Όταν η αθεΐα γίνεται μισαλλοδοξία

Αφιερωμένο στους Νεομάρτυρες

Θα διαβεί η θύελλα από τη ρωσική τη γη

Αμαρτίες του λαού ο Θεός θα τις συγχωρήσει

Η θεία του σταυρού Του ομορφιά θα αναφανεί

Στις εκκλησίες του Θεού τους θόλους να φωτίσει

Στην Αγία μας απ’ άκρη σε άκρη τη Ρωσία

Τα σήμαντρα το καινούριο κάλεσμα θα ηχήσουν

Απ το βαθύ λήθαργο – τη δικιά μας την αμαρτία

Στο σωτήριο δρόμο τα παιδιά της να βαδίσουν

Η πίστη όλους θα ενώσει μέσα στην Εκκλησία

Κι οι άγιες μονές στον κόσμο πάλι θα ανοίξουν

(του στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσα 1866-1949)

 

Στις 31 Οκτωβρίου 1917 στη Τσαρσκογιε Σελό ο π. Ιωάννης Κοτσούρωφ δολοφονήθηκε έξω από τον καθεδρικό ναό, γιατί έκανε λιτανεία και δέηση υπέρ της ειρήνης… Ήταν ο πρώτος νεομάρτυρας.

Την Τρίτη του Πάσχα του 1918 θάφτηκε ζωντανός σε τάφο που έσκαψε με τα ίδια του τα χέρια ο Αρχιεπίσκοπος του Περμ Ανδρόνικος.

Την ίδια περίοδο στην Αγία Πετρούπολη συνελήφθησαν σαράντα ιερείς την ώρα που λειτουργούσαν. Οδηγήθηκαν στο κοιμητήριο του Σμόλενσκ και θάφτηκαν ζωντανοί με άμφιά τους.

Στις 29 Ιουνίου του 1918 έριξαν στον ποταμό Τούρα τον επίσκοπο του Τομπόλσκ Ερμογένη, αφού πρώτα του έδεσαν στον λαιμό μια τεράστια πέτρα εξηντα δύο κιλών.

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1918 τουφεκίστηκε ο εφημέριος του ναού της Παναγίας του Καζάν Πετρούπολης, π. Φιλόσοφος Ορνάτσκι μαζί με τους δυο γιους του. Ήταν άνθρωπος με βαθιά πίστη και μεγάλη φιλανθρωπική δραστηριότητα και είχε οργανώσει πολλά παιδιά ιδρύματα.

Την ίδια μέρα μαρτύρησαν ο επίσκοπος Σελεγκίνσκ Εφραίμ, και ο πρωθιερέας Ιωάννης, πνευματικό παιδί του π. Ιωάννη της Κρονστάνδης.

Τον Σεπτέμβριο του 1918 μαρτύρησε ο επίσκοπος Αμβρόσιος Γουντκό. Εξάρθρωσαν τις αρθρώσεις των χεριών του ασπρομάλλη γέροντα και μετά τρύπησαν το σώμα του με ξιφολόγχη.

Τις 5 Ιανουαρίου του 1919 εκτέλεσαν στο Γιουριεφσκ τον επίσκοπο του Ρεβέλσκ Πλάτωνα. Το λείψανο του ιερομάρτυρα είχε πάνω του επτά πληεγές από τις ξιφολόγχες και τέσσερις από σφαίρες. Μαζί του μαρτύρησαν είκοσι πιστοί.

Την ίδια χρονιά ανασκολόπισαν το βοηθό επίσκοπο του Νόβγκοροντ Ισίδωρο, στη Σαμάρα.

Τον Δεκέμβριο του 1919 στη μονή του Αγίου Μητροφάνους κρέμασαν στην ωραία πύλη τον επίσκοπο Βορονέζ Τύχωνα.

Το 1920, ο αριθμός των νεομαρτύρων είχε φτάσει τους 10.000. 

Οι άθεοι πάσχιζαν με κάθε τρόπο να μιμηθούν τους αρχαίους διώκτες των πρώτων χριστιανών, για «να διορθώσουν τα σφάλματα του Νέρωνα, του Δέκιου, του Διοκλητιανού», όπως κόμπαζαν. Γι’ αυτό και στα βασανιστήρια εμπνέονταν από την εφευρετικότητα των αρχαίων διωκτών, όπως δείχνουν τα επόμενα περιστατικά:

Τον Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Βορονέζ, οι βασανιστές του τον «κοινωνούσαν» με λιωμένο κασσίτερο, ενώ στο κεφάλι του κάρφωναν ξύλινα καρφιά…

Στους ιερομόναχους Αρίσταρχο από την πόλη Μπόρκι και Ρουτιόν αφαίρεσαν το δέρμα από το κρανίο. 

Τον ιερέα π. Ιγνάτιο από το Πέρμ τον συνέλαβαν κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, τον έβγαλαν έξω από τον Ναό, τον έδεσαν στην ουρά ενός αλόγου, και τον έσερναν στους δρόμους της πόλης. 

Στον πρωθιερέα π. Νικόλαο Κόνιουχωφ από το Τσερντύνσκ του έχυναν νερό μέσα στην παγωνιά, μέχρι ότου ο μάρτυρας έγινε μια στήλη πάγου. 

Τον Πρωθιερέα Εύγραφο Πλετνιώ από το Σεμιρέτσιγιε μαζί με τον γιο του Μιχαήλ τους έκαψαν ζωντανούς στο λέβητα του ατμόπλοιου. 

Συμπληρώνοντας λοιπόν το παραπάνω παζλ μίσους και αντιχριστιανικής οργής, προσθέτω τα εξής:

Η σχετική ηρεμία που επήλθε μετά τις ταραχές των «νεωτεριστών» και των δικαστηρίων κατά τα έτη 1922-1923 δεν ήταν παρά μόνο μια προσωρινή ανάσα. Τον Αύγουστο του 1928 οι αρχές έκλεισαν τις θεολογικές και εκκλησιαστικές σχολές ενώ προηγουμένως, στις 8 Απριλίου, με το νέο νόμο για την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων, το κράτος επεδίωκε κυριολεκτικά να διαλύσει την Ρωσική Εκκλησία. Με τον νόμο αυτό χιλιάδες ναοί έκλεισαν, γκρεμίστηκαν ή μετατράπηκαν σε δημόσιες υπηρεσίες, πορνεία και δημόσια ουρητήρια. Αμέτρητοι κληρικοί, μοναχοί, και λαϊκοί συνελήφθησαν , εξορίστηκαν ή εκτελέστηκαν. Από το 1929 ως το 1934 επικράτησε στην Ρωσία μια τέτοια μανία καταστροφής κάθε θρησκευτικού και εκκλησιαστικού πράγματος που ανάλογή της δεν συναντά κανείς στην Ιστορία. Θησαυροί της λατρείας και της χριστιανικής τέχνης εξαφανίστηκαν, μοναστήρια, θαυμάσιοι ναοί, πραγματικά μνημεία τέχνης καταστράφηκαν οριστικά. 

Η Αγία Πετρούπολη έζησε μια φρικτή νύχτα στις 18 Φεβρουαρίου του 1932. Την νύχτα αυτή ο λαός την ονόμασε «Άγια Νύχτα». Οι άθεοι μπήκαν στα μοναστήρια της Πετρούπολης και συνέλαβαν πάνω από πεντακόσιους μοναχούς και μοναχές, καθώς και πολλούς ιερομόναχους που υπηρετούσαν σε ενορίες, λόγω του ότι είχαν καταργηθεί τα μοναστήρια τους. Από την Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι συνελήφθησαν όλα τα μέλη της αδελφότητας, σαράντα στον αριθμό, με επικεφαλείς τον Αρχιμανδρίτη Βαρλαάμ (Σατσερντότσκι) και Λεβ (Γιεγγόρωφ), καθώς και τον Αρχιεπίσκοπο Γαβριήλ (Βοεβόντιν). Όλοι τους δικάστηκαν με βάση το άρθρο58δ10 και καταδικάστηκαν σε πολλά χρόνια φυλάκισης και εξορίας. Στην πλειοψηφία τους δεν επέστρεψαν ποτέ από τα στρατόπεδα και τις εξορίες. Άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή. Ο Αρχιμανδρίτης Βαρλαάμ εργάστηκε στα καταναγκαστικά έργα στην κατασκευή του Μπελομόρ κανάλ, ενός υπερφίαλου έργου του Στάλιν, στο οποίο εργάστηκαν πάνω από 100.000 κρατούμενοι και πολλοί άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή. Το 1937 ο Αρχιμανδρίτης εκτελέστηκε στο κανάλι. Ο αρχιμανδρίτης Λέβ σκοτώθηκε στο στρατόπεδο Ουσύννικι (περιοχή Κεμερόβο) το 1941. 

Τον Οκτώβριο του 1933 οι αρχές απαγόρευσαν στον Μητροπολίτη Σεραφείμ (Τσυτσάγγωφ) να παραμείνει στην Πετρούπολη, με την πρόφαση ότι δεν έχει νόμιμο εσωτερικό διαβατήριο. Για τον ίδιο λόγο αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Πετρούπολη πάνω από διακόσιοι κληρικοί. Στις 5 Οκτωβρίου στην κενή έδρα της Πετρούπολης εξελέγη ο επίσκοπος Αλέξιος Συμάνσκι ως Μητροπολίτης Πετρουπόλεως. Η πρώην κραταιά και μεγάλη Μητρόπολη είχε σχεδόν διαλυθεί…

Ακόμη και οι κωδωνοκρουσίες εκείνη την εποχή είχαν απαγορευτεί. Ο Αριθμός των εν ενεργεία κληρικών ναών και ενοριών είχε συρρικνωθεί στο έπακρο. Πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση μέσα στην πόλη υπήρχαν 790 ναοί και υπηρετούσαν 1700 ιερείς. Τα μοναστήρια ήταν 16 και ο αριθμός των μοναχών 1629. Τον Νοέμβριο του 1933 είχαν μείνει 61 ναοί και 300 ιερείς. Τα μοναστήρια είχαν κλείσει όλα. Τον Ιούνιο του 1941 είχαν μείνει μέσα στην πόλη των 4.000.000 κατοίκων μόνο 8 (!) εκκλησίες…

Η τραγική αυτή εικόνα ήταν ίδια με την κατάσταση που επικρατούσε σ’ όλη την τότε ΕΣΣΔ. Υπήρχαν μόλις 100 ναοί ανοικτοί σ’ όλη την επικράτεια και ελάχιστοι ιερείς. Η συντριπτική πλειοψηφία των ιερέων και των μοναχών βρισκόταν στις φυλακές, σε εξορία ή στον τάφο. Με τα λόγια «ας γίνει το θέλημά Σου» χιλιάδες ιερείς και μοναχοί πήραν τον δρόμο του Σταυρού κι έχυσαν το αίμα τους υπέρ του Χριστού. 

Τα τέλη του 1935 παύθηκε η προσωρινή Πατριαρχική Σύνοδος. Σε όλη την ΕΣΣΔ είχαν απομείνει μόνο 4 ποιμενάρχες. Ο τοποτηρητής του Πατριαρχικού θρόνου Μητροπολίτης Σέργιος, ο Μητροπολίτης Λένινγκραντ Αλέξιος, ο Μητροπολίτης Ντιμιτρώφσκ Σέργιος, και ο Αρχιεπίσκοπος Πετεργκώφ Νικόλαος. Αλλά και αυτοί βρισκόταν κάτω από την μόνιμη απειλή της σύλληψης….

 

Απάντηση στο «Καλύτερο σεξ κάνουν οι άθεοι!»

Εδώ και ένα μήνα περίπου κυκλοφόρησε στο internet μια δημοσίευση με τίτλο “Καλύτερο σεξ κάνουν οι άθεοι! Έρευνα αμερικανικού πανεπιστημίου έδειξε ότι το απολαμβάνουν καλύτερα και χωρίς ενοχές”. Ομολογώ ότι καμιά φορά παρατηρώντας όλη αυτή την προπαγάνδα που γίνεται από κάποιους, δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Να γελάσω, να στεναχωρηθώ ή μήπως και τα δύο μαζί; – γιατί το θέμα είναι και κάπως λεπτό.

Υποστηρίζεται ότι σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Κάνσας που έγινε σε δείγμα 14.500 ατόμων, όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό, είναι πιο πρόθυμοι να συζητήσουν τις σεξουαλικές τους φαντασιώσεις και εμφανίζονται πιο ικανοποιημένοι με τις εμπειρίες τους. Επίσης ότι οι άνθρωποι που έχουν πίστη στο Θεό, δεν απολάμβαναν τόσο τις εμπειρίες εξαιτίας του στίγματος που δημιουργούν τα πιστεύω τους. Μάλιστα, στους δεύτερους άφηνε έντονα αισθήματα μεταμέλειας και ενοχής.

Ως απλός Ορθόδοξος Χριστιανός βλέποντας τα παραπάνω, μου δημιουργούνται κάποιες απορίες. Μήπως πρώτα από όλα ο τίτλος της δημοσίευσης είναι λάθος, δεν χαρακτηρίζει – περιγράφει σωστά δηλαδή το θέμα; Μήπως θα έπρεπε να ήταν απλά: «Οι άθεοι δεν έχουν ενοχές απέναντι στην αμαρτία» ή «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται …»; Γιατί τι σχέση έχει αυτό που διαδίδεται με το πραγματικό - βαθύτερο νόημα της έρευνας, που στο κάτω – κάτω το γνωρίζαμε κιόλας;

Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει κάτι καλό μακριά από το Θεό, ακόμα και στο θέμα των σχέσεων; Φυσικά, όταν αναφέρομαι σε σχέση, εννοώ εντός γάμου, ευλογημένη από το Θεό σχέση και όχι τις ελεύθερες σχέσεις. Γνωρίζουν αυτοί οι κύριοι και οι ψυχολόγοι που έβγαλαν τα παραπάνω συμπεράσματα, τι ψυχική ισορροπία υπάρχει μέσα στο γάμο, τι ευτυχία, τι αληθινή αγάπη και όχι ψεύτικη που αποβλέπει μόνο στις σαρκικές ηδονές και μεταχειρίζεται τον άνθρωπο σαν άψυχο αντικείμενο ηδονής; Και τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που έκαναν αυτή την έρευνα; Άθεοι είναι και αυτοί; Έχουν γνώση για την Ορθοδοξία και τον οικογενειακό βίο μέσα σε αυτή; Γιατί η έρευνα αναφέρει μόνο άτομα που ανήκουν σε αιρέσεις … Καθολικούς, Λουθηρανούς, Μορμόνους, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Πεντηκοστιανούς κ.λ.π. Πιάσαμε δηλαδή όλες τις πλάνες και βγάλαμε συμπέρασμα για τους “πιστούς” και το Θεό; Και το αστείο είναι ότι κριτικάροντας την μια πλάνη, δοξάζουμε την άλλη! Και τρέχουν κάποιοι – άθεοι - από site σε site να διαλαλήσουν τα ευχάριστα νέα …

 

Μήπως δεν γνωρίζαμε ότι ο άπιστος άνθρωπος δεν νιώθει ή νιώθει λιγότερες τύψεις απέναντι στην αμαρτία; Μήπως δεν γνωρίζαμε ότι ο αληθινός πιστός, γνωρίζοντας την αλήθεια και βιώνοντας την, πονάει για κάθε αμαρτία του, για κάθε φορά που στεναχώρησε τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό; Αυτόν που έδωσε ακόμα και τη ζωή του για να ξεπλένει τις δικές αμαρτίες.

 

Μήπως δεν γνωρίζαμε ότι μακριά από το Θεό, ο άνθρωπος διαστρέφεται ψυχικά και μπορεί όχι απλά “να συζητάει για όλες τις σεξουαλικές του φαντασιώσεις, χωρίς ενοχή” - κάτι που λέγεται λες και είναι καμιά αρετή! – αλλά να πέσει σε κάθε κακία και αμαρτία που μπορεί να υπάρξει;

 

Πραγματικά όλη αυτή η σάπια προπαγάνδα μου αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα και παρακαλώ πολύ όσοι θεωρείτε ότι το παραπάνω κείμενο σας εκφράζει, διαδώστε το, ώστε να ακούγεται και τίποτα σωστό. Όχι, όχι … μην με παρεξηγήσετε, δεν εννοώ κάτι για το άτομο μου, ένας άθλιος είμαι και εγώ απέναντι στο Θεό που παρατηρώ κάθε ημέρα το έλεος του και απορώ. Απλά κάποια πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα.

Ο Θεός να μας ελεήσει όλους μας.

Η αλήθεια της Ορθοδοξίας από μια άλλη “οπτική γωνία”

 

Προσωπικά θεωρώ πολύ ωφέλιμο το να ακούσει κανείς ένα εξορκισμό, τα λόγια ενός αληθινού δαίμονα μέσα από το στόμα ενός ανθρώπου, ενός πλάσματος του Θεού! Η γνώση που μπορεί να αποκομίσει κανείς από μια μικρή τέτοια ακρόαση, πολλές φορές μπορεί να είναι πολύ μεγάλη αφού αντικρίζουμε άμεσα και αισθητά την ίδια την αλήθεια, τον αληθινό πόλεμο του ανθρώπου, τον πραγματικό εχθρό μας που κάποιοι μέσα στην άγνοια τους, θεωρούν ότι δεν υπάρχει … Αντικρίζουμε την αλήθεια από μια άλλη οπτική γωνία.

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξη του Θεού, όταν ακούσει έναν εξορκισμό;

Όταν ακούσει από τον ίδιο το πονηρό ότι ΝΑΙ υπάρχει και μας πολεμά και ότι μας θέλει όλους δικούς του;

Όταν ακούει από το ίδιο το “στόμα του” όλα αυτά που θα ακούσετε και εσείς;

Όσα ακούγονται πραγματικά δεν μπορούν να περιγραφούν εύκολα, γι’ αυτό δεν θα σχολιάσω περισσότερο αλλά θα αφήσω στην διάθεση όποιου θέλει να ακούσει τα παρακάτω αποσπάσματα από διάφορους εξορκισμούς με την ευχή να συντελέσουν ακόμα και αυτά στην πνευματική μας αφύπνιση.

Καταλαβαίνω ότι μια τέτοια ακρόαση, δεν είναι συνήθως ευχάριστη και ίσως κάποιοι να δυσαρεστηθούν ή και να τρομάξουν. Ζητάω συγνώμη εκ των προτέρων γι’ αυτό, μπορείτε να μην πατήσετε το play, είναι επιλογή σας. Ότι και να κάνετε πάντως, εύχομαι τα καλύτερα για εσάς σε κάθε επίπεδο.

Bring Them Back

http://www.bringthemback.org

Τρεις Ιεράρχες: Οι μεγάλοι της Εκκλησίας και της Ιστορίας

Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού

Η ελληνική παιδεία και ο πολιτισμός έχουν τη δική τους εορτή. Στις 30 Ιανουαρίου εορτάζουν μαζί με την Εκκλησία μας τη μνήμη τριών ξεχωριστών προσωπικοτήτων της παγκόσμιας ιστορίας, των ισάριθμων Ιεραρχών, του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Τιμώντας εκείνους, τιμούμε μαζί όλα τα ευγενή ανθρώπινα επιτεύγματα και τον πολιτισμό, διότι αυτοί τα βίωσαν και τα καλλιέργησαν στο έπακρο και γι’ αυτό δικαίως καθιερώθηκαν προστάτες τους.

Ο Μέγας Βασίλειος γεννήθηκε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας το 330. Οι γονείς του Βασίλειος και Εμμέλεια, μαζί με τη γιαγιά του Μακρίνα, φρόντισαν να γεμίσουν την ψυχή του με ευσέβεια και αγάπη για την Εκκλησία. Σπούδασε στις πιο ονομαστές σχολές της εποχής του, με αποκορύφωμα τις φιλοσοφικές σχολές των Αθηνών. Εκεί , μαζί με το φίλο του Γρηγόριο το Ναζιανζηνό, σπούδασε τέσσερα χρόνια (351-355), φιλοσοφία, νομικά, ρητορική, γεωμετρία, αστρονομία, μουσική και ιατρική. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του επέστρεψε στην πατρίδα του και εργάστηκε ως δικηγόρος και δάσκαλος της ρητορικής. Παράλληλα επισκέφτηκε διάφορα ονομαστά μοναστικά κέντρα προκειμένου να γνωρίσει την μοναχική ζωή. Το 360 αποσύρθηκε μαζί με το φίλο του Γρηγόριο σε ερημική τοποθεσία, κοντά στον Ίρη ποταμό του Πόντου, όπου μόνασε ως το 363 μελετώντας και συγγράφοντας. Το 363 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στη Καισάρεια, αναπτύσσοντας τεράστια φιλανθρωπική δράση. Το 370 εκλέχτηκε αρχιεπίσκοπος Καισάρειας της Καππαδοκίας. Τότε αρχίζει ένα καταπληκτικό κοινωνικό έργο. Ίδρυσε την περίφημη «Βασιλειάδα», ένα τεράστιο συγκρότημα ευποιΐας, το οποίο περιλάμβανε νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, πτωχοκομείο, επαγγελματικές σχολές, κλπ. Μέσα σε αυτό έβρισκαν καταφύγιο και βοήθεια χιλιάδες άνθρωποι. Κατά τον φοβερό λιμό του 367-368 έσωσε από βέβαιο θάνατο όλους τους φτωχούς της ευρύτερης περιοχής της Καισάρειας. Ταυτόχρονα ανέπτυξε τεράστια ποιμαντική και συγγραφική δράση. Υπήρξε δεινός θεολόγος, μέγας συγγραφέας, του οποίου το έργο αποτελεί μέχρι σήμερα πρωτοπόρο. Εξαιτίας του φιλάσθενου οργανισμού του και του αφάνταστου κόπου του έργου του πέθανε νέος 49 ετών την 31 Δεκεμβρίου του 378. Η κηδεία του έγινε την 1η Ιανουαρίου του 379 με πρωτοφανείς εκδηλώσεις σεβασμού και τιμής από εχθρούς και φίλους. Η Εκκλησία μας την ημέρα αυτή τιμά την μνήμη του.

Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος γεννήθηκε το 329 στην Ναζιανζό της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του Γρηγόριος και Νόννα εύποροι όντες έδωσαν μεγάλη μόρφωση μα και ευσέβεια στο παιδί τους. Φοίτησε στις ονομαστές σχολές της Καισάρειας της Καππαδοκίας, της Καισάρειας της Παλαιστίνης, της Αλεξάνδρειας και των Αθηνών. Όπως αναφέραμε εκεί γνωρίστηκε με τον Βασίλειο. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του γύρισε στην Ναζιανζό και προτίμησε να αφιερωθεί στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Μόνασε για ένα χρόνο μαζί με το Βασίλειο στον Ήρι ποταμό του Πόντου και στη συνέχεια χειροτονήθηκε επίσκοπος Σασίμων. Το 379 σύνοδος επισκόπων της Αντιόχειας αποφάσισε να μεταβεί ο Γρηγόριος στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να αντιμετωπισθεί η αρειανική λαίλαπα στην Βασιλεύουσα. Με ορμητήριο ένα μικρό ναό κήρυττε στα πλήθη και σε μικρό χρονικό διάστημα κατόρθωσε να αναχαιτίσει την αίρεση. Το 380 αναδείχτηκε αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινούπολης χωρίς ουσιαστικά να το επιθυμεί. Όταν κάποιοι αμφισβήτησαν την εκλογή του για τυπικούς λόγους παραιτήθηκε και επέστρεψε στην Καππαδοκία, ζώντας το υπόλοιπο του βίου του με προσευχή, άσκηση, φιλανθρωπία και ησυχία. Συνέγραψε τεράστιο θεολογικό και ποιητικό έργο. Πέθανε στις 25 Ιανουαρίου του 390. Την ημέρα αυτή τιμά η Εκκλησία τη μνήμη του.

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 354. Ο πατέρας του ήταν ειδωλολάτρης, τον οποίο μετέστρεψε στον Χριστιανισμό η σύζυγός του και μητέρα του Ιωάννη υπέροχη Ανθούσα. Αφού ολοκλήρωσε την εγκύκλιο μόρφωσή του, προσκολλήθηκε στον ονομαστό ειδωλολάτρη Λιβάνιο ώστε να συμπληρώσει τις σπουδές του στην ρητορική και τη φιλοσοφία. Η επίδοσή του ήταν τέτοια ώστε ο Λιβάνιος τον προόριζε για διάδοχό του στη Σχολή! Αμέσως μετά σπούδασε Θεολογία στην ονομαστή Θεολογική Σχολή της Αντιόχειας. Άσκησε για λίγο χρόνο το επάγγελμα του ρήτορα, στο οποίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Όμως πολύ γρήγορα εγκατέλειψε την κοσμική δόξα, το προσοδοφόρο επάγγελμα και τις ιαχές του πλήθους και αφιερώθηκε στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Το 380 χειροτονήθηκε διάκονος και το 385 πρεσβύτερος στην Αντιόχεια. Για δεκατρία ολόκληρα χρόνια εργάστηκε δραστήρια και αναδείχθηκε πρότυπο ποιμένα, διδασκάλου και κοινωνικού εργάτη. Πλήθος αναξιοπαθούντων έβρισκαν κοντά του πνευματική και υλική στήριξη. Το 398 οδηγήθηκε παρά τη θέλησή του να αναλάβει το θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Ως Αρχιεπίσκοπος της Βασιλεύουσας ανέλαβε έναν τιτάνιο αγώνα κατά της διαφθοράς και της ακολασίας που είχε επικρατήσει στην πλούσια πρωτεύουσα του κράτους. Ξεκίνησε το ξεκαθάρισμα από την Εκκλησία και έφτασε μέχρι τα ανάκτορα και ιδιαίτερα στηλίτευσε την διεφθαρμένη αυτοκράτειρα Ευδοξία Ήρθε σε ρήξη με τους ισχυρούς του χρήματος και της κρατικής εξουσίας. Όλοι αυτοί κατόρθωσαν ακόμα και με απόφαση ψευδοσυνόδου (Ιέρειας του 407) να εξοριστεί δύο φορές στον Πόντο. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 δεν άντεξε τις κακουχίες και πέθανε καθ’ οδόν στα βάθη της Αρμενίας.

Το έργο του Ιωάννη υπήρξε τεράστιο. Το συγγραφικό του έργο κολοσσιαίο. Η κοινωνική του προσφορά ανεκτίμητη. Η Εκκλησία μας του προσέδωσε τον τίτλο Χρυσόστομος, διότι υπήρξε πραγματικά ο μεγαλύτερος Πατέρας ρήτορας, το γλυκόλαλο αηδόνι της Εκκλησίας, όπως παρατηρεί σύγχρονος στοχαστής. Η μνήμη του εορτάζεται στις 13 Νοεμβρίου.

Η τριάδα των κορυφαίων αυτών ιεραρχών της Εκκλησίας μας, έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση των πιστών, αλλά και της ανθρώπινης ιστορίας, ως οι φωτεινές εκείνες προσωπικότητες οι οποίες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του παγκόσμιου πολιτισμού. Είναι οι εκπρόσωποι μιας πλειάδας φωτόμορφων πατέρων της Εκκλησίας μας οι οποίοι όχι μόνο διέσωσαν ό,τι πολύτιμο είχε δημιουργήσει η ανθρώπινη διάνοια ως τότε, κυρίως των ελλήνων, αλλά μέσα στο πνεύμα του φωτός, της ελευθερίας και της αγάπης της απαράμιλλης διδασκαλίας του Χριστού, συνέθεσαν τον νέο πολιτισμό του κόσμου, τον ελληνοχριστιανικό.

Οι τρεις Ιεράρχες έχουν καθιερωθεί ως οι προστάτες των γραμμάτων και του πολιτισμού από τον 10ο κιόλας αιώνα από τον φωτισμένο επίσκοπο Ευχαϊτών Ιωάννη Μαυρόποδα. Εκείνος είχε βάλλει τέλος στην ιερή διαμάχη στους κόλπους της Εκκλησίας για το ποιος από τους τρεις Ιεράρχες υπήρξε ο πιο σπουδαίος. Τέτοια ήταν η επίδραση των μεγάλων αυτών προσωπικοτήτων στη συνείδηση των πιστών! Έτσι από τότε στην ιερή κοινή μνήμη τους (30 Ιανουαρίου) μαζί με αυτούς τιμώνται τα γράμματα και εορτάζουν οι παράγοντες της παιδείας, διδάσκοντες και διδασκόμενοι.

Οι υπέροχες φωτεινές αυτές προσωπικότητες αποτελούν την ηχηρή απάντηση σε όσους είτε από άγνοια, είτε από σκόπιμη εμπάθεια συκοφαντούν τον Χριστιανισμό ως δήθεν σκοταδιστικό σύστημα, το οποίο κατάστρεψε τον αρχαίο πολιτισμό και οδήγησε την ανθρωπότητα στο σκοτεινό μεσαίωνα. Οι τρεις Ιεράρχες, και το σύνολο σχεδόν των πατέρων της Εκκλησίας μας, υπήρξαν φορείς υψηλής μορφωτικής στάθμης. Ο Μέγας Βασίλειος κατείχε όλη σχεδόν τη γνώση της εποχής του, ήταν θεολόγος, φιλόλογος, ιατρός, γεωμέτρης, φυσιοδίφης, νομικός, ρήτορας, μουσικός, κλπ. Ο Γρηγόριος υπήρξε μέγας θεολόγος, απαράμιλλος ποιητής αρχαϊκών στίχων, ρήτορας και φιλόσοφος. Χάρη στην κολοσσιαία μόρφωσή του διετέλεσε καθηγητής των ονομαστών φιλοσοφικών σχολών των Αθηνών! Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος υπήρξε ονομαστός ρήτορας, νομικός, θεολόγος, άριστος φιλόλογος και απαράμιλλος χειριστής του λόγου, γι' αυτό ονομάστηκε και Χρυσόστομος. Ο ονομαστός εθνικός δάσκαλός του Λιβάνιος είχε πει με πίκρα πως τον υπέροχο αυτό μαθητή του τον κέρδισε ο Χριστιανισμός και έτσι ο εθνισμός έχασε μια σπάνια πνευματική προσωπικότητα!

Η συγκεκριμένη ιστορική περίοδος που έζησαν ήταν εποχή μεταβατική, έντονων πνευματικών συγκρούσεων. Ο αρχαίος κόσμος έδυε κάτω από την ιστορική αναγκαιότητα και μια νέα πραγματικότητα έπαιρνε τη θέση του στο πνευματικό στερέωμα, ο Χριστιανισμός. Αυτή η μετάβαση δεν έγινε χωρίς συγκρούσεις και τριβές. Ο θνήσκων εθνισμός ανθίστατο με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει. Η θλιβερή περίπτωση του ψευτορομαντικού Ιουλιανού (361-363) να νεκραναστήσει την ειδωλολατρία με τη βία και τους διωγμούς κατά του Χριστιανισμού, χωρίς φυσικά αποτέλεσμα, αποτελεί μια φανερή πτυχή της ταραγμένης εκείνης εποχής. Οι εν λόγω πατέρες όμως όχι μόνο είδαν την, χωρίς πισωγύρισμα, ροή των ιστορικών πραγμάτων αλλά συνέβαλλαν θετικά σ' αυτό. Παράλληλα κράτησαν συνετή στάση μπροστά στις βαρβαρότητες του εθνισμού. Είναι χαρακτηριστική η επιστολή του Γρηγορίου προς τον φίλο του και πρώην συμμαθητή του Ιουλιανό. Προέτρεπε τον φανατικό αυτοκράτορα να μελετήσει καλλίτερα τον ελληνισμό ώστε να διδαχθεί μέσα από αυτόν ότι δεν δικαιολογούνται διωγμοί και κακουργίες στο όνομα αυτού. "Το ελληνίζειν εστί πολυσήμαντον" τόνιζε ο σοφός ιεράρχης. Μετά την επιστολή αυτή ο θηριώδης αυτοκράτορας άρχισε να αλλάζει στάση κατά των Χριστιανών.

Οι τρεις Ιεράρχες δεν ήταν μόνο θιασώτες του λόγου, αλλά και ακάματοι εργάτες του έργου. Μια σύντομη ματιά στο βίο τους, μας βεβαιώνει για το πολύπλευρο ποιμαντικό, κοινωνικό και πνευματικό τους έργο. Όπως προαναφέραμε η περίφημη και μοναδική "Βασιλειάδα" του Μ. Βασιλείου στην Καισάρια της Καπαδοκίας, οι τιτάνιοι αγώνες κατά των αρειανών της Κωνσταντινούπολης του Γρηγορίου και το θαυμαστό φιλανθρωπικό έργο του Χρυσοστόμου στην Αντιόχεια και μετά στην Κωνσταντινούπολη, είναι κάποιες από τις δραστηριότητές τους. Παράλληλα μας άφησαν ένα απέραντο συγγραφικό έργο, στο οποίο διασώζεται όχι μόνο ο μοναδικός ελληνικός λόγος και ό,τι καλό είχε δημιουργήσει η αρχαιότητα. Αναφέρω για παράδειγμα τους 17.000 ποιητικούς στίχους του Γρηγορίου οι οποίοι είναι εφάμιλλοι των έργων των μεγάλων ποιητών της ελληνικής αρχαιότητας. Αναφέρω ακόμα και τις προτροπές του Βασιλείου ώστε να ωφεληθούν οι νέοι μελετώντας επιλεκτικά τους έλληνες σοφούς και συγγραφείς.

Οι μεγάλοι αυτοί πατέρες δεν καλλιέργησαν στα πρόσωπά τους μόνο το πνεύμα, αλλά και την αρετή. Τα ιερά συναξάριά τους αναφέρονται με λεπτομέρειες στην καλλιέργεια και τη βίωση των αρετών στην καθημερινή τους ζωή. Παροιμιώδης υπήρξε , για παράδειγμα, η ακτημοσύνη του Βασιλείου, η γλυκύτητα και η ευγένεια του χαρακτήρα του Γρηγορίου και η συμπόνια προς τους ενδεείς του Χρυσοστόμου. Τα γνήσια ανθρώπινα πρότυπα, που σκιαγραφούσαν στα συγγράμματά τους, μιμούνταν πρώτοι αυτοί.

Οι τρεις αυτοί μεγάλοι "φωστήρες της τρισηλίου Θεότητος" πρέπει να αποτελούν και στις ασέληνες σκοτεινές μέρες μας φωτεινά ορόσημα και πνευματικοί δείκτες τόσο όλων των παραγόντων της παιδείας όσο και όλων των σκεπτόμενων ανθρώπων. Ο πνευματικός αποπροσανατολισμός και η πολιτιστική πενία της εποχής μας επιβάλλει να στραφούμε στις καθάριες πνευματικές πηγές των προγόνων μας, να ενστερνιστούμε τις διαχρονικές ιδέες τους, όπως αυτές καλλιεργήθηκαν μέσα στην ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, ώστε να μπορέσουμε να βγούμε από το πνευματικό τέλμα που μας εγκλώβισε η σύγχρονη απολυτοποίηση της τεχνολογίας σε βάρος του πνευματικού πολιτισμού.

Πηγή: http://aktines.blogspot.com

Η πτώσις του Κομμουνιστικού αθεϊσμού

Μια εικοσαετία ἀπό τότε. 1990–2010. Ὁ μέγας θρίαμβος τοῦ Χριστιανισμοῦ: Ἡ πτῶσις τοῦ ἀθεϊστικοῦ Σοβιετικοῦ καθεστῶτος. Τό γεγονός, τό ὁποῖον συνεκλόνισε τόν κόσμον. Οἱ δικτάτορες ἔπεσαν. Οἱ Ναβουχοδονόσορες, οἱ Νέρωνες, οἱ Δέκιοι καί οἱ Διοκλητιανοί συνετρίβησαν. Τά στρατόπεδα Γκουλάγκ, αἱ φυλακαὶ καί αἱ ψυχιατρικαὶ κλινικαὶ τῆς κολάσεως τῶν βασανιστηρίων, ἔκλεισαν. Αἱ συλλήψεις ἐσταμάτησαν.

Οἱ ἱεροί χριστιανικοί ναοί ἄνοιξαν εἰς ὁλόκληρον τήν χώραν καί εἰς ὅλας τάς ὁμοιοπαθεῖς χώρας. Αἱ ἱεραί Μοναί, καί αὐταί ἀποκτοῦν τήν ἀναγέννησίν των.

Οἱ κώδωνες τῶν Ἱερῶν Ναῶν, οἱ ὁποῖοι ἐσίγησαν ἐπί 72 ἔτη, ἠχοῦν καί πάλιν χαρμοσύνως. Αἱ Ἐκκλησιαστικαί καί Θεολογικαί Σχολαί –προσφάτως καί εἰς τήν Δημοτικήν καί Μέσην ἐκπαίδευσιν– ἐπαναρχίζουν τήν Χριστιανικήν Κατήχησιν.

Τά ἱερά λείψανα ἐπαναφέρονται θριαμβευτικῶς καί λιτανεύονται καθ΄ ἅπασαν τήν Ρωσίαν καί τάς ἄλλας ὁμοδόξους Ἐκκλησίας. Εἰδικῶς, ἡ μεγάλη λειψανοθήκη, ἡ περιέχουσα τό λείψανον τοῦ ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ἀπωλεσθεῖσα ἐπί τόσα πολλά ἔτη, ἀνευρίσκεται πεταμένη εἰς τό ἀθεϊστικόν μουσεῖον καί λιτανεύεται εἰς πᾶσαν τήν χώραν, ὡς ὁ ὕψιστος θρίαμβος τῆς εὐσεβείας τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ. Τά Κατηχητικά σχολεῖα εἶχον καί αὐτά καταργηθῆ. Ἄλλωστε, τό 1947 τό ἐπιτελεῖον τῶν ρωσικῶν κομμουνιστικῶν νεολαιῶν εἶχεν ἐκδώσει δεκάλογον, τοῦ ὁποίου ἄρθρον ἔλεγεν ὅτι: «ἄν δέν εἶσαι ἐν πεποιθήσει ἄθεος, δέν μπορεῖς νά εἶσαι καλός κομμουνιστής». Καί ἐκεῖ πού δέν ὑπῆρχεν οὔτε ἕνας μαθητής τοῦ Κατηχητικοῦ σχολείου,τώρα, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας δηλώνει ὅτι, ὑπάρχουν καί λειτουργοῦν 11.000 Κατηχητικά σχολεῖα.

Ποῦ εἶναι λοιπόν οἱ νέοι πολέμιοι καί διῶκται τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἁγίας Του Ἐκκλησίας; Ποῦ εἶναι ὁ Μάρξ, ὁ Λένιν, ὁ Στάλιν, ὁ Κροῦστσεφ, ὁ Μπρέζνιεφ; «Σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν». Ἡ ἀθεΐα τούς ἐσκλήρυνε καί νοῦν καί καρδίαν. Τούς μετεποίησεν εἰς υἱούς τῆς κολάσεως. Δέν ἔμαθον ὅτι, «ἡ Ἐκκλησία πολεμουμένη νικᾶ˙ ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται˙ κλυδωνίζεται, ἀλλʼ οὐ καταποντίζεται˙ παλαίει ἀλλ΄ οὐχ ἡττᾶται....».

Ὁ Ἰησοῦς «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. ΣΤ΄ 2).Ὦ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, σοί πρέπει δόξα, τιμή καί προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

«Ορθόδοξος Τύπος» 14/01/2011

 

Πηγή: http://aktines.blogspot.com

 

Ιερέας κάνει έρανο αγάπης σε νυχτερινά κέντρα.

Είναι ίσως ο μοναδικός ιερέας στην Ελλάδα που αργά το βράδυ, όταν οι υπόλοιποι ιερωμένοι ξεκουράζονται, αυτός χωρίς φόβο χτυπάει την πόρτα επιχειρηματιών νυχτερινών κέντρων αλλά και καλλιτεχνών. Πρόσφατα μάλιστα, ο παπά-Θωμάς, όπως τον αποκαλούν οι ενορίτες του Αγίου Ανδρέα στα Άνω Πατήσια, όπου λειτουργεί, έκανε για ακόμη μία φορά τη νυχτερινή βόλτα του συλλέγοντας τρόφιμα και χρήματα για το φιλόπτωχο ταμείο. Ο Βασίλης Καρράς, ο Νίκος Οικονομόπουλος, ο Νίνο, ο Νίκος Κουρκούλης, η Κέλλυ Κελεκίδου, ο Αντώνης Ρέμος, η Άννα Βίσση, οι επιχειρηματίες Νίκος και Θανάσης Πριόβολος και ο Θανάσης Παπαγεωργίου είναι μερικοί μόνον από τους επωνύμους που υποστηρίζουν το έργο τού ιερέα. «Δεν θεωρώ πως κάνω κάτι κακό. Έχω κουπόνια εράνου αγάπης και τα μοιράζω, όπως κάνω και την ημέρα. Έχω πολλούς φίλους το βράδυ, επιχειρηματίες και καλλιτέχνες. Τους γνωρίζω πολλά χρόνια και πάντοτε με βοηθάνε στο έργο μου. Να, εδώ έχω σημειώσει τα ονόματά τους. Δεν ήθελα να ξεχάσω κανέναν. Θέλω να αναφέρω όλους όσοι μας βοηθάνε»  «Αυτό εδώ μου το έστειλε πριν από λίγες ημέρες από τη Θεσσαλονίκη ο Βασίλης Καρράς. Διακόσια κιλά λάδι της δικής του σοδειάς, μαζί με δύο αυτοκίνητα γεμάτα τρόφιμα, που πήγα και τα παρέλαβα προσωπικά, και πενήντα κούκλες για να τις μοιράσουμε σε κοριτσάκια φτωχών οικογενειών» λέει ο ιερέας για τον γνωστό τραγουδιστή, με τον οποίο είναι φίλοι εδώ και χρόνια.

Ο Αντώνης Ρέμος επίσης είναι από τους καλλιτέχνες που συμπαραστέκονται στο φιλανθρωπικό έργο του πατέρα Θωμά. «Ο Αντώνης μας έδωσε 2.000 κουτιά γάλα». Η Κέλλυ Κελεκίδου και ο Νίκος Κουρκούλης, ο Νίνο, ο Γιώργος Σαμπάνης, ο Νίκος Οικονομόπουλος αλλά και η Άννα Βίσση είναι μερικοί ακόμη από τους επώνυμους φίλους του ιερέα. «Κάποιοι αγοράζουν κουπόνια, άλλοι μας δίνουν τρόφιμα. Ο,τι έχει ευχαρίστηση ο καθένας είναι δεκτό αρκεί να το δίνει με την καρδιά του» σημειώνει και τονίζει: «Δεν ζητιανεύω. Ζητώ βοήθεια. Έχω στενοχωρηθεί αρκετά με τον Γιάννη Πάριο, όχι επειδή δεν θέλησε να ενισχύσει το έργο μας αλλά επειδή ειρωνεύτηκε. Δεν πιέζω κανέναν να βοηθήσει, αλλά δεν επιτρέπω να αμφισβητεί και αυτό που κάνουμε» τονίζει ο ιερέας και σημειώνει: «Θέλω να πιστεύω όμως πως ήταν η κακιά στιγμή».

Το κράτος φεύγει, ο ιερέας μένει ...

Στις 5 συνταξιοδοτήσεις Δημοσίων Υπαλλήλων , ένας θα προσλαμβάνεται. Τάδε έφη ΔΝΤ, αυτά προτείνει και η Κυβέρνηση, ώστε να ξελαφρώσει ο Δημόσιος τομέας από το υπερβάλλον προσωπικό. Υπάρχει όμως λόγος να εφαρμοσθεί ο ίδιος κανόνας και στις χειροτονίες ιερέων; Σαφώς όχι.

Πρώτον, διότι οι ιερείς δεν είναι απλοί Δημόσιοι Υπάλληλοι, αλλά θρησκευτικοί λειτουργοί. Αυτό το αναγνώρισε και επισήμως η Πολιτεία εξαιρώντας από τη δικαιοδοσία του ΑΣΕΠ τον διορισμό εφημερίων. Δεύτερον, διότι τη διακονία και τις πνευματικές, κοινωνικές και διοικητικές υπηρεσίες που προσφέρει ο ιερέας δεν μπορεί να τις προσφέρει οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο με άλλη ιδιότητα. Μπορεί τα κενά που έχει λ.χ. το ΙΚΑ να τα συμπληρώσουμε με διοικητικούς υπαλλήλους που περισσεύουν από μία ΔΕΚΟ, όμως την κενή θέση ιερέως στο χωριό, δεν μπορεί να την καλύψει ο μηχανοδηγός του ΟΣΕ ή ο πιλότος της πρώην κρατικής ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ. Μόνο χειροτονημένος από Ορθόδοξο κανονικό Επίσκοπο κληρικός μπορεί να εκπληρώσει αυτά τα καθήκοντα. Τρίτον, διότι οι χειροτονίες κάθε χρόνο ανέρχονται σε λίγες εκατοντάδες, άρα δεν προκύπτει ιδιαίτερη επιβάρυνση του Δημοσίου. Τέταρτον, διότι θα πληγούν κυρίως οι ακριτικές Μητροπόλεις που έχουν πολλά κενά. Πέμπτον, διότι θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες και για τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία μας. Η Εκκλησία της Ελλάδος έχει αποσπάσει κληρικούς της σε περιοχές ποιμαντικής ευθύνης του Οικουμενικού Πατριαρχείου (π.χ. Γερμανία), αλλά και άλλων Πατριαρχείων, όπως π.χ. στην Αφρική. Αλλά και κατά τρόπο άμεσο πλήττεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο, στο οποίο υπάγονται εκκλησιαστικώς η Κρήτη και τα Δωδεκάνησα. Πώς θα ζητεί η Ελληνική Πολιτεία από την Τουρκία και τη διεθνή κοινότητα να σεβασθούν τα θρησκευτικά, εκπαιδευτικά και ιδιοκτησιακά δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όταν η ίδια θα έχει περιορίσει τη δυνατότητα του Πατριαρχείου να χειροτονεί κληρικούς;

Σε πολλές ακριτικές περιοχές, αλλά και σε ορεινά η απομακρυσμένα χωριά της υπόλοιπης Ελλάδας ο παπάς είναι ο μόνος που έχει μείνει κοντά στους λίγους κατοίκους και τους προσφέρει στήριγμα, παρηγοριά, ηθική συμπαράσταση, πνευματική συμβουλή, κοινωνική διακονία. Το κτύπημα της καμπάνας είναι το μόνο που έχει απομείνει σ’ αυτούς τους ανθρώπους για να μην απογοητευθούν τελείως και φύγουν. Κάποτε υπήρχε αστυνομικός σταθμός. Τώρα έφυγε και μεταφέρθηκαν οι αρμοδιότητες στη γειτονική -ή και σε πιο μακρυνή πόλη. Υπήρχαν πριν από λίγες δεκαετίες δημοτικά σχολεία, έστω και μονοθέσια ή διθέσια. Έκλεισαν και αυτά. Λειτουργούσε υποτυπωδώς κάποιο γραφείο των ΕΛΤΑ ή κάποια θυρίδα Τραπέζης. Πάνε, έφυγαν, έπεσαν θύμα του συγκεντρωτισμού. Ο Καποδίστριας και ο Καλλικράτης κατήργησαν και την βαθμίδα της κοινοτικής αυτοδιοίκησης που έδινε μία αίσθηση ζωντάνιας στα χωριά. Τώρα ταξιδεύει χιλιόμετρα ο κάτοικος του χωριού για να βρει το Δημαρχείο. Στις μεθοριακές περιοχές της Ηπείρου και της Μακεδονίας διαλύθηκαν τα στρατόπεδα ή μειώθηκαν οι στρατιώτες που έδιναν κίνηση στην οικονομία και αίσθημα ασφαλείας στον πληθυσμό.

Το κράτος, λοιπόν, έφυγε από αυτά τα χωριά. Και τί έμεινε; Μόνον ο ιερέας. Δάσκαλος και γιατρός μαζί. Παιδαγωγός και παρηγορητής. Παρών δίπλα τους στις πιο μεγάλες χαρές και στις πιο μεγάλες λύπες. Και θέλουμε τώρα και αυτόν να τον καταργήσουμε; Θέλω να πιστεύω ότι η Κυβέρνηση καταλαβαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να τα ισοπεδώνουμε όλα στο όνομα του Μνημονίου και του ΔΝΤ. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχει η καλή διάθεση και από πλευράς Εκκλησίας και από πλευράς Πολιτείας να βρεθεί λύση.

Μερικοί αγνοούντες ή κακόπιστοι διερωτώνται γιατί μισθοδοτούνται οι ιερείς από το Κράτος. Τους εξηγούμε ότι αυτό περιλαμβάνεται στη γραπτή σύμβαση του 1952 μεταξύ της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Ελληνικής Κυβερνήσεως με Πρωθυπουργό τον Νικόλαο Πλαστήρα. Τότε η Εκκλησία συμφώνησε να παραχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας που της είχε απομείνει για να ανακουφισθούν οι ανάγκες του λαού μας μετά από την αιματοβαμμένη δεκαετία 1940-1950. Σε αντάλλαγμα η Πολιτεία ανέλαβε τη μισθοδοσία του Κλήρου. Ακούονται, όμως, και διάφορες φωνές που προτείνουν με πρόσχημα την οικονομική κρίση τον λεγόμενο «χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας». Ο καθένας εννοεί ίσως με διαφορετικό τρόπο αυτό τον όρο. Άλλωστε για να υπάρξει χωρισμός πρέπει να προϋπάρχει ... γάμος και αυτό δεν ισχύει. Οι ρόλοι είναι διακριτοί στο ισχύον Σύνταγμα. Επειδή, όμως, η συζήτηση εντείνεται στις ημέρες μας, κρίνω σκόπιμο να θυμίσω τις απόψεις ενός έγκυρου νομικού.

Ο διακεκριμένος Συνταγματολόγος και σήμερα Υπουργός κ. Ανδρέας Λοβέρδος έγραφε στις 21.5.2000 στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ τα εξής: «Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι δεν πρέπει να υπάρξει διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας. Θεωρούσαμε επιβεβλημένο αυτόν τον διαχωρισμό τον καιρό που στην Ελλάδα είχαμε βαρύτατες προσβολές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ειδικά του δικαιώματος της θρησκευτικής συνείδησης. Αυτό το αγαθό πλέον προστατεύεται.... Δεν επιθυμώ την Εκκλησία «νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου» όπως την θέλει ο χωρισμός Κράτους Εκκλησία. Επιθυμώ την Ορθόδοξη Εκκλησία ως επικρατούσα στη χώρα μας θρησκεία, να έχει την αναγνώριση του άρθρου 3 του Συντάγματος, με κριτήριο του τί ασπάζεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών».

Στη δύσκολη εποχή μας με την πολυσχιδή κρίση κινδυνεύει η κοινωνία μας να κυριευθεί από απελπισία και απαισιοδοξία. Η πίστη στον Θεό και η πνευματική συμπαράσταση του Ορθοδόξου κληρικού μπορούν να ρίξουν βάλσαμο στη ψυχή του λαού μας.

Κ.Χ. 15.1.2011

Πηγή: http://www.antibaro.gr

Η προσφορά της Εκκλησίας

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

Eυκαίρως - ακαίρως προβάλλεται το «επιχείρημα» ότι το Κράτος πρέπει να πάρει την εκκλησιαστική περιουσία, διότι έχει αναλάβει τη μισθοδοσία των Εφημερίων (από το 1945) και των Επισκοπων (από το 1980). Αποσιωπάται, όμως, το γεγονός ότι η μισθοδοσία αυτή αποτελεί συμβατική υποχρέωση του Κράτους, έναντι των μεγάλων παραχωρήσεων γης στις οποίες είχε προβεί η Εκκλησία της Ελλάδος, κυρίως από το 1922 (ως το 1932, για την αποκατάσταση προσφύγων της Μικράς Ασίας, και κατά το 1952 οπότε το Κράτος πήρε τα 4/5 (80%) της καλλιεργούμενης ή καλλιεργήσιμης εκκλησιαστικής αγροτικής γης, στο 1/3 της πραγματικής αξίας της, ενώ και από τις ακαθάριστες εισπράξεις των ιερών ναών το Κράτος λαμβάνει το 35%! (Ας σημειωθεί, παρενθετικά, ότι η κρατική αυτή επιβουλή δεν άγγιξε ποτέ τήν Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Ελλάδος, διότι με την Συνθήκη του Λονδίνου, το 1830, οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις επέβαλαν στο νεοελληνικό κρατίδιο να μη τη θίξει ποτέ. Έτσι, στα χρόνια που παρήλθαν, παρέμεινε αλώβητη και πολλαπλασιάστηκε). Η αλήθεια, για τη μισθοδοσία από το Κράτος των κληρικών, είναι αυτή που επεσήμανε κάποτε ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου: Αποτελεί ελάχιστη ανταπόδοση του Κράτους σ’ αυτά που η Ορθοδόξη Εκκλησία έχει δώσει σε ψυχές και περιουσία, για την επιβίωση του Έθνους!

(Ευαγγέλου Π. Λέκκου, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ: Οι προκαταληψεις, οι μύθοι, η αληθεια)

Η προσφορά της Εκκλησίας σήμερα

 

574 οικογένειες που ζουν στην περιφέρεια της Θράκης απέκτησαν τρίτο παιδί μέσα στα τελευταία δύο χρόνια! Αυτό ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος τύπου της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, μητροπολίτης σπάρτης κ. Ευστάθιος, προσθέτοντας ότι η Εκκλησία θα ενιχύσει τις οικογένειες αυτές με 40.000 δραχμές το μήνα.

Η ενίχυση των οικογενειών που αποκτούν τρίτο παιδί στους νομούς Ξάνθης, Ροδόπης, και Έβρου αποφασίστηκε το φθινόπωρο του 1999, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της υπογεννητικότητας που μαστίζει τις ακριτικές περιοχές.

Χαιρόματε για την επιτυχία αυτού του μέτρου, που είναι μία κίνηση συμπαράστασης προς τον ακριτικό λαό της ΑΔΙΚΗΜΕΝΗΣ (από την Πολητεία) ΘΡΑΚΗΣ ΜΑΣ , κι ευχόματε ο Θεός να φωτίζει τους εκκλησιαστικούς μας ηγέτες σε εμπνευσμένες προσπάθειες για το καλό της Εκκλησίας και της πατρίδας μας! (Πηγή στοιχείων περιοδικό "ΑΠΟΛΥΤΡΟΣΙΣ", αρ. φυλ. 675 "Μάρτιος 2002", σελ. 51, 61).

Τι προσφέρει η Εκκλησία: Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας λειτουργεί σήμερα με ευθύνη της στη χώρα μας 81 γηροκομεία, 19 ιδρύματα για άτομα με ειδικές ανάγκες, 12 θεραπευτήρια χρονίως πασχόντων, 9 νοσοκομεία - ιατρεία, 4 ορφανοτροφεία και οικοτροφεία, 13 φοιτητικές εστίες, βρεφοκομεία και βρεφονηπιακούς σταθμούς, 1 ίδρυμα τυφλών και 7 ιδρύματα ψυχιατρικής φροντίδας. Εκτός από αυτά λειτουργούν ένα πλήθος εκκλησιαστικών κατασκηνώσεων, ενοριακά συσσίτια, ιδρύματα υποτροφιών, κληροδοτήματα που χρήζουν συντήρησης, τράπεζες αίματος, σχολές αγιογραφίας και βυζαντινής μουσικής, 43 σχολές διαφόρων ειδικοτήτων. Σ’ όλα αυτά να προστεθούν και αρκετές δεκάδες εκατομμυρίων δραχμών, που διατίθενται κάθε χρόνο για έργα φιλανθρωπίας και κοινωνικής προσφοράς.

Σημειωτέον ότι τα έργα της Εκλλησίας γίνονται απλά και αθόρυβα χωρίς διαφημίσεις και τυμπανοκρουσίες, χωρίς μεγαλόστομες εξαγγελίες και δημοσιογραφικές καμπάνιες. Τα βλέπουν όλοι όσοι έχουν μάτια.Οι άλλοι, τυφλοί, εξακουλουθούν να αναρωτιούνται και να ρωτούν, χωρίς να μπορούν ποτέ να μάθουν, τι προσφέρει η Εκκλησία. (περ. "ΑΠΟΛΎΤΡΟΣΙΣ", αρ. φυλ. 676 "Απρίλιος 2002", σελ. 84).

 

ΕΒΔΟΜΑΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Λόγοι του Ιερού Χρυσοστόμου για την Ιεραποστολή

«Μη μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια, ας ανασκουμπωθούμε' μόνο τότε θα καταφέρουμε να ανασύρουμε του ειδωλολάτρες από την πλάνη. Όταν όμως μιλάμε για υψηλές έννοιες και παράλληλα στην πράξη ενεργούμε κάθε ασχήμια, τι μάτια θα ’χουμε να τους αντικρύσουμε; Πως θα τολμήσουμε να συζητήσουμε για τα δόγματα; Πες μου, δηλαδή, τι θα ’χεις να πεις στον ειδωλολάτρη όταν είσαι σφετεριστής και πλεονέκτης; Θα του πεις να εγκαταλείψει την ειδωλολατρία; Να αποκτήσει φόβο Θεού; Να μη προσκολλάται στα λεφτά; Μα θα γελάσει μαζί σου και θα σου πει' δεν τα λες καλύτερα αυτά στον εαυτό σου πρώτα; Δεν είναι εξίσου σφαλερό να λατρεύει τα είδωλα ο ειδωλολάτρης και να κάνει το ίδιο κι ο χριστιανός; Πώς θα μπορέσουμε να τους απαλλάξουμε από εκείνη την ειδωλολατρία από την οποία εμείς δεν απαλλασόμαστε; Ο εαυτός είναι πιο κοντά μας απ’ ότι ο συνάνθρωπός μας. Όταν δεν είμαστε σε θέση να πείσουμε τον εαυτό μας, πως θα πείσουμε τους άλλους;» (PG 60, 440).

Το πλαίσιο εργασίας μας

Το Γραφείο Εξωτερικής Ιεραποστολής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος μεριμνά'

• για την ανέγερση και τον εξοπλισμό ναών και ιεραποστολικών εγκαταστάσεων
• για την προμήθεια ειδών αναγκαίων για την ιεραποστολική εργασία
• για τη μισθοδοσία των ιθαγενών κληρικών
• για τη μετάφραση Ακολουθιών σε τοπικές γλώσσες
• για την προετοιμασία κατηχητικών βοηθημάτων στην αγγλική γλώσσα
• για τη λειτουργία εκπαιδευτικών μονάδων
• για την εκπαίδευση προσωπικού και συνεργατών των των ιεραποστολικών κλιμακίων
• για τη λειτουργία νοσηλευτικών μονάδων
• για την εξεύρεση προσώπων που θα διακονήσουν την ιεραποστολή
• για διάδοση της ιδέας της ιεραποστολής.

(Από «Φωνή Κυρίου», εβδιμαδιαίο φύλλο της «Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2003).

 

Οι χώρες της Ιεραποστολής

 

Στην Αφρική (30) : Ουγκάντα, Κένυα, Τανζανία, Καμερούν, Τσάντ, Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, Γκαμπόν, Ισημερινή Γουινέα, Νησιά Αγιού Θωμά, Γκάνα, Ακτή Ελεφαντοστού, Μάλι, Μπουρκίνα Φάσω, Γουινέα Μπισάω, Γουινέα, Γκάμπια, Σενεγάλη, Λιβερία, Σιέρα Λεόνε, Νιγηρία, Μπενίν, Κογκό, Μπραζαβίλ, Ζιμπάμπουε, Αγκόλα, Μοζανβίκη, Μαδαγασκάρη, Μαυρίκιος, Ρεγιουνιόν, Ζάμπια.

Στην Ασία (7) : Κορέα, Χόνγκ Κόνγκ, Ινδίες, Ινδονισία, Φιλιππίνες, Ταϋλάνδη, Ταϊβαν.

Στην Αμερική (16): Παναμάς, Αϊτή, Κούβα, Μεξικό, Κολομβία, Μπελίζ, Μαρτινίκα, Πουέρτο–Ρίκο, Ονδούρα, Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαδόρ, Κόστα Ρίκα, Τζαμάικα, Δομηνίκη, Νικαράγουα, Ισημερινός (στη Νότια Αμερική).

(Από διαφημηστικό φυλλάδιο του περιπτερου στην 67η Δ.Ε.Θ. 7-15 Σεπτεμβριου 2002 της «Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος), επίσης, εκτός αυτών των κόκκινων γραμμάτων(από «Φωνή Κυρίου», εβδιμαδιαίο φύλλο της «Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2003).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μία ανθρώπινη ψυχή αξίζει περισσότερο από τον σύμπαντα κόσμο, κατά πως λέγει το αδιάψευστο στόμα του Κυρίου Ιησού' «Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;» (Ματθ. ιστ’, 26).

Γι’ αυτό το «μέγα έλεος» χύθηκε ποτάμι το αίμα των χριστιανών. Οι γνωστοί μάρτυρες της Εκκλησίας είναι 13 εκατομμύρια. Φανταστείτε πόσοι είναι οι άγνωστοι! (περιοδικό "ΑΠΟΛΥΤΡΟΣΙΣ", αρ. φυλ. 676 "Μάρτιος 2002", σελ. 81).

Αύξηση 6,7% σημείωσε ο πληθυσμός της Ελλάδας τη 10ετία 1991-2001 σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδας (Ε.Σ.Υ.Ε). Στην απογραφή του 2001 οι Έλληνες αυξήθηκαν κατα 687.025 άτομα μέσα σε μιά 10ετία. Το γεγονός θα ήταν ευτυχές αν δεν ξέραμε πως η αύξηση δεν οφείλεται τόσο στις γεννήσεις όσο στους μετανάστες, λαθραίους και μή.

Είναι και μιά λεπτομέρεια που όμως έχει τεράστια σημασία και που έγινε είδηση πρωτοσέλιδη σε εφημερίδες: Σύμφωνα με την απογραφή προκύπτει ότι η μεγαλύτερη αύξηση πληθυσμού (48,2%) σημειώθηκε στο Άγιο Όρος. Οι αρμόδιοι «ψάχνονται» και οι κοινωνιολόγοι ακόμα προσπαθούν να αναλύσουν το κοινωνικό –ή αν θέλετε αντικοινωνικό κατ’ αυτούς– φαινόμενο. Δεν διάβασαν πουθενά το «ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερισσευσεν η χάρις»; Ποιά στατιστική υπηρεία μπορεί να πιάσει τη χάρη του Θεού;

Οι Έλληνες Πιστεύουν

Το ευρωβαρόμετρο για την αποδοχή των «κοινωνικών αξιών» έδειξε ότι 81% πιστεύουν στον Θεό. Το ποσοστό αυτό είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη μετά της Μάλτας (99%) και της Κύπρου (90%). Ο μέσος όρος των 25 χωρών της Ε.Ε. ανέρχεται στο 52% («Απογευματινή» 14/6/05).

Φαίνεται ότι η πίστη είναι βαθιά ριζωμένη στην καρδιά του λαού μας, παρά τους λυσσώδεις ανέμους που πνέουν γύρω μας. Το γεγονός χρεώνει τους αρμοδίους να καλλιεργήσουν αυτή την πίστη.

Πηγή: http://www.panellines.gr

Αθεΐα και αρετή

Ως αθεΐα ορίζουμε την άρνηση της υπάρξεως του Θεού. Η αθεΐα εντοπίζεται με διάφορες αποχρώσεις στον άνθρωπο, άλλοτε φανερή και άλλοτε συγκαλυμμένη. Άλλοτε επιθετική εναντίων του Χριστιανισμού και άλλοτε να ενεργεί συγκαλυμμένα. Κάθε φορά όμως το κοινό σημείο είναι η άρνηση της υπάρξεως του Θεού.

Διάφορες βαθμίδες τις οποίες μπορούμε να επισημάνουμε είναι:

• Ο δισταγμός για την αποδοχή των θεοδίδακτων αρχών και αληθειών
• Η αμφιβολία για την ύπαρξη μεταφυσικού κόσμου
• Ο αγνωστικισμός, ο οποίος υποστηρίζει ότι δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ύπαρξη μεταφυσικού κόσμου

Άλλες σύγχρονες μορφές αθεϊσμού είναι οι εξής:

• Ο μηδενισμός
• Ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός
• Ο υπαρξιακός αθεϊσμός κ.τ.λ.

Οι κυριότερες αιτίες για το γενικό φαινόμενο του αθεϊσμού είναι οι εξής:

• Ο εγωισμός του ανθρώπου, ο οποίος πολλές φορές αγνοώντας την μικρότητα του, υπερηφανεύεται για τις δυνάμεις του.
• Η άγνοια σχετικά με την διδασκαλία της πίστης μας στα σημαντικότερα ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο.
• Η προσωπική ξεχωριστή στάση ζωής κάθε ανθρώπου η οποία πολλές φορές έρχεται σε αντίθεση με την διδασκαλία της πίστης μας με τελικό αποτέλεσμα την διακοπή των σχέσεων μας με τον Θεό.
• Ο Ορθολογισμός ο οποίος απορρίπτει το Θείο.
• Η υλιστική θεώρηση του κόσμου.
• Η αντιθρησκευτική παιδεία.
• Η ασυνέπεια πίστης και ζωής μερικών εκπροσώπων της πίστης.

Δυστυχώς οι συνέπειες του φαινομένου του αθεϊσμού είναι πολλές και καταστροφικές για τον άνθρωπο. Αρχικά πρέπει να επισημάνουμε πως υπάρχει άμεσος συσχετισμός μεταξύ πίστης και ηθικής, άρα όταν ασθενεί η πρώτη εξανεμίζεται η δεύτερη. Ο αθεϊσμός ο οποίος απορρίπτει ύπαρξη του Θείου, δίνει την δυνατότητα στον άνθρωπο να συμπεριφέρεται χωρίς μέτρο και ηθικές αναστολές. Δεν είναι τυχαία τα παρακάτω λόγια του Καραμαζόφ στον Ντοστογιέφκυ: «Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται».

Επιστημονικά αποδεδειγμένα η μη σωστή θρησκευτική ζωή επιφέρει ψυχικό κενό και μια έντονη υπαρξιακή αγωνία, χαρακτηριστικά που τα παρατηρούμε και ιδιαίτερα στις μέρες μας στους ανθρώπους. Ο αθεϊστής στην πράξη δεν παύει να πιστεύει, αλλά στρέφει την πίστη του προς τα είδωλα της σαρκολατρίας και της ηδονιστικής εγωπάθειας. Ο σημερινός άνθρωπος πρέπει να προβληματιστεί πάνω σε αυτό το θέμα και να πάρει τις σωστές αποφάσεις, αν επιθυμεί να βρει τον σωστή κατεύθυνση του.

 

Η μεγάλη κοινωνική προσφορά της Εκκλησίας στο νεοελληνικό κράτος

Ο συνοδικός τόμος της Εκκλησία της Ελλάδος, με πολύ μεγάλη διακριτικότητα - είναι αλήθεια - επιχειρεί να βάλει σε τάξη μερικά στοιχεία που αφορούν στη συνεισφορά της στην εδραίωση του ελληνικού κράτους.

Τα μοναστήρια της Πατρίδας μας προσέφεραν συνεχώς κτηματικές και χρηματικές δωρεές για τη δημιουργία νοσοκομείων και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων όπως :

Το 1859 για την Ίδρυση της Ακαδημίας Αθηνών, 5781 τ.μ

Το 1860 για το Αιγινήτειο νοσοκομείο, 8125 τ.μ

Το 1867 για την ανέργεση Πολυτεχνείου, 2850 τ.μ

Το 1873 στην ελεήμονα εταιρία για ίδρυση πτωχοκομείου, 8640 τ.μ

Το 1876 στο δημόσιο για τη Μαράσλειο Ακαδημία 10 στρέμματα.

Από το 1880 έως το 1890 πέντε δωρεές συνολικά 18345 τ.μ για την ίδρυση του θεραπευτηρίου <<Ευαγγελισμός>>.

Το 1884 για το Αρεταίειο Νοσοκομείο 15635 τ.μ

Το 1884 για την ίδρυση Αγγλικής Αρχαιολογικής Σχολής 6145 τ.μ

Το 1896 για το Νοσοκομείο Παίδων 55 στρέμματα.

Το 1903 για το Νοσοκομείο Συγγρού 11354 τ.μ.

Το 1905 για την ίδρυση του Λαϊκού Νοσοκομείου 25745 τ.μ.

Το 1915 για το θεραπευτήριο <<Σωτηρία>> (σήμερα Νοσοκομείο <<Γ.Γεννηματάς>>) 215,5 στρέμματα.

Το 1917 στο θεραπευτήριο Ευαγγελισμός 2000 στρέμματα για την ίδρυση Σανατορίου στην Πάρνηθα.

Το 1917 δωρεά οικοπέδου για το Νοσοκομείο Ασκληπιείον Βούλας.

Το 1922 για την ίδρυση της Γενναδείου βιβλιοθλήκης 5625 τ.μ.

Το 1923 παραχώρηση των δασυλλίων παγκρατίου και Συγγρου στη Φιλοδασική Ένωση.

Το 1924 για την ίδρυση του Ορφανοτροφείου Βουλιαγμένης 90 στρέμματα.

Για την ίδρυση το ΠΙΚΠΑ δωρεά στη χερσόνησο της Βούλας και τόσα αλλα για τη δημιουργία ιδρυμάτων κοινωνικού και πολιτιστικού χαρακτήρος.

Ουσιαστικά η Εκκλησία κατα την περίοδο της ανασύστασης του νεοελληνικού κράτους πρωτοστάτησε σε έργα κοινωνικής πρόνοιας με την ανάληψη κοινωνικών πρωτοβουλιών και την προσφορά χιλιάδων εκτάσεων γης προς την πολιτεία και άλλους φορείς.

 

 

Πηγή: http://mixaliszaf.blogspot.com

Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με το μάθημα των θρησκευτικών

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Ενα οξυνούστατο κείμενο, που ανατέμνει την τραγωδία του μαθήματος των θρησκευτικών, παρατίθεται στη συνέχεια.

Ούτε που έπρεπε να συζητούμε αν το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να έχει θρησκειολογικό ή ορθόδοξο περιεχόμενο. Ασφαλώς και πρέπει να έχει ορθόδοξο περιεχόμενο. Σε Ορθόδοξους - στη συντριπτική τους πλειοψηφία - μαθητές απευθύνεται, αλλά και σε όσους άλλους θέλουν να ενσωματωθούν στην ουλτούρα και στον πολιτισμό της Ελληνισμού.

Κανείς δεν κατανοεί πολιτιστικά την Θαυλάνδη αν δεν ξέρει τι είναι ο Βουδισμός. Κανείς δεν κατανοεί τον πολιτισμό των Ινδιών αν δεν ξέρει τι είναι ο Ινδουισμός. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει τον πολιτισμό των ΗΠΑ αν δεν ξέρει τι είναι ο Προτεσταντισμός και κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει τον Ελληνισμό αν δεν σπουδάσει την Ορθοδοξία.

Δεν θέλουν να ενσωματωθούν και να κατανοήσουν τι σημαίνει Ελληνισμός οι αυριανοί πολίτες της Ελλάδας τα παιδιά των οικονομικών μεταναστών;

Υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να συζητηθεί. Και αυτό είναι ο στυγνός και γνωσιολογικός χαρακτήτας των θρησκευτικών όπως διδάσκονται σήμερα. Επικέντρωση στα επουσιώδη. Αναλυτικά προγράμματα, στόχοι, αποστήθιση, διαγωνίσματα, εξετάσεις, κτλ. Οχι συνάντηση με το Χριστό και την Εκκλησία. Οχι μύηση στην Ορθοδοξία. Οχι εισαγωγή στα μυστήρια της Εκκλησίας.

Χρειάζονται ριζικές αλλαγές στο μάθημα των θρησκευτικών.

Γνώρισα θεολόγους που δεν έδωσαν τίποτα το ουσιαστικό στα παιδιά. Γνώρισα όμως και θεολόγους που χρησιμοποιούν την έδρα για μάθουν τα παιδιά να προσέυχονται, για να δέσουν τους μαθητές τους με την Εκκλησία, θεολόγους που ενέπνευσαν ανθρώπους να αγαπήσουν τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους, που αργότερα έγιναν ιερείς, μοναχοί και χριστιανοί ευλαβείς οικογενειάρχες.

Αυτούς τους δασκάλους των θρησκευτικών χρειάζεται η παιδεία με τα ανάλογα βιβλία που θα εμπνέουν τους μαθητές. Ανθρώπους πίστεως που θα μπορέσουν να κλονίσουν τα θεμέλια της περιρρέουσας σχετικοκρατίας της μετανεωτερικότητας και να μιλούν για τον Ενα ου έστι χρεία! Τον Χριστό τον μόνο αληθινό Θεό και Σωτήρα του κόσμου.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ποιος μαθητής σκοτίστηκε να μάθει τα περί Ινδουισμού και τη Θεά Κάλι και τον ελέφαντα μεγαλοδύναμο Θεό Γκανέσα;

Θυμάμαι, όταν δίδασκα παιδιά της Β΄ Λυκείου θρησκειολογία, ότι οι μαθητές δυσανασχετούσαν επειδή έπρεπε να ασχολούνται με πράγματα που ουσιαστικά δεν τους ενδιέφεραν.

Το ίδιο συνέβαινε και με το μάθημα της θρησκειολογίας στο πανεπιστήμιο. Παρόλον ότι Καθηγητής μας ήταν ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος - ένας κληρικός που ενέπνεε σεβασμό και αγάπη στους φοιτητές του - κανείς ουσιαστικά δεν ενδιαφερόταν για το μάθημά του επειδή δεν αφορούσε την πίστη μας. “Τα εκατό ωραιότατα ονόματα του Αλλάχ”, όπως έλεγε ο Μακαριότατος και “ο καυτός ήλιος της Αραβικής ερήμου” δεν μπορούσαν να συγκινήσουν τις καρδιές των φοιτητών.

Θυμάμαι ακόμη με ποια λαχτάρα άκουγαν οι μαθητές τους βίους των αγίων και τις διηγήσεις για τις σύγχρονες άγιες μορφές, την ανάλυση της θεολογίας των βυζαντινών εικόνων και πόσο ενθουσιασμό έδειχναν για απολογητικά θέματα και για τις συζητήσεις που είχα με άθεους, αιρετικούς και αλλόθρησκους που αποδείκνυαν την ολοκληρωτική υπεροχή της Ορθοδοξίας.

Horribile dictu! Οσο πιο πολύ παραγνώριζα τα αναλυτικά προγράμματα και τα σχολικά εγχειρίδια τόσο περισσότερο μπορούσα να μιλήσω στις ψυχές των παιδιών.

Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία. Μήπως δεν είναι και η εμπειρία όλων των θεολόγων;

Πηγή: http://ksipnistere.blogspot.com

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης



Κλικ για μεγέθυνση


Πηγή: gazzeta.gr