρα, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας δηλώνει ὅτι, ὑπάρχουν καί λειτουργοῦν 11.000 Κατηχητικά σχολεῖα.

Ποῦ εἶναι λοιπόν οἱ νέοι πολέμιοι καί διῶκται τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἁγίας Του Ἐκκλησίας; Ποῦ εἶναι ὁ Μάρξ, ὁ Λένιν, ὁ Στάλιν, ὁ Κροῦστσεφ, ὁ Μπρέζνιεφ; «Σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν». Ἡ ἀθεΐα τούς ἐσκλήρυνε καί νοῦν καί καρδίαν. Τούς μετεποίησεν εἰς υἱούς τῆς κολάσεως. Δέν ἔμαθον ὅτι, «ἡ Ἐκκλησία πολεμουμένη νικᾶ˙ ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται˙ κλυδωνίζεται, ἀλλʼ οὐ καταποντίζεται˙ παλαίει ἀλλ΄ οὐχ ἡττᾶται....».

Ὁ Ἰησοῦς «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. ΣΤ΄ 2).Ὦ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, σοί πρέπει δόξα, τιμή καί προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

«Ορθόδοξος Τύπος» 14/01/2011

 

Πηγή: http://aktines.blogspot.com

 

Αθεΐα και αρετή

Ως αθεΐα ορίζουμε την άρνηση της υπάρξεως του Θεού. Η αθεΐα εντοπίζεται με διάφορες αποχρώσεις στον άνθρωπο, άλλοτε φανερή και άλλοτε συγκαλυμμένη. Άλλοτε επιθετική εναντίων του Χριστιανισμού και άλλοτε να ενεργεί συγκαλυμμένα. Κάθε φορά όμως το κοινό σημείο είναι η άρνηση της υπάρξεως του Θεού.

Διάφορες βαθμίδες τις οποίες μπορούμε να επισημάνουμε είναι:

• Ο δισταγμός για την αποδοχή των θεοδίδακτων αρχών και αληθειών
• Η αμφιβολία για την ύπαρξη μεταφυσικού κόσμου
• Ο αγνωστικισμός, ο οποίος υποστηρίζει ότι δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ύπαρξη μεταφυσικού κόσμου

Άλλες σύγχρονες μορφές αθεϊσμού είναι οι εξής:

• Ο μηδενισμός
• Ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός
• Ο υπαρξιακός αθεϊσμός κ.τ.λ.

Οι κυριότερες αιτίες για το γενικό φαινόμενο του αθεϊσμού είναι οι εξής:

• Ο εγωισμός του ανθρώπου, ο οποίος πολλές φορές αγνοώντας την μικρότητα του, υπερηφανεύεται για τις δυνάμεις του.
• Η άγνοια σχετικά με την διδασκαλία της πίστης μας στα σημαντικότερα ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο.
• Η προσωπική ξεχωριστή στάση ζωής κάθε ανθρώπου η οποία πολλές φορές έρχεται σε αντίθεση με την διδασκαλία της πίστης μας με τελικό αποτέλεσμα την διακοπή των σχέσεων μας με τον Θεό.
• Ο Ορθολογισμός ο οποίος απορρίπτει το Θείο.
• Η υλιστική θεώρηση του κόσμου.
• Η αντιθρησκευτική παιδεία.
• Η ασυνέπεια πίστης και ζωής μερικών εκπροσώπων της πίστης.

Δυστυχώς οι συνέπειες του φαινομένου του αθεϊσμού είναι πολλές και καταστροφικές για τον άνθρωπο. Αρχικά πρέπει να επισημάνουμε πως υπάρχει άμεσος συσχετισμός μεταξύ πίστης και ηθικής, άρα όταν ασθενεί η πρώτη εξανεμίζεται η δεύτερη. Ο αθεϊσμός ο οποίος απορρίπτει ύπαρξη του Θείου, δίνει την δυνατότητα στον άνθρωπο να συμπεριφέρεται χωρίς μέτρο και ηθικές αναστολές. Δεν είναι τυχαία τα παρακάτω λόγια του Καραμαζόφ στον Ντοστογιέφκυ: «Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται».

Επιστημονικά αποδεδειγμένα η μη σωστή θρησκευτική ζωή επιφέρει ψυχικό κενό και μια έντονη υπαρξιακή αγωνία, χαρακτηριστικά που τα παρατηρούμε και ιδιαίτερα στις μέρες μας στους ανθρώπους. Ο αθεϊστής στην πράξη δεν παύει να πιστεύει, αλλά στρέφει την πίστη του προς τα είδωλα της σαρκολατρίας και της ηδονιστικής εγωπάθειας. Ο σημερινός άνθρωπος πρέπει να προβληματιστεί πάνω σε αυτό το θέμα και να πάρει τις σωστές αποφάσεις, αν επιθυμεί να βρει τον σωστή κατεύθυνση του.

 

11.000 νεομάρτυρες Κληρικοί και Μοναχοί πυροβολήθηκαν το 1918 στη Μονή Οράνκι της Ρωσίας από τους κομουνιστάς.

Λίγα λόγια για την Ιερά Μονή Οράνκι.

Η Ιερά Μονή Οράνκι της Ρωσίας ιδρύθηκε τον 18ο αιώνα κοντά στο ποτάμι Βόλγα για τους Ρώσους αριστοκράτες. Λειτούργησε μέχρι την επανάσταση του 1918, οπότε και κλείστηκε από τους αθέους και μετατράπηκε σε φυλακή.

Τους τοίχους του Ναού τους έβαψαν με ασβέστη για να σκεπαστούν οι τοιχογραφίες. Την μετέβαλαν σε φυλακή γυναικών. Το 1942 έγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως για τους αιχμαλώτους πολέμου. Τώρα είναι πάλι γυναικεία φυλακή.

- Πείτε μας, πάτερ Δημήτριε, κάτι για το στρατόπεδο συγκεντρώσεως στη Μονή Οράνκι, και για τους μοναχούς που μαρτύρησαν εκεί;

- Οράνκι ήταν το Μοναστήρι των Ρώσων αριστοκρατών και βρισκόταν στο κέντρο της Ρωσίας, κοντά στον ποταμό Βόλγα. Το 1918 οι κομουνιστές το κατάργησαν και έκαναν εκεί το στρατόπεδο συγκεντρώσεως για τους μοναχούς, μαζεύοντας εκεί πάνω από 11.000 μοναχούς από όλα τα μοναστήρια της Ρωσίας. Ήταν και ιερομόναχοι αλλά και παντρεμένοι ιερείς, με επικεφαλής έναν Επίσκοπον.

Το 1918 ήρθε από την Μόσχα μια στρατιωτική κομουνιστική επιτροπεία και τους είπε:

«Έρχεστε μαζί μας, ή όχι; Έχετε 24 ώρες να σκεφθείτε!».

Ο Επίσκοπος όμως τους είπε: «Είναι πάρα πολύ μέχρι αύριο. Θα σας δώσουμε την απάντηση σε 10 λεπτά». Τότε ο Επίσκοπος στράφηκε προς τους μοναχούς και τους είπε΄ «Αδελφοί, τώρα έχετε την ευκαιρία να γίνετε Μάρτυρες για τον Χριστό. Θέλετε να ενωθείτε με τους κομουνιστές, ή θέλετε να παραδώσετε την ζωή σας για τον Χριστό και να συγκραταριθμηθήτε στην χορία των αγίων μαρτύρων; Μη φοβάστε. Ο Χριστός είναι μαζί μας. Ο Χριστός μας καλεί σ' Αυτόν!». Τότε φώναξαν όλοι ομόφωνα : «Θέλουμε να πεθάνουμε για τον Χριστόν», και στην συνέχεια τους σκότωσαν όλους. Τους πυροβολούσαν στο κεφάλι. Σε ένα μήνα, από 300 - 500 άτομα την ημέρα, τους εξετέλεσαν όλους και τους έθαψαν σε μια μεγάλη χαράδρα στην αυλή του Μοναστηριού. Μερικοί έσκαβαν μια τάφρο, μετά τους σκότωσαν, άλλοι τους σκέπαζαν με χώμα και έσκαβαν στη συνέχεια την τάφρο μετά και αυτούς, με την σειρά τους, τους σκότωναν, μέχρι που τους έθαψαν όλους. Τον Επίσκοπο τον σκότωσαν στο τέλος και τον έθαψαν καθισμένο σε μια μικρή καρέκλα.

Ήταν μια μαζική σφαγή των Ρώσων μοναχών από τους κομουνιστές, μοναδική στην ιστορία της σύγχρονης Εκκλησίας, για την οποία κανείς δεν λέγει τίποτε, ούτε γράφτηκε κάτι μέχρι τώρα. Εγώ είμαι ο μοναδικός ορθόδοξος ιερέας που ζω ακόμη, αυτόπτης μάρτυς στην αποκάλυψη των λειψάνων των αγίων μαρτύρων από το Οράνκι, όπου έμεινα στο στρατόπεδο ως στρατιωτικός ιερεύς μεταξύ των ετών 1942-1948. έγραψα και ένα βιβλίο, σχετικά με αυτό το γεγονός, που ονομάζεται «Οράνκι».

Στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Οράνκι ήμασταν περίπου 14.00 αιχμάλωτοι πολέμου από το Στάλινγραντ, Ρουμάνοι, Γερμανοί και άλλες ευρωπαϊκές εθνότητες, και ήταν ανάγκη για αποχωρητήρια. Τότε ο διοικητής, του στρατοπέδου έβαλε μερικούς στρατιώτες να σκάψουν ένα μεγάλο λάκκο πίσω από την Εκκλησία. Σκάβοντας εκεί βρήκαν τα λείψανα αυτών των μοναχών.

Τότε μερικοί Ρουμάνοι στρατιώτες ήρθαν σ' εμένα και μου είπαν:

Πάτερ Μπεζάν, βρήκαμε μια τάφρο γεμάτη με σώματα μοναχών, πυροβολημένων στο κεφάλι, ντυμένοι σε μαύρα μοναχικά ρούχα, τι να κάνουμε;

-Συνεχίσετε να σκάβετε με προσοχή και να δούμε τι θα βρούμε ακόμη! Σε λίγο ξαναήρθαν σ' εμένα.

-Πάτερ Μπεζάν, βρήκαμε ένα ηλικιωμένον ιερέα που δεν αλλοιώθηκε, καθισμένος σε μια καρέκλα. Φαίνεται καλά που τον πυροβόλησαν στο κεφάλι΄ φοράει μια αλυσίδα με σταυρό και μια μεταλλική εικόνα της Θεοτόκου.

Αδελφοί, τους είπα, πηγαίνετε στον διοικητή του στρατοπέδου και αναφέρετε αυτά που βλέπετε, ότι εδώ συμβαίνει ένα μεγάλο θαύμα. Όλοι αυτοί οι μοναχοί, με επικεφαλής τον αναλλοίωτον Επίσκοπον είναι άγιοι, είναι μάρτυρες που σκοτώθηκαν από τους κομουνιστάς μεταξύ των ετών 1918-1920.

Πάνω σε μια μικρή καρέκλα καθόταν ένας αρχιερέας. Φορούσε ένα εγκόλπιο και ένα σταυρό. Τον σταυρό τον έκλεψαν αυτοί που έσκαβαν. Το τεμάχισαν και το μοιράσθηκαν. Το εγκόλπιο το πήρα εγώ, αλλά μου το πήρε ο διοικητής. Κάλεσε τον διοικητή εκεί, και είπε: «Αυτός γιατί ταλαιπωρείται στην καρέκλα; Βγάλτε τον από εδώ και θάψτε τον κάπου, σαν άνθρωπο!» Και με διέταξε εμένα να το κάνω αυτό.

Μίλησα στο συνεργείο του στρατοπέδου και του κάναμε μια καρέκλα από βαλανιδιά. Τον βάλαμε στην καρέκλα και τον δέσαμε. Τον ράντισα με αγιασμό, επίσης ράντισα και όλα τα άλλα λείψανα. Μετά τον κηδέψαμε αρχιερατικά, κοντά σε μια κρήνη στο προαύλιο της Μονής.

Στις 6 Αυγούστου έρχονται σ' αυτή την κρήνη οι ιερείς που πέρασαν από τις φυλακές, μερικοί ανάπηροι, που σώθηκαν ζωντανοί από τις φυλακές της Σιβηρίας και τελούν την Θεία Λειτουργία.

Με την διαταγή του διοικητή του κάναμε και ένα σκελετό από βαλανίδια, για να μην βουλιάζει. Είδα όμως ένα θαύμα. Όταν βγάλαμε έξω το αναλλοίωτο σώμα του, απλώθηκε σαν να είχε πεθάνει τότε.

Αυτό το διηγήθηκα σε δυο Ρώσους διανοουμένους, ο ένας Ρουμανικής καταγωγής, γεγονός που τους εντυπωσίασε. Κατόπιν αυτοί επήγαν στο Οράνκι να διαπιστώσουν αν οι 11.000 μάρτυρες βρίσκονται εκεί. Όμως δεν μπόρεσαν, επειδή στο Οράνκι, που ήμασταν εμείς αιχμάλωτοι, έγινε μια γυναικεία φυλακή και δεν τους επέτρεψαν να πλησιάσουν. Μετά όμως έσκαψαν λίγο και διαπίστωσαν ακριβώς αυτό που τους είπα. Βρήκαν τα λείψανα, δεν βρήκαν όμως τον αρχιερέα, επειδή δεν έσκαψαν ακριβώς πάνω στο σημείο, σύμφωνα με το σχεδιάγραμμα που τους έδωσα. Ήρθαν κατόπιν σ' εμένα και επιβεβαίωσαν αυτά που είπα.

-Πότε βρήκατε τα λείψανα;

-Τα ανακάλυψα το φθινόπωρο του 1942.

-Σημαίνει ότι αυτά τα υπολείμματα είναι λείψανα αγίων ανθρώπων!

-Βέβαια. Είναι αληθινοί μάρτυρες, όπως και στον καιρό των Ρωμαϊκών διωγμών. Πολλοί είναι οι μάρτυρες της πίστεως, που σκοτώθηκαν από τους κομουνιστάς.

-Επέτρεψαν οι αρχές στους δυο νέους να πάρουν από τα λείψανα των μαρτύρων από το Οράνκι;

Όχι, τίποτα. Μόνο αυτό, να διαπιστώσουν ότι υπάρχουν. Οι αρχές έκαναν σαν να μη γνωρίζουν τίποτε. Τι τους ενδιέφερε;

Εγώ τους έστειλα σ' έναν αυτόπτη μάρτυρα, δεν ξέρω αν ζει ακόμη, ο οποίος το 1918 κατάφερε να γλυτώσει. Έγινε μυλωνάς στο δάσος στη Ταίγκα. Ονομαζόταν Θεόδοτος. Ήταν ρασοφόρος. Τον γνώρισα το 1944-1945, και όλα τα στοιχεία για αυτό το ομαδικό σκότωμα αυτός μου τα έδωσε.

-Πώς τον συναντήσατε;

-Σ' ένα βαρύ χειμώνα μας έβγαλαν να κόψουμε ξύλα σ' ένα δάσος βόρεια του στρατοπέδου. Μας φύλαγαν Ρώσοι, μη στρατιωτικοί, πολιτικοί που οπλοφορούσαν. Όπως περπατούσα μέσα στο δάσος, βρήκα ένα μικρό σπίτι στην κοιλάδα ενός ρυακιού. Χτύπησα την πόρτα βγήκε ένας ηλικιωμένος Ρώσος με γένια και με ρώτησε ποιος είμαι και τι θέλω.

Του είπα ότι είμαι στο Οράνκι και ότι είμαι Ρουμάνος ορθόδοξος ιερέας. Είχε τριάντα χρόνια να δη έναν ορθόδοξο ιερέα. Ήταν μέσα στο δάσος. Εκεί στον μύλο έζησε πολύ καλά τον Χριστιανισμό. Ήμουν ένας ξένος γι' αυτόν, όμως με εμπιστεύτηκε. Ήταν απλός μοναχός και δεν μπορούσε να τελεί τα της ιεροσύνης. Είχε ένα βιβλίο από όπου διάβαζε τον κανόνα του. Ήταν πολύ πιστός. Με ερώτησε:

-Είσαι ορθόδοξος ιερέας; Και άρχισε να κλαίει.

-Ναι, του απάντησα.

-Τότε θα σου πω ένα μυστικό είμαι μοναχός από την Μονή Οράνκι. Ονομάζομαι Θεόδωρος. Το 1918, όταν ήμουν νέος, έφυγα την νύχτα, για να μην με σκοτώσουν. Έκτισα ένα σπίτι και το μύλο σ' αυτό το δάσος. Δεν συνάντησα ένα ορθόδοξο ιερέα από τότε που έφυγα από το Οράνκι! Και μου διηγήθηκε πώς σκότωσαν οι κομουνιστές τους 11.000 μάρτυρες.

 

Αναμνήσεις από την περίοδο της παραμονής μου στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως.

Στα ρωσικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως πέθαναν πάρα πολλοί. Εμείς τους κουβαλούσαμε με ξύλινη φορτάμαξα. Σκάβαμε μια μεγάλη τάφρο, τους βάζαμε εκεί και τους σκεπάζαμε με λίγο χώμα. Μετά ερχόταν άλλοι με την σειρά, κάθε ημέρα. Μόνο μια φορά μου επέτρεψαν να τελέσω μια γενική ακολουθία για όλους τους κεκοιμημένους. Ήταν χιλιάδες. Ετέλεσα ένα μνημόσυνο με όσα τροπάρια της νεκρωσίμου ακολουθίας μπορούσα να θυμηθώ.

Τότε ήμουν στο στρατόπεδο Μοναστήρκα. Στην Μονή Οράνκι ήταν δυο στρατόπεδα. Το ένα με Ρώσους κρατουμένους και στο άλλο με αιχμαλώτους πολέμου. Οι Ρώσοι εκτόπισαν εκατομμύρια ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες σε όλη την Σιβηρία. Στην Ρωσική κόλαση (γούλαγκ). Έπρεπε να είσαι έτοιμος για τον θάνατο. Όλοι ήταν έτοιμοι για τον θάνατο...

-Εσάς σας έσωσε ο Θεός από τον θάνατο!

-Ναι, σώθηκα με το έλεος του Θεού και είμαι ζωντανός. Πέρασα από πολλούς κινδύνους, πέρασα πολλά, αλλά γλύτωσα, και πολύ παράξενο πώς το μυαλό μου δουλεύει ακόμη καλά. Δόξα τω Θεώ για όλα.

Είναι μεγάλο πράγμα η χάρις του Θεού, μας σκεπάζει όλους, που πιστεύουμε σ' Αυτόν.

Αν ήξερες, πάτερ, πόσα κόκαλα ζώων έφαγα μόνον να μην αισθάνομαι πείνα. Την πείνα την αισθάνεσαι μέχρι την Τετάρτη ημέρα, μετά νιώθεις κάτι πολύ γλυκό στο σώμα, σαν να τρως ζάχαρη και λιποθυμάς΄ συνέχεια λιποθυμάς και γελάς μέχρι να πεθάνεις.

Σε δυο περιπτώσεις ο θάνατος δεν ήταν βαρύς, όταν σε πυροβολούσαν και όταν πέθαινες από πείνα ή παγωνιά.

Παραδείγματος χάρη, όταν μας πήγαιναν από το σταθμό μέχρι κάποιο στρατόπεδο, πηγαίναμε περίπου εκατό χιλιόμετρα από μεγάλα χιόνια μέχρι το λαιμό. Οι περισσότεροι έμειναν πίσω, γονάτισαν, προσκύνησαν καλά και φώναξαν δυνατά: «Αδελφοί, συγχωρήστε με!». Και ο Ρώσος που ήταν πίσω τον πυροβολούσε στο κεφάλι, και έμενε εκεί.

Εμείς δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε. Ο Θεός δίνει στον καθένα το δικό του μερίδιο. Δεν του δίνει περισσότερο απ' όσο μπορεί να αντέξει. Πιστεύετε αυτό;

Επιτρέπει και περισσότερο, αλλά του δίνει και δύναμη. Μερικές φορές αισθανόμουν τιμωρημένος, αλλά δεν γόγγυζα. Έπαιρνα πάνω μου τις αμαρτίες των άλλων.

Είμαι ευτυχής που είχα αυτή την εμπειρία. Ναι, πάτερ, ήμουν και είμαι ευτυχισμένος. Πέθαινα από την πείνα και το κρύο, αλλά ήμουν ευτυχισμένος΄ χαμογελούσα και έκλεινα τα μάτια αυτών που πέθαιναν. Ήταν γεμάτοι ψείρα και πέθαιναν από τον τύφον, ενώ εγώ δεν είχα τίποτα.

-Σας φύλαγε η χάρις του Θεού!

-Ναι, αυτό το ένιωθα. Σας το είπα. Και στον πόλεμο το ένιωσα δυο φορές, όταν μας βομβάρδισαν οι Ρώσοι. Όταν πηγαίναμε στην Βεσσαραβία, μείναμε στο μεγάλο χωριό Ισάκοβα. Ήταν Σάββατο. Κάναμε εσπερινό. Έβαλα στην εκκλησία ένα τάγμα στρατιωτών, τους εξομολόγησα και τους κοινώνησα. Άρχισαν να βομβαρδίζουν. Εγώ έμεινα στο Ιερό για να μαζεύω το αντιμήνσιο και το Άγιο Ποτήριο. Κτύπησαν και την Εκκλησία, χωρίς όμως να την νικήσουν.

-Όταν σε διώκουν είναι καλά να υπερασπίζεσαι και να δικαιολογείσαι; Ή είναι καλύτερα να υποφέρεις όλα για την αγάπη του Χριστού;

-Να υποφέρεις όλα για τον Χριστό.

-Είναι καλά να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου μπροστά στις εκκλησιαστικές αρχές;

-Δεν έχεις τι να κάνεις με την δικαιοσύνη. Ποτέ να μην κάνεις έκκληση στην δικαιοσύνη του Θεού, αλλά στην αγαθότητα του Θεού, στην αγάπη και το έλεός Του.

Πρέπει να σκεπτώμεθα την καλοσύνη του Θεού προς εμάς και με την σειρά μας να είμαστε και εμείς καλοί με τους άλλους.

Κατ' εξοχήν αυτή είναι η βασική αρετή του Χριστιανισμού, η αγάπη, η πραότητα, η συγχωρητικότητα. Όλα θα περάσουν η αγάπη όμως θα μείνει για πάντα. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

-Τι διαθήκη θέλετε να αφήσετε, μετά τον θάνατό σας, σ' αυτούς που σας αγαπούν;

-Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος στα γεράματά του μόνον αυτά έλεγε στους μαθητές του: «Αγαπάτε αλλήλους», επειδή η αγάπη μπορεί να κατορθώσει τα πάντα, Αμήν

-Είχατε αναγκαστικό τόπο διαμονής;

-Ναι, μέχρι στις 22 Δεκεμβρίου του 1989.

-Σας έκαμναν έλεγχο στο σπίτι που μένατε;

-Είχα ένα ταγματάρχη της ασφάλειας που ήταν καθημερινά εδώ. Τους πιστούς που ερχόταν σ' εμένα τους ρωτούσε διάφορα, καμιά φορά τους έδιωχνε.

-Τα γράμματά σας τα διάβαζαν;

-Ναι, μου τα έλεγχαν όλα. Αυτοί από το Ιάσιο με έβριζαν και με κτυπούσαν. Δεν ήταν χριστιανοί. Αυτός από το Χιρλάου ήταν καλός. Έκαμνε τακτικά τις αναφορές του. Μια νύκτα μετά την επανάσταση μου έδειξε τους φακέλους. Περιείχαν τις δηλώσεις των γνωστών και των εντοπίων. Τους συγχώρησα όλους. Προσεύχομαι γι' αυτούς, να μην τους υπολογίσει ο Θεός αυτή την αμαρτία. Τους είπα, όταν τους συνάντησα: «Αδελφοί, εγώ σας συγχώρησα όλους, και ο Θεός να σας συγχωρήσει».

-Μας είπατε ότι την νύκτα στις 21-22 Δεκεμβρίου του 1989 κρύφτηκαν εδώ σ' εσάς οι άνθρωποι της ασφάλειας.

-Ναι, ήρθαν το πρωί. Ήταν ο συνταγματάρχης από το Ιάσιο μαζί με δυο ταγματάρχες, που ήταν Εβραίοι. Αυτοί με κατεδίωξαν πιο πολύ. Μίλησαν μαζί μου και ζήτησαν συγνώμη. Ειλικρινά τους συγχώρησα.

Ευχαριστώ τον Θεό που βρέθηκα σ' αυτές τις δοκιμασίες και βγήκα με την συνείδηση καθαρή. Δεν έχω τίποτα στην συνείδησή μου παρά μόνο τις προσωπικές μου αμαρτίες.

-Ποιο είναι το μυστικό για να βγεις ωφελημένος από αυτούς τους διωγμούς;

-Περνάς πολύ εύκολα, όταν πιστεύεις στον Θεό. Ποτέ δεν μπορούσα να αμφιβάλω στην ύπαρξη του Θεού.

Στις φυλακές με χτυπούσαν. Ήμουν συνηθισμένος με την δουλειά από τα ρωσικά στρατόπεδα. Πρέπει να δέχεσαι την ταλαιπωρία. Αν δεν την δέχεσαι και μουρμουρίζεις, εναντιώνεσαι στον Χριστό και η ταλαιπωρία είναι μάταια. Με την χάρη του Θεού δεν νιώθεις τίποτα, δεν σε πονάει τίποτα. Είναι κάποιος που στέκεται δίπλα σου. Δούλεψα και σε ορυχείο και σε διώρυγα και δεν έπαθα τίποτα. Πάντα έδιδα μια ελπίδα και στους άλλους.

 

Από το βιβλίο "Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ" του μαρτυρικού ιερέως Δημητρίου Μπεζάν

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" Θεσσαλονίκη 

Πηγή: http://www.oodegr.com

Αθεΐα, ασπλαγχνία, απελπισία. Τρείς τρέλες

Παράδοξος καί ὁπωσδήποτε ἀπροσδόκητος ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου γιά τό περιοδικό μας, πού οὔτε μέ τήν Ψυχιατρική οὔτε μέ τήν ᾿Ιατρική γενικότερα ἔχει κάποια σχέση. Εἶναι, λοιπόν, ἀναγκαῖο ἐξαρχῆς νά διευκρινίσω ὅτι δέν πρόκειται νά μπῶ στά χωράφια τῶν ἀγαπητῶν μου γιατρῶν. Δέν ἔχω τήν πρόθεση οὔτε καί τήν ἁρμοδιότητα νά ἀσχοληθῶ μέ τίς παθήσεις πού μελετᾶ καί ἀντιμετωπίζει ἡ Ψυχιατρική καί πού δέν εἶναι λίγες· ξεπερνοῦν τίς τριακόσιες, ὅπως ἔχει ἐπισημάνει εἰδική ἔρευνα. Τό θέμα τοῦ ἄρθρου μου ἀφορᾶ σέ τρεῖς πνευματικές, θά ἔλεγα, τρέλες. Εἶναι καταστάσεις ἔκρυθμες, πού προξενοῦν δυσαρμονία καί ταραχή στόν ψυχικό κόσμο τοῦ ἀνθρώπου, σαλεύουν τήν ἐσωτερική του ἰσορροπία καί τόν ἀποδεικνύουν ἄφρονα, δηλαδή ἀνόητο, τρελό.

«῎Αφρων», λέγει ὁ Μ. Βασίλειος, εἶναι «ὁ ἐστερημένος φρονήσεως καί ὁ πρός τά κοινά καί ἀνθρώπινα διορατικῶς μή ἔχων», δηλαδή ἐκεῖνος πού ἔχασε τή φρόνησή του καί δέν διακρίνει τά κοινά καί ἀνθρώπινα, τά ὁποῖα ἀβίαστα ἀντιλαμβάνονται οἱ φυσιολογικοί ἄνθρωποι. Μέ τό χαρακτηρισμό «ἄφρων» στιγματίζει ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς ἁγίας Γραφῆς τρεῖς περιπτώσεις ἀνθρώπων·

Αθεΐα. Τίτλος  άγνοιας και αφροσύνης

῎Ηδη στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ προφήτης Δαυΐδ γράφει· «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψα 13,1· 52,1). «῎Αφρων» θεωρεῖται ἐκεῖνος πού δέν ἀναγνωρίζει τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄθεος.

Στήν Καινή Διαθήκη τά χείλη τοῦ Θεανθρώπου χαρακτηρίζουν ἄφρονα τόν πλούσιο τῆς παραβολῆς· «῎Αφρον, ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ· ἅ δέ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» (Λκ 12,20). Σώρευε ἀγαθά στίς ἀποθῆκες του, μένοντας ἀδιάφορος γιά τή δυστυχία τῶν συνανθρώπων του καί ἀνυποψίαστος γιά τίς ἀνάγκες τῆς δικῆς του ψυχῆς.

῾Ο ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας στούς Κορινθίους ὀνομάζει ἄφρονα τόν ἄνθρωπο πού δέν ἐλπίζει στή σωματική του ἀνάσταση· «῎Αφρον, σύ ὅ σπείρεις, οὐ ζωοποιεῖται, ἐάν μή ἀποθάνῃ· καί ὅ σπείρεις, οὐ τό σῶμα τό γενησόμενον σπείρεις, ἀλλά γυμνόν κόκκον, εἰ τύχοι σίτου ἤ τινος τῶν λοιπῶν· ὁ δέ Θεός αὐτῷ δίδωσι σῶμα καθώς ἠθέλησε... οὕτω καί ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν» (Α´ Κο 15,36-42).

᾿Αθεΐα, ἀσπλαγχνία, ἀπελπισία. Νά οἱ τρεῖς καταστάσεις ἀφροσύνης, τίς ὁποῖες ἐπισημαίνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἡ ἱστορία καί ἡ καθημερινή μας ἐμπειρία ἐπιβεβαιώνουν τίς θλιβερές συνέπειές τους στή ζωή μας. Γιατί ὅμως χαρακτηρίζεται τρέλα ἡ καθεμία ἀπό τίς καταστάσεις αὐτές;



«Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός»



῾Η ἐπιστήμη τῆς Ψυχολογίας συμφωνεῖ μέ τήν ἁγία Γραφή ὅτι ἡ ψυχική ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου συνίσταται στήν ἐσωτερική του ἑνότητα καί εἰρήνη. ῞Οταν ἔχουμε ἁρμονικές σχέσεις μέ τόν ἑαυτό μας, μέ τούς ἄλλους καί μέ τόν Θεό, τότε ἡ λογική μας βλέπει καθαρά, τό συναίσθημά μας διοχετεύεται σωστά, ἡ βούληση εἶναι ἰσχυρή καί ἡ ψυχή μας νιώθει ὑγιής, ἀσφαλισμένη. ᾿Εκεῖνο πού διαταράσσει τήν ἐσωτερική ἰσορροπία, μᾶς διασπᾶ σέ χίλια κομμάτια καί μᾶς φέρνει σέ σύγκρουση μέ τούς γύρω καί μέ τόν ἑαυτό μας, εἶναι ἡ ἁμαρτία. Διότι «ἁμαρτάνω» σημαίνει ἀκριβῶς αὐτό· παραβαίνω τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό νόμο τόν ὁποῖο ἔθεσε ὁ Δημιουργός μου, γιά νά λειτουργεῖ σωστά ἡ φύση μου, καί ἑπομένως ἀποτυγχάνω στό στόχο μου καί χάνω τό ρυθμό μου.

῾Η ἀθεΐα, ἡ ἀσπλαγχνία καί ἡ ἀπελπισία εἶναι οἱ βασικές μορφές μέ τίς ὁποῖες παρουσιάζεται ἡ ἁμαρτία στή ζωή μας. Καθεμιά ἀπ᾿ αὐτές διασαλεύει τίς σχέσεις μας μέ τούς τρεῖς βασικούς ἄξονες, γύρω ἀπό τούς ὁποίους στρέφεται ἡ ἀνθρώπινη ψυχή· τόν Θεό, τόν συνάνθρωπο καί τόν ἑαυτό μας. ῾Η ἀθεΐα μᾶς βάζει σέ πόλεμο μέ τόν Θεό· ἡ ἀσπλαγχνία ὑψώνει τεῖχος καί μᾶς χωρίζει ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους· ἡ ἀπελπισία μᾶς φέρνει σέ διάσταση μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. ᾿Εμβαθύνοντας θά μπορούσαμε νά δοῦμε πίσω ἀπό τήν ἀθεΐα τή ρίζα τῆς φιλοδοξίας, πού ὑποκαθιστᾶ τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό· πίσω ἀπό τήν ἀσπλαγχνία τή φιλαργυρία, πού βάζει τό χρῆμα πάνω ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν ἀδελφό, καί πίσω ἀπό τήν ἀπελπισία τή φιληδονία, τήν ἐκφυλισμένη μορφή τῆς ἀγάπης πρός τόν ἑαυτό μας.

῾Η ἀθεΐα σκοτίζει, τυφλώνει τό λογικό καί δέν μποροῦμε νά δοῦμε τόν Θεό, ὁ ὁποῖος ὑπάρχει παντοῦ. ῾Η ἀσπλαγχνία ἀλλοιώνει, στραγγαλίζει τό συναίσθημα καί ἀδυνατοῦμε νά ἀγαπήσουμε τόν συνάνθρωπό μας, πού εἶναι ἀδελφός μας. ῾Η ἀπελπισία ἀρρωσταίνει, τσακίζει τή βούληση, ὥστε δέν θέλουμε νά ἀντιληφθοῦμε τήν ὕπαρξή μας στήν πραγματική, τήν αἰώνια διάστασή της, δέν μποροῦμε νά πιστέψουμε στήν αἰωνιότητα, αὐτό ἀκριβῶς πού λαχταρᾶ ἡ ὕπαρξή μας. Καί στίς τρεῖς περιπτώσεις χάνουμε τήν ἐπαφή μέ τήν ἀλήθεια, κινούμαστε ἐκτός πραγματικότητος. ῎Ετσι ἡ ἀθεΐα, ἡ ἀσπλαγχνία καί ἡ ἀπελπισία γίνονται τρέλες.

Στέργιος Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Πηγή: http://aktines.blogspot.com

Η δύναμη της πίστης και η αδυναμία της απιστίας.

Οι άνθρωποι έχουν στην καρδιά τους μεγάλο φόβο μήπως απομείνουν απροστάτευτοι και φτωχοί στη ζωή τους, και για τούτο, ο νους κι’ ο λογισμός τους είναι στο να μαζέψουν χρήματα η ν’ αποκτήσουν κτήματα κι’ άλλα πλούτη, για να τα ‘χουνε στην ανάγκη τους.

Και καλά για εκείνους που δεν πιστεύουν στον Θεό, και κρεμούνε την ελπίδα τους στα χρήματα και στ’ άλλα πλούτη. Άλλα τι να πει κανένας για εκείνους που λέγονται χριστιανοί, που πάνε στην εκκλησία και παρακαλούνε τον Θεό να τους βοηθήσει στη ζωή και που λένε πώς έχουνε την ελπίδα τους στον Χριστό, στην Παναγία και στους Αγίους, κι’ από την άλλη μεριά είναι φιλάργυροι, δεν δίνουνε τίποτα στ’ αδέλφια τους, τους φτωχούς, κι’ ολοένα μαζεύουνε χρήματα και πλούτη; Στη ζωή μου είδα πώς οι τέτοιοι λεγόμενοι χριστιανοί είναι οι περισσότεροι, κι’ απορεί κανένας πώς μπορούνε να συμβιβάσουν μία ζωή συμφεροντολογική, με τα λόγια του Χριστού, που λέει και ξαναλέει: «Μη φροντίζετε για το τι θα φάτε και για το τι θα πιείτε και για το τι θα ντυθείτε. Κοιτάξετε τα πουλιά, μήτε κοπιάζουν, μήτε μαζεύουν, κι’ όμως ο Πατέρας τους ο ουράνιος τα θρέφει. Κοιτάξετε με πόση μεγαλοπρέπεια είναι ντυμένα τα αγριολούλουδα, που κι’ ο ίδιος ο Σολομώντας δεν στολίσθηκε σαν αυτά τα τιποτένια λουλούδια. Λοιπόν, αν για το χορτάρι του χωραφιού, που σήμερα λουλουδίζει κι’ αύριο το καίγουνε στον φούρνο, φροντίζει ο Πατέρας σας που είναι στον ουρανό, ποσό περισσότερο θα φροντίσει για σάς, ολιγόπιστοι;».

Αυτά είναι λογία καθαρά, απλά, σίγουρα, και δείχνουν πώς πρέπει να είναι η βάση και το θεμέλιο της διδασκαλίας του Χριστού. Γιατί πώς μπορεί να έχει πίστη στον Χριστό ένας άνθρωπος, και μαζί να είναι κολλημένος στα χρήματα και στο συμφέρον, πολλές φορές μάλιστα περισσότερο κι’ από τους άθεους; θα πει πως νομίζει πώς θα ξεγελάσει τον Θεό. Άλλα «Θεός ου μυκτηρίζεται» δηλαδή, ο Θεός δεν περιπαίζεται.

Κι’ όμως, η πονηρή γνώμη του ανθρώπου όλα μπορεί να τα συμβιβάσει: Να είναι γαντζωμένος καλά στο χρήμα, δηλαδή στο διάβολο, που τον λέγει ο Χριστός Μαμωνά, Θεό της φιλαργυρίας, και τον ίδιο καιρό να παρουσιάζεται για χριστιανός, να πηγαίνει στην εκκλησιά, να κάνει σταυρούς και μετάνοιες, να κλαίει πολλές φορές από την αγάπη του για τον Χριστό, άλλα να μην μπορεί να ξεγαντζωθεί από τα λεφτά κι’ από τη μανία του παρά. Λογική δεν χωρά καθόλου σ’ αυτούς. Είναι ολότελα αναίσθητοι και πονηροί, κι’ ό,τι κάνουν το κάνουν για να το έχουν δίπορτο, κι’ ό,τι κερδίσουν. «Βάστα γερά», σου λέει, τα λεφτά, που είναι χειροπιαστά, άναβε και κανένα κερί, κάνε και καμιά μετάνοια, για να 'χεις το μέσο και με τον Χριστό. Αν βγούνε αληθινά τα λογία του για παράδεισο και για κόλαση, έχουμε κι’ από κει τη σιγουράντζα. Ό,τι και να γίνει, είναι κανένας κερδισμένος».

Ο Απόστολος Παύλος λέει: «Αν, ελπίζουμε στον Χριστό μοναχά για τούτη τη ζωή, είμαστε οι πιο ελεεινοί άνθρωποι». Γιατί οι ψευτοχριστιανοί παρακαλούνε τον Χριστό προπάντων για τις υποθέσεις τούτου του κόσμου, για τις δουλειές τους, για τη σωματική υγεία τους, για τα παιδιά τους, και μόλις σκοτεινιάσει η κατάσταση, αρχίζουν τα παράπονα γιατί ο Χριστός κι’ η Παναγία δεν τρέξανε να τους βοηθήσουν στις δουλειές τους, πολλές φορές σε τέτοιες δουλειές που είναι απάνθρωπες και που τους κάνουν να κακουργούν καταπάνω στ’ αδέλφια τους.

Ο Απόστολος Παύλος λέει πάλι αλλού: «Είναι κάλο να στερεώνετε την καρδιά σας με την ελπίδα στη χάρη του θεού, κι’ όχι με φαγητά (δηλαδή με σαρκικά και υλικά πράγματα), που μ' αυτά δεν ωφεληθήκαν όσοι αφιερώσανε τη ζωή τους σ’ αυτά, δηλαδή στο να μαζέψουν χρήματα, ξεγελώντας τον εαυτό τους πως μ’ αυτά εξασφαλίζονται». Γιατί «επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται».

Δεν υπάρχει κανένα πράγμα πιο σίγουρο από την ματαιότητα του κόσμου, κανένα. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας φανερώνει αυτή την απελπιστική ματαιότητα. Και όμως, πόσοι άνθρωποι στον κόσμο κάθισαν και σκεφθήκανε πάνω σ’ αυτό το φανερότατο και σιγουρότατο φαινόμενο, στη ματαιότητα, που θα ‘πρεπε ο κάθε άνθρωπος να το 'χει μέρα - νύχτα μπροστά του; Μα εμείς κάνουμε σαν το καμηλοπούλι (στρουθοκάμηλο), που χώνει το κεφάλι του στον άμμο για να μη βλέπει τον φονιά του, και θαρρεί πώς κρύφτηκε από αυτόν.

Ποσό αξιολύπητοι σ’ αυτό απάνω είναι οι σπουδαίοι άνθρωποι της γης! Ενώ βλέπουν καθαρά πώς το βάραθρο που κατάπιε όλους τους σπουδαίους από καταβολής κόσμου, και πώς τ’ ανοιχτό στόμα του περιμένει να τους καταπιεί κι’ αυτούς, εκείνοι δος του και καταγίνονται με «μάταια και ψευδή», με πολιτικές πονηριές, με πολέμους, με ψευτομεγαλεία παιδιακίσια, και με ανοησίες, που διαλαλώνται σ’ όλη την οικούμενη. Ω ανοησία εκείνων που τους λέει ο κόσμος σοβαρούς, μυαλωμένους, τετραπέρατους, μεγαλοφυείς! Τι φτώχεια αληθινά από κρίση κι’ από γνώση! Κι' από τέτοιους κυβερνιέται ο κόσμος. Η οι άλλοι που καταγίνονται με μανία στις μάταιες φιλοσοφίες και στις τέχνες, και τούς αποθεώνουν οι άλλοι, οι πολλοί που δεν έχουν κουκούτσι κρίση, ενώ ξέρουν καλά πώς δεν θα περάσει πολύς καιρός πού θα σβήσουν όλοι από τον κόσμο!

Απόσπασμα από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου, Ασάλευτο θεμέλιο, Έκδ. Ακρίτας

Περιοδικό: «Φίλοι φυλακισμένων»

Σύλλογος συμπαραστάσεως κρατουμένων «Ο Ονήσιμος»

Τεύχος 11, Φθινόπωρο Χειμώνας 2010. Σελ. 15-17.

http://www.impantokratoros.gr

Θαρραλέα αντιμετώπιση άθεου από τον Μητροπολίτη Γόρτυνος Ιερεμία κατά την ορκομωσία του νέου Δημάρχου Γορτυνίας

Την Κυριακή 19 Δεκεμβρίου στο Συνεδριακό Κέντρο της Δημητσάνας, το κατάμεστο από τον λαό και τους άρχοντες, ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας με αρκετούς ιερείς και μοναχούς έκανε την ορκομωσία του νέου Δημάρχου Γορτυνίας κ. Ιωάννου Γιαννοπούλου.

Μετά την ολιγόλεπτη προσφώνηση του Μητροπολίτου στον νέο Δήμαρχο, η οποία χειροκροτήθηκε από το πλήθος, ένα σημαίνον μέλος, περιφρονώντας την παρουσία του ιερού κλήρου, ομίλησε και είπε ότι δεν χρειαζόμασταν τους ιερείς, γιατί κατά τον κανονισμό δεν προβλέπεται η παρουσία του αρχιερέως και των ιερέων σε ορκομωσία.

Τα περιφρονητικά για τον ιερό κλήρο αυτά λόγια, λεχθέντα μάλιστα σε επίσημη στιγμή και ενώπιον τόσου πλήθους, εξόργισαν τον Μητροπολίτη κ. Ιερεμία, ο οποίος με οξύτητα πράγματι και με θυμό επιτέθηκε στον υβριστή και με ισχυρά την φωνή του είπε:

«Αυτό σε πείραξε, κύριε, εσένα, η παρουσία των ιερέων; Εμείς οι ιερείς και οι αρχιερείς αγωνιστήκαμε για να υπάρχει ελεύθερη πατρίδα και να κινείσαι εσύ ελεύθερος. Και λέγονται αυτά τα λόγια, χριστιανοί, εδώ στην Δημητσάνα, τον τόπο γέννησης του Πατριάρχου Γρηγορίου, που κρεμάστηκε για την πίστη και την πατρίδα; Ντροπή σε μερικούς και πάλι ντροπή τους, που βάλθηκαν να κάνουν την Ελλάδα μας άθεη. Δεν θα τους αφήσουμε. Εγώ εδώ που ήλθα εμπνέομαι από το σχοινί του Πατριάρχου Γρηγορίου και θέλω να γίνω αγωνιστής, θέλω να γίνω τρελλός για την πίστη την αγία. Να ξέρετε και να μάθετε ότι εδώ στην Δημητσάνα έχετε ένα τρελλό Δεσπότη, που δεν θα μείνει απαθής σε ανθρωπάκια και σε νάνους, που θέλουν να τα βάλουν με την άγια πίστη μας και να ξεριζώσουν την αγάπη μας στον Χριστό και την Παναγία, που μας άφησαν ως προίκα οι πατέρες μας. Εγώ είμαι τέκνον ήρωος αλβανικών ορέων και δεν σκοτώθηκε παλλικάρι 25 ετών στα αλβανικά βουνά ο πατέρας μου, για νάρχεται αυτός ο κύριος να περιφρονεί εδώ δημόσια τον ιερό κλήρο. Αφού λοιπόν, κατά τα λόγια του κυρίου αυτού, για τα οποία δεν άκουσα κανένα από σας να διαμαρτυρηθεί, αφού δεν χρειάζονται οι ιερείς στην ορκομωσία, διαμαρτύρομαι και εξέρχομαι από την αίθουσα και δίνω εντολή σε όλους τους ιερείς και τους μοναχούς να φυ-γουν και αυτοί από την αίθουσα».

Και απευθυνόμενος στους ιερείς και τους μοναχούς είπε: «Εμπρός, εμπρός! Πατέρες όλοι να φύγουμε, αφού μας περιφρονούν».

Τότε όλο το πλήθος ηλεκτρίστηκε από την σκηνή και από τους πονετικούς και έντονους λόγους του Δεσπότη και διαμαρτυρήθηκε λέγοντας να βγει έξω από την αίθουσα αυτός που είπε αυτά τα λόγια και όχι ο Δεσπότης μας.

Και όλοι οι πρώην Δήμαρχοι και οι άρχοντες και ο νέος Δήμαρχος και ο λαός έπεσαν επάνω στον Δεσπότη και του ζητούσαν συγγνώμη για το συμβάν και τον παρακαλούσαν να μην εξέλθει από την αίθουσα αυτός και οι κληρικοί.

Η σκηνή ήταν πολύ ταραχώδης και εντυπωσιακή και δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Τελικά ο κ. Ιερεμίας κάμφθηκε από τον γλυκό λόγο του πρώην Δημάρχου Δημητσάνης κ. Αναστασίου Βλάχου, ο οποίος του είπε:

«Σεβασμιώτατε, επικαλούμαι τα τέσσερα χρόνια της άριστης συνεργασίας μας και σας παρακαλώ να ξεχάσετε τον προσβλητικό λόγο εναντίον των ιερέων που ειπώθηκε και να μείνετε και εσείς και οι ιερείς στην αίθουσα».

Στην συνέχεια ομίλησαν ο κ. Δήμαρχος και οι επίσημοι. Όλοι τους στον πρόλογο της προσλαλιάς τους ζητούσαν συγγνώμη από τον Δεσπότη για το συμβάν. Ο ίδιος ο Δεσπότης, όπως ακούσαμε και διαπιστώσαμε, ήταν ήρεμος ψυχικά και χαρούμενος, γιατί από το συμβάν βεβαιώθηκε ότι στην Γορτυνία με έδρα την Δημητσάνα καταπνίγονται από τον ίδιο τον λαό και τους άρχοντές του οι ακουόμενες αθεϊστικές ιδέες.

http://aktines.blogspot.com/