H επιστήμη φωτίζει το μεγαλείο του Θεού

Ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Επιστήμονες του εικοστού αιώνα, ο κ. Λουκάς Χριστοφόρου,  με βαθιά πίστη στο Θεό γίνεται τρανό παράδειγμα συμβίωσης πίστης - θρησκείας. Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται, απο έναν κορυφαίο διεθνώς, επιστήμονα, ότι η πίστη είναι πέρα από την επιστήμη και ότι η επιστήμη μπορεί να πορευτεί και αυτή με την πίστη.

Γιατί πιστεύω στο Θεό!

Μιὰ δήλωση τοῦ Francis Collins, Δ/ντοῦ Προγράμματος Ἀνθρωπίνου Γονιδιώματος, στὸ CNN

 
Γράφει ὁ Βασ. Πετρουλέας,, Δρ. Φυσικός, Ε.ΚΕ.Φ.Ε. «Δημόκριτος»

Εἶµαι ἐπιστήµονας καὶ πιστός, καὶ δὲν βρίσκω καµία σύγκρουση µεταξὺ αὐτῶν τῶν δύο. Ὡς διευθυντὴς τοῦ Προγράµµατος Ἀνθρώπινου Γονιδιώµατος, ἔχω ἡγηθεῖ συνεργασίας ἐπιστηµόνων γιὰ νὰ διαβάσουµε τὰ 3,1 δισεκατοµµύρια γράµµατα τοῦ ἀνθρωπίνου γονιδιώµατος, τοῦ βιβλίου ἐντολῶν τοῦ DNA µας.

Ὡς Χριστιανὸς βλέπω τὸ DNA, κέντρο πληροφοριῶν ὅλων τῶν ζώντων ὀργανισµῶν, σὰν τὴν γλῶσσα τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν κοµψότητα καὶ τὴν πολυπλοκότητα τῶν ἴδιων τῶν σωµάτων μας καὶ τῆς ὑπόλοιπης φύσης, ὡς ἀντανάκλαση τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ.

Ὡς µεταπτυχιακὸς φοιτητὴς στὴν φυσικοχηµεία τὴν δεκαετία τοῦ 1970, ἤµουν ἄθεος, µἢ βρίσκοντας λόγο να ὑποθέσω τὴν ὕπαρξη ὁποιασδήποτε ἀλήθειας ἔξω ἀπὸ τὰ Μαθηµατικά, τὴν Φυσικὴ καὶ τὴν Χηµεία. Στὴν συνέχεια, ὅµως, πῆγα στὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ καὶ ἐκεῖ ἀντιµετώπισα θέµατα ζωῆς καὶ θανάτου στὸ προσκέφαλο τῶν ἀσθενῶν µου. Κάποτε, µία ἀσθενής µου µὲ ρώτησε: «Ἐσεῖς σὲ τί πιστεύετε, γιατρέ;». Αὐτὸ μὲ προβληµάτισε καὶ ἄρχισα νὰ ψάχνω γιὰ ἀπαντήσεις. .

Ἀναγκάστηκα νὰ παραδεχτῶ ὅτι ἡ ἐπιστήµη, ποὺ ἀγαποῦσα τόσο πολύ, ἦταν ἀνίκανη νὰ ἀπαντήσει σὲ ἐρωτήµατα ὅπως«Ποιό εἶναι τὸ νόηµα τῆς ζωῆς;» «Γιατί εἶµαι ἐδῶ;» «Γιατί τὰ µαθηµατικὰ λειτουργοῦν, ἔτσι κι ἀλλιῶς;» «Ἂν τὸ Σύµπαν ἔχει ἀρχή, ποιός τὸ δηµιούργησε;» «Γιατί οἱ φυσικὲς σταθερὲς στὸ Σύµπαν εἶναι τόσο λεπτὰ ρυθµισµένες, ὥστε νὰ ἐπιτρέπουν τὴν δυνατότητα τῶν σύνθετων µορφῶν ζωῆς;» «Γιατί οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τὴν αἴσθηση τῆς ἠθικῆς;» «Τί συµβαίνει ὅταν πεθαίνουµε;». Εἶχα ὑποθέσει ὅτι ἡ πίστη βασίζεται µόνο σὲ συναισθηµατικὰ καὶ παράλογα ἐπιχειρήµατα, καὶ ἔµεινα ἔκπληκτος ὅταν ἀνακάλυψα, ὅτι µπορεῖ κάποιος νὰ ἀναπτύξει πολὺ ἰσχυρὰ ἐπιχειρήµατα γιὰ τὴν πιθανότητα ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ πάνω σὲ ἕνα ἀποκλειστικὰ λογικὸ ὑπόβαθρο. Ἡ ἀρχικὴἀθεϊστική µου βεβαιότητα, πὼς «ξέρω ὅτι δὲν ὑπάρχει θεός»,ἀναδύθηκε τότε ὡς ἡ πιὸ ἀβάσιµη ἐκδοχή. Καθὼς εὔστοχα ἔχει παρατηρήσει ὁ Ἄγγλος συγγραφέας G.K Chesterton, «ὁἀθεϊσµὸς εἶναι τὸ πιὸ τολµηρὸ δόγµα, γιατί εἶναι ἡ ὑποστήριξη µιᾶς καθολικῆς ἄρνησης».

Ἀλλὰ ἡ λογικὴ ἀπὸ µόνη της δὲν µπορεῖ νὰ ἀποδείξει τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Ἡ Πίστη εἶναι λογικὴ σὺν ἀποκάλυψη, καὶ αὐτὴ ἡ ἀποκάλυψη ἀπαιτεῖ σκέψη τόσο μὲ τὸ πνεῦµα ὅσο καὶ μὲ τὸ µυαλό. Πρέπει νὰ ἀκούσει κανεὶς τὴν µουσική, δὲν φτάνει νὰ διαβάσει µόνο τὶς νότες στὸ πεντάγραµµο. Τελικά,ἕνα ἅλµα πίστεως εἶναι ἀπαραίτητο.

Γι ὰ µένα, αὐτὸ τὸ ἄλµα ἦρθε στὸ 27 ἔτος τῆς ἡλικίας µου,ὅταν ἡ ἀναζήτηση γιὰ νὰ µάθω περισσότερα γιὰ τὸν Θεὸ μὲ ὁδήγησε στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἐδῶ παρουσιαζόταν ἕνα πρόσωπο μὲ ἰσχυρότατες ἱστορικὲς µαρτυρίες γιὰ τὴν ζωή του, τὸ ὁποῖο ἔκανε ἐκπληκτικὲς δηλώσεις σχετικὰ μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, οἱ δὲ ἰσχυρισµοί Του, ὅτι ἦταν γιὸς τοῦ Θεοῦ, ἀπαιτοῦσαν νὰ πάρω µία ἀπόφαση, γιὰ τὸ ἂν ἦταν πλανεµένος ἢ ἦταν ὄντως ὁ γιὸς τοῦ Θεοῦ. Μετὰ ἀπὸἀντίσταση σχεδὸν δυὸ χρόνων, ἔγινα ἀκόλουθος τοῦ Ἰησοῦ.

Ὁρισµένοι μὲ ρώτησαν: Δὲν ἔχει ἐκραγεῖ τὸ µυαλό σου; Μπορεῖς νὰ ἀναζητεῖς τὸ πῶς λειτουργεῖ ἡ ζωή, χρησιµοποιώντας τὰ ἐργαλεῖα τῆς γενετικῆς καὶ τῆς µοριακῆς βιολογίας, καὶ συγχρόνως νὰ λατρεύεις ἕνα δηµιουργὸ Θεό; Δὲν εἶναι ἡ ἐξέλιξη καὶ ἡ πίστη στὸν Θεὸ ἀσυµβίβαστες; Μπορεῖἕνας ἐπιστήµονας νὰ πιστεύει σὲ θαύµατα ὅπως ἡ ἀνάσταση;

Στὴν πραγµατικότητα, δὲν βρίσκω καµία σύγκρουση σ᾽ αὐτά, καὶ τὸ ἴδιο συµβαίνει μὲ τὸ 40% τῶν ἐνεργῶν ἐπιστηµόνων ποὺ δηλώνουν ὅτι εἶναι πιστοί. … Ἀλλὰ γιατί δὲν θὰ µποροῦσε ἡἐξέλιξη νὰ εἶναι τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν δηµιουργία; Εἶναιἀλήθεια, ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀσυµβίβαστο μὲ µία κατὰ γράµµαἑρµηνεια τῆς Γενέσεως, ἀλλὰ ἀκόµη καὶ ὁ Ἱερὸς Αὐγουστῖνος δὲν ἦταν σίγουρος γιὰ τὴν ἀκριβῆ ἑρµηνεία τῆς καταπληκτικῆς αὐτῆς ἱστορίας τῆς δηµιουργίας. Τὸ νὰ προσκολληθεῖ κανεὶς σὲ κατὰ γράµµα ἑρµηνεῖες … δὲν εἶναι σοφὸ οὔτε ἀναγκαῖο.

Ἐντυπωσιακὴ ἡ ὁµολογία τοῦ Collins. Ἀκόµη καὶ µέσα ἀπ᾽ τὰἐπιστηµονικὰ ὀχυρὰ τῆς ἀθεΐας, ἀναδεικνύει ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ ἐπιστήµονες, οἱ ὁποῖοι διακηρύττουν περίτρανα τὴν πίστη τους!

Θὰ ἦταν ἴσως χρήσιµο νὰ γίνουν δυὸ σχόλια.

Α. Ὁ Collins, ὅπως φαίνεται καὶ στὸ βιβλίο του «Ἡ γλῶσσα τοῦ Θεοῦ … »[1] ἀποδέχεται πλήρως τὴν θεωρία τῆς ἐξελίξεως[2] . Ἀκριβῶς λόγῳ τῆς τοποθετήσεώς του αὐτῆς, ἡ ὁµολογία τοῦ κορυφαίου γενετιστοῦ ἐκθέτει ἀνεπανόρθωτα ὅσους χρησιµοποιοῦν τὴν θεωρία τῆς ἐξελίξεως σὰν ἐπιχείρηµα ἐναντίον τῆς πίστεως.

Β. Τ ὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως περιγράφει γεγονότα, τὰ ὁποῖα, σύµφωνα μὲ τὶς σύγχρονες κοσµολογικὲς ἀντιλήψεις, συνέβησαν σὲ διάστηµα 14 δισεκατοµµυρίων ἐτῶν. Τὸ ἱερὸ κείµενο ἀφιερώνει λίγες µόνο σελίδες γιὰ τὰ γεγονότα αὐτὰ καὶ ἡ ἀφήγηση ἀπευθύνεται σὲ ἀνθρώπους κάθε ἐποχῆς, µορφώσεως καὶ ἡλικίας. Καὶ ἐνῶ τὸ βιβλίο εἶναι θεόπνευστο καὶ ἡ κάθε του λέξη ἔχει σηµασία, δὲν ἀποτελεῖ ἐπιστηµονικὸ ἐγχειρίδιο, παρ᾽ ὅτι περιέχει ἐντυπωσιακὲς ἐπιστηµονικὲς ἀλήθειες [3] Ἡ ἄπειρη Σοφία τοῦ Θεοῦ δὲν µᾶς ἔδωσεἕτοιµες ἐπιστηµονικὲς ἀπαντήσεις, µᾶς ἔδωσε ὅµως τὴνἱκανότητα καὶ τὶς ἀφορµὲς γιὰ ἐπιστηµονικὴ διερεύνηση: « … πολλὰ ἀπεσιώπησεν, τὸν ἡµέτερον νοῦν γυµνάζουσα πρὸς ἐντρέχειαν (εὐστροφία), ἐξ ὀλίγων ἀφορµὴν παρεχοµένη ἐπιλογίζεσθαι (ἀπὸ λίγες ἀφορµὲς νὰ συµπεράνουµε τὰ ὑπόλοιπα) … », γράφει ὁ Μ. Βασίλειος, (ΕΠΕ 4, 72/4). Τὸ µέλλον, θὰ δείξει τί ὁδὸ ἀκολούθησε ἡ Πανσοφία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν δηµιουργία τῆς ζωῆς καὶ τοῦἀνθρώπου. Ἕνα εἶναι σίγουρο. Ὁ Θεὸς δὲν ἀπειλεῖται ἀπ᾽ τὶς ἐπιστηµονικὲς ἀνακαλύψεις! «οὐ γὰρ ἐλαττοῦται ἡ ἐπὶ τοῖς µεγίστοις ἔκπληξις ἐπειδὰν ὁ τρόπος καθ᾽ ὃν γίνεταί τι τῶν παραδόξων ἐξευρεθῇ» (δὲν µειώνεται ὁ θαυµασµός µας γιὰ τὰ µεγαλεῖα τῆς δηµιουργίας, ὅταν ἀνακαλυφθεῖ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἔγιναν), λέγει ὁ Μ. Βασίλειος, (Εἰς τὴνἙξαήµερον, ὁµιλία Α´, 10).

Αὐτὸ ποὺ δοκιµάζεται, εἶναι οἱ ἁπλουστευµένες καὶἀνθρωποµορφικὲς ἀντιλήψεις µας περὶ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Κάθε νέα ἀνακάλυψη ἀποτελεῖ καὶ ἀποκάλυψη µιᾶς νέας πτυχῆς τῆς ἀπρόσιτης Σοφίας τοῦ Δηµιουργοῦ καὶ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ µᾶς ὁδηγεῖ σὲ θαυµασµὸ καὶ δοξολογία [4]

«… Ἔχω βρεῖ ὅτι ὑπάρχει µία θαυµάσια ἁρµονία στὶς συµπληρωµατικὲς ἀλήθειες τῆς ἐπιστήµης καὶ τῆς πίστεως. Ὁ Θεὸς τῆς Βίβλου εἶναι ἐπίσης ὁ Θεὸς τοῦ γονιδιώµατος. Ὁ Θεὸς µπορεῖ νὰ βρεθεῖ στὸν καθεδρικὸ ναὸ ἢ στὸ ἐργαστήριο.Ἐρευνώντας τὰ µεγαλειώδη καὶ θαυµάσια δηµιουργήµατα τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐπιστήµη µπορεῖ νὰ γίνει ἕνα µέσο λατρείας», καταλήγει ὁ Collins.

—————————————–

[1] Ἡ συνέντευξη δόθηκε τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2007. Χάρις στὸν Collins τὰ ἀποτελέσµατα τῆς µνηµειώδους ἔρευνας στὸ ἀνθρώπινο γονιδίωµα διατέθηκαν ἐλεύθερα στὴν διεθνῆ κοινότητα. Ὁ Collins (60 ἐτῶν σήµερα καὶ πολυβραβευµένος) εἶναι διευθυντὴς τοῦἘθνικου Ἰνστιτούτου Ὑγείας (ΝΙΗ) τῶν Η.Π.Α . Στὸ βιβλίο του «Ἡ γλῶσσα τοῦ Θεοῦ-Ἕνας ἐπιστήµονας δίνει µαρτυρία γιὰ τὴν πίστη» (Ἑλληνικὴ ἔκδοση Παπαζήση) κάνειἐκτενέστατη ὁµολογία πίστεως.

2 Ο ἱ τοποθετήσεις τῶν πιστῶν ἐπιστηµόνων στὸ θέµα αὐτὸ ποικίλλουν. Μερικοὶὑποστηρίζουν κατὰ γράµµα ἑρµηνεία τῆς Γενέσεως (δηµιουργιστές), ἄλλοι δέχονται περιορισµένη ἰσχὺ τῆς ἐξελίξεως καὶ ἐπέµβαση τοῦ Θεοῦ σὲ διάφορα στάδια τῆς ζωῆς (εὐφυὴς σχεδιασµὸς) καὶ ἄλλοι, ὅπως ὁ Collins, πιστεύουν, ὅτι ὁ Θεὸς προίκισε ἐξ (ἀρχῆς τὴν Δηµιουργία μὲ ὅλες τὶς δυνάµεις γιὰ τὴν γένεση καὶ ἐξέλιξη τῆς ζωῆς.Ὑπάρχουν φυσικὰ καὶ ἐνδιάµεσες ἀπόψεις. Στὸ βαθµὸ ποὺ οἱ τοποθετήσεις αὐτὲς εἶναι ἐπιστηµονικὲς ὑποθέσεις ἐργασίας, εἶναι θεµιτὲς καὶ σεβαστές.

3 Ὁ Arno Α. Penzias (βραβεῖο Νόµπελ 1978) εἶχε δηλώσει στοὺς New York Times: «Τὰ καλύτερα στοιχεῖα ποὺ ἔχουµε [γιὰ τὴν µεγάλη ἔκρηξη] εἶναι ἀκριβῶς ἴδια μὲ αὐτὰ ποὺ θὰ εἶχα προβλέψει, ἐὰν δὲν εἶχα τίποτε ἄλλο στὴν διάθεσή µου παρὰ µόνο τὰ βιβλία τοῦ Μωυσῆ, τοὺς Ψαλµούς, τὴν Βίβλο στὸ σύνολό της».

4 « Ὅταν π.χ …. νόµιζα ὅτι ὁ ἥλιος γυρίζει γύρω ἀπὸ τὴν γῆ, πίστευα ὅτι ἔτσι εἶχε τάξει ὁ Δηµιουργὸς … Τώρα ποὺ ἔµαθα τὸ σωστό, χάρηκα περισσότερο καὶ Τὸν δοξάζω γιὰ τὴν καινούργια καὶ πιὸ σωστὴ γνώση µου. Τὸ ἐπιστηµονικὸ λάθος µου δὲν μὲ ἐµπόδιζε νὰ πιστεύω στὸν Δηµιουργό. Ἡ διόρθωσή του δὲν μὲ ἐξωθεῖ νὰ Τὸνἀρνηθῶ. Ἀντίθετα, ψηλαφῶ τώρα πιὸ πολὺ καὶ πιὸ καλὰ τὰ ἴχνη Του πάνω στὴν Δηµιουργία … », Ἱεροµονάχου Λουκᾶ Γρηγοριάτου, «Πνευµατικὲς προϋποθέσεις γιὰ τὴν προσέγγιση τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως», 26 Ἰουλίου 2009. Τὸ κείµενο µπορεῖ νὰ ἀναζητηθεῖ στὸ http://www. tideon.org/.

«Η Δράσις», Μάρτιος 2011  -  http://aktines.blogspot.com/

Η γνώμη μεγάλων επιστημόνων για το Θεό και το σύμπαν

Φρεντ Χόϋλ (Βρετανός αστροφυσικός):  «Μια ερμηνεία των δεδομένων βάσει κοινής λογικής, υποδηλώνει πως κάποια υπέρ-διάνοια έχει παίξει με την φυσική, καθώς και την χημεία και την βιολογία, και πως δεν υφίστανται τυφλές δυνάμεις στην φύση που να είναι αξιόλογες. Οι αριθμοί που προκύπτουν από τον υπολογισμό των δεδομένων, μου φαίνονται τόσο συγκλονιστικοί, ώστε να τοποθετούν αυτό το ενδεχόμενο σχεδόν εκτός έρευνας.» (2)

Τζωρτζ Έλλις (Βρετανός αστροφυσικός): «Παρατηρούνται εκπληκτικοί μικρο-συντονισμοί στους νόμους, οι οποίοι κάνουν δυνατή...

... αυτή την πολυπλοκότητα. Η συνειδητοποίηση της πολυπλοκότητας των όσων πραγματοποιούνται, καθιστούν αδύνατον να μην χρησιμοποιηθεί η λέξη «θαύμα», χωρίς να παίρνουμε κάποια θέση ως προς το οντολογικό κύρος της λέξεως αυτής.» (3)

Πωλ Ντέϊβης (Βρετανός αστροφυσικός): «Για μένα, υπάρχουν ισχυρές αποδείξεις ότι κάτι συμβαίνει πίσω απ'  όλα αυτά ... Μοιάζει σαν κάποιος να έχει ρυθμίσει λεπτομερώς τους αριθμούς της φύσης, προκειμένου να συνθέσει το Σύμπαν ... Η εντύπωση (ύπαρξης) σχεδιασμού είναι συντριπτική.» (4)

Πωλ Ντέϊβηζ: «Οι νόμοι [της φυσικής] ... μοιάζουν να είναι προϊόν ενός εξαιρετικά ευφυούς σχεδίου... Το Σύμπαν πρέπει να έχει κάποιο σκοπό.» (5)

Αλαν Σάντετζ (βραβείο αστρονομίας Crawford): «Το βρίσκω πολύ απίθανο μια τέτοια τάξη να προήλθε από το χάος. Πρέπει να υπάρχει κάποια οργανωτική αρχή. Για μένα, ο Θεός είναι μυστήριο, αλλά είναι και η εξήγηση του θαύματος τής ύπαρξης  του γιατί υπάρχει κάτι αντί για τίποτε» (6)

Τζων Οκήφ (αστρονόμος της NASA): «Με αστρονομικά μέτρα, είμαστε μια παραχαϊδεμένη, πολυαγαπημένη ομάδα πλασμάτων... Αν το Σύμπαν δεν είχε φτιαχτεί με μια απολύτως καθοριστική ακρίβεια, δεν επρόκειτο ποτέ να υπάρξουμε. Είναι η γνώμη μου, πως αυτές οι συγκυρίες δείχνουν πως το σύμπαν δημιουργήθηκε για να το κατοικεί ο άνθρωπος.» (7)

Τζωρτζ Γρήνστάϊν (αστρονόμος): «Καθώς επιβλέπουμε όλες τις αποδείξεις, η σκέψη επίμονα εγείρεται, πως κάποιος υπερφυσικός παράγοντας - ή μάλλον - παράγοντας, πρέπει να εμπλέκεται. Είναι δυνατόν, έτσι ξαφνικά, άθελά μας, να σκοντάψαμε πάνω σε επιστημονικές αποδείξεις της ύπαρξης ενός Υπέρτατου Όντος; Μήπως ο Θεός ήταν αυτός που επενέβη και τόσο προνοητικά χειροτέχνησε τον Κόσμο προς όφελός μας; (8)

Άρθουρος Έντιγκτον (αστροφυσικός): «Η ιδέα ενός συμπαντικού νοός ή Λόγου θα ήταν, νομίζω, ένα μάλλον εφικτό συμπέρασμα εν όψει της παρούσης καταστάσεως της επιστημονικής θεωρίας.» (9)

Αρνώ Πενζίας (Βραβείο Νόμπελ Φυσικής): «Η Αστρονομία μας οδηγεί σε ένα μοναδικό συμβάν, ένα σύμπαν που δημιουργήθηκε εκ του μηδενός, που διαθέτει εκείνη την πολύ λεπτή ισορροπία που χρειάζεται για να παρέχονται οι ακριβείς συνθήκες που επιτρέπουν την ζωή, και που έχει ένα υποκείμενο (υπερφυσικό; , θα το έλεγε κανείς) σχέδιο.» (10)

Ρότζερ Πένροουζ (μαθηματικός και συγγραφέας): «Εγώ θα έλεγα πως το σύμπαν έχει κάποιο σκοπό. Δεν βρίσκεται εκεί, έτσι, κάπως, κατά τύχη.» (11)

Τόνυ Ρόθμαν (φυσικός): «Όταν είμαστε αντιμέτωποι με την τάξη και την ομορφιά του σύμπαντος και τις περίεργες συμπτώσεις της φύσης, είναι μεγάλος ο πειρασμός, να κάνουμε το άλμα της πίστεως από την επιστήμη στην θρησκεία. Είμαι σίγουρος πως πολλοί φυσικοί το επιθυμούν. Πόθος μου είναι, να το παραδέχονταν αυτό.» (12)

Βέρα Κιστιακόφσκυ (φυσικός Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασσαχουσέτης) «Η αριστουργηματική τάξη που αναδεικνύεται από την επιστημονική μας κατανόηση του φυσικού κόσμου, προϋποθέτει το Θείο.» (13)

Ρόμπερτ Τζάστροου (αυτοαποκαλούμενος αγνωστικιστής): «Για τον επιστήμονα που έχει ζήσει με την πίστη του στην δύναμη της λογικής, η ιστορία τελειώνει σαν ένα κακό όνειρο. Έχει σκαρφαλώσει τις οροσειρές της άγνοιας... πλησιάζει να κατακτήσει την ψηλότερη κορυφή... και, καθώς σέρνεται πάνω από τον τελευταίο βράχο, τον καλωσορίζει μια ομάδα θεολόγων, οι οποίοι είναι καθισμένοι εκεί πέρα επί αιώνες...» (14)

Στήβεν Χώκινγκ (Βρετανός αστροφυσικός): «Τότε, θα... μπορέσουμε να συμμετάσχουμε στην συζήτηση σχετικά με το ερώτημα γιατί εμείς και το σύμπαν υπάρχουμε. Αν βρούμε την απάντηση στο ερώτημα αυτό, θα είναι ο υπέρτατος θρίαμβος της ανθρώπινης λογικής - γιατί τότε, θα γνωρίζουμε τον νου του Θεού.» (15)

Φρανκ Τίπλερ (Καθηγητής Μαθηματικής Φυσικής): «Όταν άρχισα την καριέρα του κοσμολόγου προ εικοσαετίας περίπου, ήμουν ένας πεπεισμένος αθεϊστής. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα θα μπορούσα να είχα φανταστεί πως μια μέρα θα έγραφα βιβλίο που σκοπό είχε να αποδείξει πως οι κεντρικές πεποιθήσεις της Ιουδαιο-Χριστιανικής θεολογίας είναι πράγματι αλήθειες, πως οι πεποιθήσεις αυτές είναι καθαρά συμπεράσματα των νόμων της φυσικής όπως τους κατανοούμε σήμερα. Έχω αναγκασθεί να αποδεχθώ αυτά τα συμπεράσματα, από την αμείλικτη λογική του δικού μου, ειδικού κλάδου της φυσικής.» (16)

Αλεξάντερ Πολυάκοφ (Σοβιετικός μαθηματικός): «Γνωρίζουμε πως η φύση περιγράφεται από τα πλέον άριστα μαθηματικά, επειδή ο Θεός την δημιούργησε.» (17)

Εντ Χάρισον (κοσμολόγος): «Ορίστε η κοσμολογική απόδειξη πως υπάρχει Θεός - ο ισχυρισμός του Πέηλυ περί σχεδιασμού - ενημερωμένη και εμπλουτισμένη: Η λεπτεπίλεπτη ρύθμιση του σύμπαντος αποτελεί εκ πρώτης όψεως απόδειξη θεϊκού σχεδιασμού. Διαλέξτε: τυφλή τύχη που προϋποθέτει μυριάδες σύμπαντα, ή σχεδιασμός, που προϋποθέτει μόνο ένα σύμπαν.... πολλοί επιστήμονες, όταν παραδέχονται τις απόψεις τους, τείνουν προς την τελεολογική ή «σχεδιαστική» άποψη.» (18)

Έντουαρντ Μίλν (Βρετανός κοσμολόγος): «Όσο για τα αίτια του Σύμπαντος, εν σχέσει με την διαστολή, το αφήνουμε στον αναγνώστη να το προτείνει. Πάντως, η εικόνα μας είναι ατελής, χωρίς Αυτόν (τον Θεό).» (19)

Δρ. Ζεχαβί και Δρ. Ντεκελ (κοσμολόγοι): «Τέτοιος τύπος σύμπαντος, όμως, φαίνεται να απαιτεί ως ένα βαθμό κάποιες λεπτές ρυθμίσεις των αρχικών συνθηκών, πράγμα που φαίνεται να αντιτίθεται στην κοινή σοφία.» (21)

Άρθουρ Λ. Σάβλοφ (Καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, 1981 Βραβείο Νόμπελ Φυσικής): «Μου φαίνεται πως, όταν είμαστε αντιμέτωποι με τα θαύματα της ζωής και του σύμπαντος, πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί και όχι μόνο πώς. Οι μόνες δυνατές απαντήσεις είναι θρησκευτικές... Εντοπίζω μια ανάγκη για Θεό μέσα στο σύμπαν και μέσα στην ίδια την ζωή μου...» (22)

Χένρυ «Φριτς» Σέφερ (Καθηγητής Χημείας στο Graham Perdue και διοικητής του Computational Quantum Chemistry στο Πανεπιστήμιο Georgia): «Η σημασία και η χαρά στην επιστήμη μου πηγάζει από εκείνες τις περιστασιακές στιγμές όταν ανακαλύπτω κάτι καινούργιο, και που λέω στον εαυτό μου: ώστε έτσι το έκανε ο Θεός!; Ο στόχος μου είναι να κατανοήσω μια μικρή γωνιά του μυαλού του Θεού (23)

Βέρνερ Φον Μπράουν (πρωτοπόρος μηχανικός πυραύλων): «Το βρίσκω το ίδιο δύσκολο να κατανοήσω τον επιστήμονα που δεν αναγνωρίζει την παρουσία μιας ανώτερης λογικής πίσω από την ύπαρξη του σύμπαντος, όσο να κατανοήσω τον θεολόγο που θα μπορούσε να αρνηθεί τις προόδους της επιστήμης.» (24)

Καρλ Βέσε (μικροβιολόγος από το Πανεπιστήμιο του Illinois): «Η ζωή στο Σύμπαν: σπάνια ή μοναδική; Εγώ περπατώ και στις δύο μεριές του δρόμου αυτού. Την μια μέρα μπορώ να πω ότι, δεδομένων των 100 δις. των αστέρων στον γαλαξία μας και των 100 δις και πλέον άλλων γαλαξιών, σίγουρα πρέπει να υπάρχουν πλανήτες που να σχηματίστηκαν και να εξελίχθηκαν με τρόπους πάρα πολύ όμοιους με την Γη, και συνεπώς να περιέχει έστω μικροβιακές μορφές ζωής. Υπάρχουν άλλες μέρες, όπου λέω πως η ανθρωπική αρχή που κάνει το σύμπαν κάτι το ειδικό ανάμεσα σε ένα μεγάλο αριθμό συμπάντων, ίσως να μην άπτεται στη άποψη εκείνη της φύσης που περιγράφουμε στην φυσική, αλλά να επεκτείνεται στην χημεία και την βιολογία. Στην περίπτωση αυτή, η ζωή επί της Γης είναι απολύτως μοναδική (25)

Άντονυ Φλού (Καθηγητής Φιλοσοφίας, πρώην αθεϊστής, συγγραφέας και ομιλητής) «Έχω την εντύπωση πως τα ευρήματα ερευνών DNA των 50 και πλέον ετών μας έδωσαν υλικά για ένα νέο και πιο ισχυρό επιχείρημα υπέρ του σχεδιασμού.» (26)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ - ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Jim Holt. 1997. Science Resurrects God. The Wall Street Journal (December 24, 1997), Dow Jones & Co., Inc.

2. Hoyle, F. 1982. The Universe: Past and Present Reflections. Annual Review of Astronomy and Astrophysics: 20:16.

3. Ellis, G.F.R. 1993. The Anthropic Principle: Laws and Environments. The Anthropic Principle, F. Bertola and U.Curi, ed. New York, Cambridge University Press, p. 30.

4. Davies, P. 1988. The Cosmic Blueprint: New Discoveries in Nature's Creative Ability To Order the Universe. New York: Simon and Schuster, p.203.

5. Davies, P. 1984. Superforce: The Search for a Grand Unified Theory of Nature. (New York: Simon & Schuster, 1984), p. 243.

6. Willford, J.N. March 12, 1991. Sizing up the Cosmos: An Astronomers Quest. New York Times, p. B9.

7. Heeren, F. 1995. Show Me God. Wheeling, IL, Searchlight Publications, p. 200.

8. Greenstein, G. 1988. The Symbiotic Universe. New York: William Morrow, p.27.

9. Heeren, F. 1995. Show Me God. Wheeling, IL, Searchlight Publications, p. 233.

10. Margenau, H and R.A. Varghese, ed. 1992. Cosmos, Bios, and Theos. La Salle, IL, Open Court, p. 83.

11. Penrose, R. 1992. A Brief History of Time (movie). Burbank, CA, Paramount Pictures, Inc.

12. Casti, J.L. 1989. Paradigms Lost. New York, Avon Books, p.482-483.

13. Margenau, H and R.A. Varghese, ed. 1992. Cosmos, Bios, and Theos. La Salle, IL, Open Court, p. 52.

14. Jastrow, R. 1978. God and the Astronomers. New York, W.W. Norton, p. 116.

15. Hawking, S. 1988. A Brief History of Time. p. 175.

16. Tipler, F.J. 1994. The Physics Of Immortality. New York, Doubleday, Preface.

17. Gannes, S. October 13, 1986. Fortune. p. 57

18. Harrison, E. 1985. Masks of the Universe. New York, Collier Books, Macmillan, pp. 252, 263.

19. Heeren, F. 1995. Show Me God. Wheeling, IL, Searchlight Publications, p. 166-167.

20. Heeren, F. 1995. Show Me God. Wheeling, IL, Searchlight Publications, p. 223.

21. Zehavi, I, and A. Dekel. 1999. Evidence for a positive cosmological constant from flows of galaxies and distant supernovae Nature 401: 252-254.

22. Margenau, H. and R. A. Varghese, eds. Cosmos, Bios, Theos: Scientists Reflect on Science, God, and the Origins of the Universe, Life, and Homo Sapiens (Open Court Pub. Co., La Salle, IL, 1992).

23. Sheler, J. L. and J.M. Schrof, "The Creation", U.S. News & World Report (December 23, 1991):56-64.

24. McIver, T. 1986. Ancient Tales and Space-Age Myths of Creationist Evangelism. The Skeptical Inquirer 10:258-276.

25. Mullen, L. 2001. The Three Domains of Life from SpaceDaily.com

26. Atheist Becomes Theist: Exclusive Interview with Former Atheist Antony Flew at Biola University (PDF version).

Πηγή: Πενταπόσταγμα

Επιστήμη και Θεός

Ακούγοντας τις δύο αυτές λέξεις (ή αλλιώς επιστήμη και θρησκεία) το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων αυτομάτως τοποθετεί ανάμεσά τους το σύμβολο της αντίθεσης. Είναι όμως αλήθεια πως ό,τι έχει να κάνει με τον Θεό (δηλ. η θρησκεία) καταστρατηγεί τις ανακαλύψεις και τα επιτεύγματα της ανθρώπινης λογικής (δηλ. της επιστήμης); Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο, η επιστήμη να αντιστρατεύεται και να αρνείται την θρησκεία;

Βέβαια από ιστορικής απόψεως μπορούμε να διαπιστώσουμε πως πολλές φορές παρουσιάστηκαν τέτοιου είδους προστριβές. Δυστυχώς έως του σημείου των αιματηρών διωγμών (εκ μέρους της θεσμικής θρησκείας) ή της σφοδρής και λυσσαλαίας άρνησης η οποία και αυτή είχε ειδεχθείς αιματηρές απολήξεις (εκ μέρους της επιστήμης, συμπεριλαμβανομένων και των φιλοσοφικών ρευμάτων).

Η διάσταση όμως αυτή δεν αποτελεί την αλήθεια των πραγμάτων. Γνωρίζοντας όμως πως η όντως Αλήθεια είναι ο Χριστός μπορούμε να ερευνήσουμε ποιο είναι το θέλημά Του μέσω της διδασκαλίας της Εκκλησίας Του. Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός αυτής της υποσελίδας. Διότι εάν τοποθετήσουμε τον καθένα από τους δύο χώρους στην πραγματική του διάσταση θα διαπιστώσουμε πως όχι μόνον δεν υπάρχει καμμία αντίθεση αλλά μια καταπληκτική σύμπλευση και συναλληλία. Η Εκκλησία είναι ο χώρος όπου πραγματώνεται ως πρώτο και κύριο η αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο και κατόπιν η πνευματική σύνδεση με τον συνάνθρωπο. Πρόκειται για έναν χώρο κατεξοχήν πνευματικό. Η επιστήμη από την άλλη με το πείραμα και την παρατήρηση υλικών πραγμάτων προσπαθεί να υπουργήσει τις ανθρώπινες ανάγκες χωρίς όμως να υπάρχει η βεβαιότητα για τα συμπεράσματα. Αυτό είναι αυταπόδεικτο και από την συνεχή εξέλιξή της. Αντίθετα η Εκκλησία στο διάβα χιλιετηρίδων ποτέ δεν μετέτρεψε την Πίστη και τα δόγματά Της.

Εν ολίγοις τα προβλήματα αρχίζουν όταν οι θρησκευτικοί ηγέτες αποφαίνονται για πράγματα που υποβάλλονται σε επιστημονική έρευνα με τρόπο απερίσκεπτο και μάλλον υποβιβαστικό προς αυτό το δώρο του Θεού (την επιστήμη) ή - πολύ περισσότερο- όταν οι επιστήμονες, πεπληρωμένοι από τύφο και οίηση για τα επιτεύγματά τους, αρνούνται με ανόητο τρόπο τις αλήθειες της Πίστεως, οι οποίες επειδή κινούνται σε πνευματικό επίπεδο επ' ουδενί δεν τους παρεμποδίζουν στο έργο τους. Μήπως όμως τους ελέγχουν εσωτερικώς για την ζωή τους;

Στην παραπάνω θέση χρησιμοποιούμε τις λέξεις «θρησκευτικοί ηγέτες» και «επιστήμονες» διότι εν τέλει εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα. Η Εκκλησία ευλογεί και αγιάζει το έργο της επιστήμης - ας μην λησμονούμε πως η ραγδαία εξέλιξή της ακολούθησε την διάδοση του Χριστιανισμού αφού αυτός απομυθοποίησε τον κόσμο - της οποίας ενασχόληση είναι τα δημιουργήματα του Θεού. Έτσι ο επιστήμονας μπορεί να καταστεί θεολόγος, αρκεί να μην λατρεύσει «την κτίσιν παρά τον Κτίσαντα».

Σ' αυτό το σημείο πρέπει να υπογραμμίσουμε και κάτι ακόμη. Η αλήθεια είναι πως ποτέ η Εκκλησία δεν καταπολέμησε ή αρνήθηκε την επιστήμη (εννοείται στην ορθή της διάσταση). Τα όσα μπορεί κάποιος να αντιτείνει (ιερά εξέταση, μεσαίωνας κλπ.) αφορούν άλλες θρησκευτικές ομάδες και όχι την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού (δηλαδή την Ορθοδοξία). Ας ζητήσουν τον λόγο οι ενδιαφερόμενοι από εκεί και ας μην λασπολογούν αναιδώς κατά του «Σώματος του Κυρίου».

«Γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» Ιωαν. 8, 32.

Πηγή: http://www.pame.gr

Η Aθεΐα ενάντια στην Eπιστήμη

Η Aθεϊστική Πίστη, στην προσπάθεια της να πολεμήσει τις υπόλοιπες θρησκείες, πολλές φορές, προσπάθησε να οικειοποιηθεί τα πορίσματα της Επιστήμης. Όμως, όπως όλες οι πίστεις, επειδή είναι βαθύτατα μισαλλόδοξη, προσπάθησε με την μέθοδο του Προκρούστη, να φέρει στα μέτρα της, τα όσα ανακαλύφθηκαν. Έτσι, κατά καιρούς άθεοι πολέμησαν τόσο την θεωρία της Σχετικότητας, όσο και τις ανακαλύψεις της Γενετικής.

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ως μέλη του σώματος Χριστού, της Εκκλησίας, του αληθινού ψυχοθεραπευτηρίου, παρατηρήσαμε αυτή την διαμάχη με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Διαφωνούμε, βεβαίως, με το να αποκαλείται ο Χριστιανισμός «Θρησκεία», αλλά παρόλα αυτά, το άρθρο είναι ενδιαφέρον. Μόνο ο θρησκειοποιημένος «Χριστιανισμός» (που είναι κίβδηλος Χριστιανισμός), μπορεί να αποκαλεστεί έτσι. Η Ορθοδοξία, είναι η επιστήμη (αλήθεια) που θεραπεύει την Θρησκεία. Και ως τέτοια, ουδέποτε είχε προβλήματα και αντιθέσεις με τις υπόλοιπες επιστήμες, όπως είχαν οι Θρησκείες.

Μεταξύ Χριστού και αντιχρίστου, πίστεως και απιστίας, διεξάγεται ανέκαθεν συνεχής αγώνας. Στον αγώνα αυτόν η απιστία στρατολογεί όλα τα μέσα που έχει στην διάθεσή της, και αναζητεί εντυπωσιακούς συμμάχους. Ιδιαιτέρως στέφεται και ζητεί στηρίγματα από την επιστήμη και υποστηρίζει - εντελώς αυθαίρετα- ότι η επιστήμη είναι μεγάλος και ισχυρός ανταγωνιστής του Χριστιανισμού. Δεν παύει δε από το να εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία, για να παρουσιάσει ως πραγματικότητα τον ανταγωνισμό αυτό. Ας δούμε μερικούς τέτοιους τρόπους.

Αρχικά πρέπει να λεχθεί, ότι είναι βαθύς, έντονος και διακαής πόθος της απιστίας να δει την επιστήμη και την θρησκεία να αντιμάχονται η μία την άλλη. Ο Ηenri Lecomte (Ανρί Λεκόντ), Γάλλος βοτανολόγος και μέλος της Παρισινής Ακαδημίας των Επιστημών, όταν ερωτήθηκε εάν η θρησκεία συμβιβάζεται με την επιστημονική έρευνα, απάντησε: «Ο ανταγωνισμός μεταξύ επιστήμης και θρησκείας υπάρχει μόνο στο πνεύμα εκείνων, που επιμόνως το θέλουν. Στην πραγματικότητα η επιστήμη και η θρησκεία εξελίσσονται με τα μέσα τους η κάθε μία, σε εδάφη που είναι ουσιωδώς διάφορα. Το να θέλει κανείς να αντιτάσσει την μία κατά της άλλης, αποδεικνύει απλώς ότι παραγνωρίζει και τις δύο»(1). Ώστε δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Ο ανταγωνισμός υπάρχει μόνο στη σκέψη των καλοθελητών, οι οποίοι αποβλέπουν σε αμφίβολους, σκοτεινούς και δόλιους σκοπούς.

Εν συνεχεία, ο ισχυρισμός ότι η θρησκεία και η επιστήμη έρχονται τάχα σε αντίθεση, προέρχεται συνήθως από την υστερόβουλη κακότητα εκείνων, οι οποίοι φοβούνται την συνεργασία της πίστεως και της επιστήμης. Η κακοβουλία και ο φόβος, τους κάνουν ώστε να καλλιεργούν - κυρίως μεταξύ των λαϊκών μαζών - την ψευδή εντύπωση, ότι θρησκεία και επιστήμη είναι εχθροί. Την ολέθρια σκοπιμότητα του τεχνητού αυτού θορύβου αναλύει πολύ ωραία ο καθηγητής του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασσαχουσέτης (ΗΠΑ) E. H. Hauser (Χάουζερ). «Η προσπάθεια για να επέλθει ρήξη μεταξύ επιστήμης και θρησκείας, και ιδιαιτέρως του Χριστιανισμού, προέρχεται - γράφει ο Hauser - από τον φόβο εκείνων, οι οποίοι υποστηρίζουν ολοκληρωτικά καθεστώτα». Φοβούνται μήπως ο Χριστιανισμός με την συνεργασία της επιστήμης «αποτελέσει μια υπεράνθρωπη καθολικής φύσεως παγκόσμια δύναμη, η οποία δεν θα ήταν δυνατόν να δαμαστεί από τις ορέξεις τους»(2).

Την ορθή αυτή παρατήρηση βεβαιώνουν χαρακτηριστικά παραδείγματα από την Ιστορία. Όταν οι άθεοι του Ροβεσπιέρου έγιναν κύριοι της Γαλλικής Επαναστάσεως, θεώρησαν την περίσταση κατάλληλη για να εξουδετερώσουν την πίστη από τις τάξεις των επιστημόνων. Έτσι, συνέλαβαν τον πιστό Λαβουαζιέ (Ant. Lavoiser, 1743 - 1794), τον μεγάλο εκείνον χημικό και ιδρυτή της νεότερης Χημείας, και τον εξετέλεσαν! Και ενώ ο Λαβουαζιέ ζητούσε να αναβληθεί η εκτέλεσή του για λίγες μέρες, ώστε να τελειώσει την μελέτη του «Περί αναπνοής των ζώων», το δικαστήριο των αθέων του έδινε την απάντηση: «Η δημοκρατία δεν χρειάζεται πλέον επιστήμονες»! Οι άθεοι της Γαλλικής Επαναστάσεως έτρεμαν την συνεργασία πίστεως και επιστήμης. Ο φόβος αυτός τους έκανε να πολεμούν, στο πρόσωπο του Λαβουαζιέ, τις δύο δυνάμεις, οι οποίες διαμορφώνουν την ζωή μας.

Έχουμε όμως και σύγχρονα παραδείγματα. Ο κομμουνισμός της Ρωσίας εξαπέλυσε δεινό πόλεμο κατά του βιολόγου Ν. Βαβύλωφ (N. Vavilov, 1887 - 1942), ο οποίος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους επιστήμονες του καιρού του. Γιατί; Διότι ο Βαβύλωφ υποστήριζε - κατόπιν αντικειμενικών επιστημονικών παρατηρήσεων - την διευθυνόμενη εξέλιξη των ειδών, δηλαδή την τελεολογία στη φύση. Αλλά έτσι ερχόταν σε αντίθεση με τον υλισμό. Γι’ αυτό το άθεο κομμουνιστικό κράτος τον απομάκρυνε από την θέση του και τον εξόρισε στη Σιβηρία (υπάρχει η πεποίθηση ότι τον δολοφόνησαν) (3). Η απιστία δεν μπορούσε να ανεχθεί την φωνή της γνήσιας επιστήμης, η οποία ήταν σύμφωνη με τις αλήθειες τη χριστιανικής πίστεως.

Την περίοδο του 1930 οι αστρονόμοι της Δύσεως κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι το Σύμπαν διαστέλλεται. Αυτό σήμαινε ότι το σύμπαν δεν είναι άχρονο, και ότι υπήρξε εποχή κατά την οποία έλαβε αρχή. Για την υποστήριξη της απόψεώς τους αυτής, χρησιμοποιούσαν την Θεωρία της Σχετικότητας. Αλλά η άποψη αυτή της Αστρονομίας ευνοούσε ιδιαιτέρως την «μεταφυσική των μπουρζουάδων» και την θρησκεία, όπως έλεγαν οι άθεοι μαρξιστές. Διότι εφόσον το Σύμπαν είχε αρχή, ήταν φυσικό να έχει και τέλος. Άρα το σύμπαν ούτε άχρονο είναι ούτε άπειρο. Η θεωρία όμως αυτή δεν ήταν αρεστή στον άθεο κομουνισμό. Γι’ αυτό ο Σοβιετικός τύπος την πολέμησε με σφοδρότητα. Ο πόλεμος εναντίον της κορυφώθηκε το 1949, όταν ένας αριθμός Ρώσων αστρονόμων, οι οποίοι συμφωνούσαν με τις ανωτέρω ιδέες των Δυτικών συναδέλφων τους, διώχτηκαν και εξορίστηκαν! Η Σοβιετική Ακαδημία απέρριψε επισήμως την θεωρία της Σχετικότητας, καθώς επίσης και την «άποψη ενός πεπερασμένου, αλλά διαστελλόμενου Σύμπαντος, την οποίαν οι Δυτικοί αστρονόμοι θεωρούν ως μία συνέπεια της θεωρίας της Σχετικότητας». Η θεωρία της Σχετικότητας είχε αποκηρυχθεί στη Ρωσία επί ένα τέταρτο του αιώνα. Κατόπιν όμως αποκαταστάθηκε, γιατί αποφασίστηκε επισήμως… ότι «στο κάτω - κάτω» δεν αντιφάσκει προς τον Μαρξισμό!… Οι σοβιετικοί αναγκάστηκαν από τα πράγματα να αναγνωρίσουν την ορθότητα των θεωριών του Αϊνστάιν και του Μαξ Πλανκ(4).

Κατά τα πρώτα έτη μετά την Ρωσική Επανάσταση του 1917, οι απόψεις του Αϊνστάιν του Μπορ (Bohr), του Χάιζενμπεργκ (Heisenberg) και άλλων άνοιγαν νέους ορίζοντες για τις φυσικές επιστήμες. Ο νόμος της αιτιότητας, τον οποίον ο χώρος της απιστίας είχε περί πολλού, υφίστατο καίριο πλήγμα. Αντικαθιστούνταν από την αρχή της αβεβαιότητας. Οι άθεοι μαρξιστές ανησύχησαν. Οι απόψεις αυτές, είπαν, ενθαρρύνουν τον… ιδεαλισμό μεταξύ των φυσικών επιστημόνων. Γι’ αυτό η Ρωσική Ακαδημία των Επιστημών απέρριψε, όπως αναφέραμε προηγουμένως, την θεωρία της Σχετικότητας, όπως επίσης και την θεωρία των Κβάντα και τις θεωρίες των Μπορ και Χάιζενμπεργκ, τους οποίους χαρακτήρισαν ως… «σκοταδιστές, εχθρούς της μαθήσεως και της επιστήμης ή μεταφυσικούς της μπουρζουαζίας» (bourgeois metaphysicians)! Οι θεωρίες τους απορρίφθηκαν, γιατί έθεταν σε αμφισβήτηση την άποψη του μαρξισμού ότι η ύλη κατέχει στο σύμπαν τα πρωτεία. Οι θεωρίες αυτές χαρακτηρίστηκαν «μπουρζουάδικος μεταφυσικός ιδεαλισμός». Παραλλήλως οι μεταφράσεις στη Ρωσική των φιλοσοφικών εργασιών των ανωτέρω επιστημόνων, όπως και των εργασιών του Έντιγκτον (Eddington), απαγορεύτηκαν. Οι Ρώσοι επιστήμονες, οι οποίοι δέχτηκαν τις θεωρίες αυτές, πολεμήθηκαν(5).

Την στάση αυτή του άθεου μαρξισμού απέναντι στην επιστήμη, της οποίας τα συμπεράσματα φοβάται το ψεύδος του υλισμού, σχολιάζει πολύ ωραία ο υπαρξιστής φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ, ο οποίος σημειώνει: «Ο Μαρξ έγραφε στον Ένγκελς, ότι η θεωρία του Δαρβίνου αποτελούσε τη βάση της θεωρίας τους. Για να μείνει λοιπόν αλάνθαστος ο μαρξισμός έπρεπε να απορρίπτονται όλες οι βιολογικές ανακαλύψεις μετά τον Δαρβίνο. Και επειδή τυχαίνει αυτές οι ανακαλύψεις, μετά τις απότομες μεταβολές που διαπίστωσε ο ντε Βριές (de Vries), να εισάγουν, ενάντια στο ντετερμινισμό, την έννοια του τυχαίου στη Βιολογία, ανατέθηκε στον Λυσσένκο να πειθαρχήσει τα χρωμοσώματα και ν’ αποδείξει πάλι τον πιο στοιχειώδη ντετερμινισμό. Αυτό είναι γελοίο. Γι’ αυτό ο 20ος αιώνας θα πρέπει ν’ αρνηθεί και την αρχή του ιντετερμινισμού (αυταρχίας) στη Φυσική, την ειδική θεωρία της Σχετικότητας, την θεωρία των Κβάντα και τέλος τη γνήσια τάση της σύγχρονης επιστήμης. Ο μαρξισμός είναι σήμερα επιστημονικός αν αντιστρατεύεται τον Χάιζενμπεργκ, τον Μπορ, τον Αϊζενστάιν και τους μεγαλύτερους σοφούς τους εποχής»(6).

Επί τη ευκαιρία, σημειώνουμε ότι ο Καρλ Μαρξ θαύμαζε την Δαρβίνο και υιοθέτησε πλήρως την θεωρία του. Όταν διάβασε το βιβλίο του Δαρβίνου «Η Καταγωγή των Ειδών» το 1860, είπε: «Το βιβλίο αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον και μου χρησιμεύει ως βάση για την φυσική επιστήμη στον ιστορικό αγώνα» της πάλης των τάξεων. Αργότερα ζήτηση την άδεια να αφιερώσει το έργο του «Το Κεφάλαιο» στο Δαρβίνο, αλλά η άδεια δεν του δόθηκε(7).

Ό,τι συνέβη στην αθεϊστική Ρωσία με την θεωρία του Δαρβίνου, το ίδιο συνέβη και με τη Χημεία και την Βιολογία. Όσοι δέχονταν τους νόμους του Mendel (Μέντελ)(8), εξορίζονταν στη Σιβηρία. Στα χέρια των Ρώσων φοιτητών τα βιβλία, που περιείχαν ιδέες του Mendel, θεωρούντο τόσο επικίνδυνα, όσο και τα βιβλία τα αντιδραστικά κατά του κομμουνιστικού καθεστώτος! Γιατί οι ιδέες του επιστήμονα Mendel, ο οποίος ήταν ιερέας, και οι νόμοι τους οποίους διετύπωσε, έσειαν τα θεμέλια του οικοδομήματος του Δαρβινισμού. Επιπλέον δε, συμφωνούσαν με σχέδιο δημιουργίας της ζώσας ύλης. Έτσι όμως ενίσχυαν του θρησκευτικό συναίσθημα και υποστήριζαν, ότι δημιουργός της ζωής είναι ο Θεός.

Η κόρη του Στάλιν Σβετλάνα, διηγείται στα απομνημονεύματά της την ιστορία μιας φίλης της βιολόγου, της Βέρας, και αναφέρει ότι κατά το 1948 η Γενετική επιστήμη χαρακτηρίστηκε από τον Στάλιν ως «ιδεαλιστική» και «απαγορεύτηκε στην Σοβιετική Ένωση». Το κομμουνιστικό «κόμμα, το οποίο όλα τα γνωρίζει», γράφει η Σβετλάνα, «είχε χαρακτηρίσει την θεωρία των Mendel - Morgan ως αίρεση, και οι αιρέσεις δεν έχουν δικαίωμα υπάρξεως στη Σοβιετική Ένωση». «Ο πατέρας μου», συμπληρώνει, «υποστήριξε τον T. Lysenko»(9), ο οποίος τότε εξυπηρετούσε με τις θεωρίες του το υλιστικό μαρξιστικό δόγμα. Στον λαό της Ρωσίας υπενθυμιζόταν, ότι ο Λένιν είχε ανησυχήσει πολύ από παρόμοιες επιστημονικές εξελίξεις, οι οποίες παρατηρήθηκαν στην εποχή του. Έλεγαν στον λαό: Ο Λένιν στα έργα του «τονίζει με πολλή αγανάκτηση ότι οι ιδεαλιστικές τάσεις στη φιλοσοφία της επιστήμης, που παρατηρούνταν την πρώτη δεκαετία του παρόντος αιώνα, συνοδεύονταν από μία επανεμφάνιση του θεϊσμού που ήταν ολότελα ασυμβίβαστος με τον …μαρξισμό». Ο Λένιν θεωρούσε τον θεϊσμό ως «μια ιδιαίτερα ολέθρια μορφή της μεταφυσικής, διότι συνεπάγεται όχι μόνο την αποδοχή ιδεών ξένων προς τον διαλεκτικό υλισμό, αλλά εισχωρεί και στις σφαίρες της ηθικής και της κοινωνικής συμπεριφοράς»(10). Αργότερα οι Σοβιετικοί, όπως υποχρεώθηκαν να αποδεχθούν τις θεωρίες των Αϊνστάιν και Πλανκ, έτσι υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν και την ορθότητα των γενετικών θεωριών των Mendel και Morgan.

Τα γεγονότα αυτά αποδεικνύουν, ότι εχθροί της επιστήμης, εχθροί της αλήθειας και του πολιτισμού είναι ουσιαστικά εκείνοι, οι οποίοι φωνασκούν, ότι η επιστήμη και η πίστη είναι αντίπαλοι. Και για να δικαιολογήσουν την εχθρότητά τους αυτή, οχυρώνονται και κρύβονται πίσω από την… επιστήμη και δογματίζουν, ότι «η επιστήμη είναι το αποφασιστικότερο, το αποτελεσματικότερο όπλο για την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας»(11), διότι χτυπά δήθεν την θρησκεία και την… εξαφανίζει! Οι εχθροί της επιστήμης αρπάζουν αυθαίρετα την σημαία της επιστήμης και παρουσιάζουν την επιστήμη ως σύμμαχο την ιδεολογικών τους αρχών.

Σε όλους αυτούς έδωσε εδώ και χρόνια αποστομωτική απάντηση ο Παστέρ (Louis Pasteur, 1822 - 1895). Όταν ο μεγάλος εκείνος ευεργέτης της ανθρωπότητας έκαμε τα περίφημα πειράματά του και αποδείκνυε επιστημονικά το λάθος και τη σκόπιμη απατή των υλιστών, οι οποίοι υποστήριζαν την αυτόματη γένεση, έγραφε: «Η θεωρία των αυτόματων γενέσεων είναι χίμαιρα». Οι αντίπαλοί μου ας διακηρύσσουν ό,τι θέλουν για να υποστηρίξουν τις φιλοσοφικές ή πολιτικές τους αρχές. «Κι αν με προκαλούσαν θα πρόσθετα: Τόσο το χειρότερο για κείνους των οποίων οι αρχές, οι θεωρίες και τα συστήματά τους δεν συμφωνούν με την αλήθεια των φυσικών γεγονότων! (…). Και με την ίδια ανεξαρτησία της γνώμης μου προσθέτω: Τόσο το χειρότερο για εκείνους, που οι φιλοσοφικές ή οι πολιτικές τους αρχές παρεμποδίζονται απ’ τις έρευνές μου και τις μελέτες μου»(12).

Ο Παστέρ είχε το θάρρος να μιλά έτσι, γιατί έκανε αληθινή επιστήμη. Δεν εργαζόταν με προκαταλήψεις ούτε με ιδεολογική ή πολιτική σκοπιμότητα. Έλεγε: «Αν με την πρόοδο των πειραματικών ερευνών μου επιτύγχανα ν’ αποδείξω, ότι η ύλη μπορεί να οργανωθεί μόνη της σε κύτταρο ή σε έμβιο ον, θα ερχόμουν αμέσως να το διακηρύξω με την δικαιολογημένη υπερηφάνεια ενός εφευρέτη, ο οποίος έχει την συνείδησή του ήσυχη, ότι έκανε μια σπουδαιότατη ανακάλυψη». Γι’ αυτό ακριβώς πρέσβευε, ότι «η επιστήμη δεν πρέπει ν’ ανησυχεί καθόλου, για τις φιλοσοφικές συνέπειες των εργασιών της»(13). Γιατί αυτές δεν είναι δυνατόν να έρθουν σε αντίθεση με την αλήθεια, την οποία μας αποκάλυψε ο Δημιουργός Θεός.

Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με τους αντιπάλους του Παστέρ. Αυτοί ως άθεοι και άπιστοι, ως εχθροί της αλήθειας και της ελευθερίας του ανθρώπου, ανησυχούσαν για τις φιλοσοφικές συνέπειες των επιστημονικών εργασιών. Όπως ακριβώς ανησυχούν και σήμερα. Γιατί θέλουν την επιστήμη -την θέλουν με τη βία- σύμμαχο του ιδεολογικού τους «πιστεύω». Αλλά η γνήσια επιστήμη επιμένει να τους αρνείται την εκδούλευση αυτή!

Σημειώσεις:

01. Η Γαλλική Ακαδημία των Επιστημών περί σχέσεως Θρησκείας και Επιστήμης, μτφρ. Κ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ, Αθήναι 1932, σελ. 83.
02. Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΟΜΙΛΕΙ, Γ’ εκδ. «Ζωής», Αθήναι 1966, σελ. 108 -109.
03. Ο Αλ. Σολζενίτσιν γράφει: Η δόξα της επιστήμης μας, ο ακαδημαϊκός Ν. Ι. Βαβύλωφ, περίμενε την εκτέλεση πολλούς μήνες, ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΧΡΟΝΟ. Σαν μελλοθάνατος μεταφέρθηκε στη φυλακή του Σαράτωφ, όπου τον έκλεισαν σ’ ένα υπόγειο κελί χωρίς παράθυρα, και όταν το καλοκαίρι του 1942 πήρε χάρη και τον έβαλαν στον κοινό θάλαμο, δεν μπορούσε πια να περπατήσει και τον έβγαζαν στον περίπατο κουβαλώντας τον στα χέρια»: Α. ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ, Αρχιπέλαγος ΓΚΟΥΛΑΓΚ, τομ. Β’ , μτφρ. Κ. Σίνου, εκδ. ΒΙΠΕΡ, Αθήναι 1974, σελ. 180.
04. Πρβλ. SVTQ, vol. 18. Nos 2 & 3/1974, σελ. 70 - 71. Επίσης ROBERT E. D. CLARK, The Christian Stake in Science, Moody Press, Chicago 1967, σελ. 76 - 78.
05. Για τον πόλεμο του μαρξισμού κατά της θεωρίας της Σχετικότητας βλέπε περισσότερα στο: ΜΙΛ. ΤΖΙΛΑΣ, Η Ατελής Κοινωνία, μτφρ. Γ. Λάμψα, εκδ. Καμαρινόπουλου, Αθήναι 1969, σελ. 77 - 79, 113 - 120.
06. AL. CAMUS, Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος, μτφρ. Τζούλιας Τσακίρη, εκδ. Μπουκουμάνη, Αθήναι 1971, σελ. 278 - 279.
07. Βλ. DENIS ALEXANDER, Beyond Science, A. J. Holman Co., Philadelphia and N. York, 1972, σελ.80. Επίσης στις 16 - 1 - 1861 ο Κ. Μαρξ έγραφε προς τον Φ. Λασσάλ: «… Το έργο του Ντάρβιν ( Η Καταγωγή των Ειδών) είναι ξεχωριστά σημαντικό και μου χρησιμεύει σαν επιστημονική βάση για την ιστορική πάλη των τάξεων» (ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΡΞ - ΕΝΓΚΕΛΣ, Μερος Β’ , μτφρ. Λ. Αποστόλου. εκδ. «Μπάυρον», Αθήναι 1975, σελ. 52) Για τις σχέσεις τις υλιστικής θεωρίας του μαρξισμού (κομμουνισμού) και της θεωρίας του Δαρβίνου, βλεπε: ΝΙΚ. Π. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ, Το λυκόφως του μαρξισμού, εκδ. «ο Σωτήρ», έκδ. 5η, Αθήναι 1981, σελ. 134 - 135.
08. Οι νόμοι του Gegor Mendel, οι οποίοι καθορίζουν την κληρονομικότητα και δίνουν εξήγηση των φαινομένων της κληρονομικότητας, είναι τρεις: α) ο νόμος της επικρατήσεως, β) ο νόμος της αποσχίσεως ή διασπάσεως και γ) ο νόμος της ανεξάρτητης μεταβιβάσεως των χαρακτηριστικών, ή της καθαρότητας των γαμετών. Οι νόμοι αυτοί εφαρμόζονται εξίσου τόσο στα φυτά, όσο και στα ζώα. Και οι τρεις αποτέλεσαν τη βάση της νέας επιστήμης της κληρονομικότητας ή Γενετικής (ή Μενδελισμού, παλαιότερα). Χάρις στις ενέργειες του Mendel, οι οποίες συμπληρώθηκαν από τον de Vries, τον T. Morgan και άλλους νεώτερους βιολόγους, «χύθηκε πολύ φως στα προβλήματα του τρόπου της κληρονομίας των διαφόρων ιδιοτήτων και δείχθηκε, ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά, όσο υπέθετε ο Δαρβίνος. Το οικοδόμημα του Δαρβινισμού σείστηκε εκ θεμελίων. Και αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο το σοβιετικό καθεστώς κήρυξε σφοδρό πόλεμο κατά του Μενδελισμού» (πρβλ. Οι Θεμελιωταί των Επιστημών, εκδ. «Ζωής», Αθήναι 1950, σελ. 211).
09. SVELTANA ALLILUYEYA, Only One Year, transl. by P. Chavchavadze, Penguin Books, London 1971, σελ. 16, 225 - 226, 328.
10. Βλέπε ROBERT E. D. CLARK, The Christian Stake in Science, σελ. 76 - 78. Βλέπε επίσης: Περιοδ. NATURE 1952, σελ. 169, 92, 860 // J. S. Huxley, Soviet Genetics and World Science, 1949 // P. S. HUDSON and R. H. RICHENS, The New Genetics in the Soviet Union, School of Agriculture, Cambridge 1946. Επίσης SVTQ, vol. 18. Nos 2 & 3/1974, σελ. 70 - 71.
11. Μ. ΡΟΖΕΝΤΑΛ - Π. ΓΙΟΥΝΤΙΝ, Φιλοσοφικό Λεξικό, εκδ. Κ. Αναγνωστίδη, Αθήναι 1963, σελ. 149.
12. JULES CARLES, Les Origines de la Vie, μτφρ. Εκδ. Ι. Ν. Ζαχαρόπουλος, Αθήναι 1965, σελ. 24.


Πηγή: http://www.apologitis.com/